ΑΝΗΦΟΡΑ...

Το χειρότερο είναι όταν πρέπει να δεις το παιδί σου στα μάτια... Και να του εξηγήσεις... Πως άφησες να γίνει αυτό... Πως επέτρεψες στους λύκους να ορμήσουν στη ζωή σου... Και να απειλούν να σκοτώσουν τα όνειρά σου... Και να πρέπει ν' απολογηθείς για την απάθεια σου... 

Να φοβούνται τη στιγμή που η απόγνωση μετατρέπεται σε οργή...

ΤΟΙΧΟΣ...

Τοίχος... Ψηλός, θεόρατος... Το φως κρατάει μακριά, το σκοτάδι προστατεύει... Ο ήλιος χάνεται στη σκιά του... Και τα πουλιά να τον περάσουν δεν μπορούν... Μήτε η ελπίδα... Αχ η ελπίδα! Φυλακισμένη πίσω απ' τον τοίχο, τ' αστέρια να μην μπορεί ν' αγγίξει... Και μ' ένα δάκρυ συντροφιά, κρυμμένη στη σκιά του θεόρατου τοίχου το τέλος να περιμένει αποκαμωμένη...

Κι απομείναμε να κοιτάμε τον τοίχο, ανήμποροι κι απελπισμένοι...

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ...

Κοντεύω πια να ξεχάσω πως ήταν πριν... Δεν μπορώ καν να θυμηθώ... Βλέπεις, δεκαέξι μήνες ανεργίας είναι πάρα πολύ μεγάλο διάστημα...  Οι μέρες περνάνε... Έρχονται οι νύχτες... Μα εκείνες δε φεύγουν ποτέ... Και με σκοτάδι τον ήλιο κρύβουν όλο και πιο πολύ...

Το χειρότερο είναι όταν συνηθίζεις...

ΟΝΕΙΡΑΜΑΤΑ...

Ξύπνησα κι όλα ήταν ακόμα περίεργα... Πήρα μια βαθιά ανάσα, έτριψα τα μάτια μου που έκαιγαν με λύσσα κι έκανα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι... Ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα... Πως έγινα έτσι; Κι έτρεμα... Μα γιατί έτρεμα; Αφού δεν είχε κρύο... 
Ευτυχώς ήταν απλά ένας ακόμα εφιάλτης... Τι άλλο, βλέπεις, θα μπορούσε να ήταν πέρα από ένας κακάσχημος εφιάλτης;

Κάποτε οι εφιάλτες είναι τόσο αληθινοί που πονάει στ' αλήθεια η ψυχή σου...

ΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ...

Προχωράς... Μπροστά... Μονάχα εκεί... Στο πουθενά! Ίχνος φωτός δεν υπάρχει γύρω σου... Μονάχα σκοτάδι... Και κρύο... Να μουδιάζει κάθε γωνιά του μυαλού σου απ' το κρύο... Εσύ όμως εκεί... Να προχωράς! Κι ας μην ξέρεις που πας... Μονάχα να προχωράς... Μπροστά... Και να μην τους κάνεις το χατήρι... Να σκύψεις... Ποτέ! Ποτέ ξανά! Μονάχα μπροστά...

Εκεί που το μονοπάτι του ανέμου συναντά αυτό των αστεριών...