ΛΕΞΕΙΣ...

Ανεργία... Απόγνωση... Αδιαφορία... Απελπισία... Λέξεις που έγιναν σημαία της εποχής μας... Λέξεις που πληγώνουν, λέξεις που χαρακτηρίζουν όλα όσα βιώνουμε... Λέξεις που μοιάζουν ανίκητες... Λέξεις που έχουν υποτάξει την ψυχή και το μυαλό μας... Λέξεις που πονάνε... Λέξεις φαρμάκι γεμάτες, λέξεις που ρυθμίζουν τις ζωές μας...

Για τα μάτια της ψυχής μας κάθε ημέρα είναι πανέμορφη...

ΠΕΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ...

Τέσσερις ιστορίες... Ιστορίες από εκείνες που δεν ακούγονται συχνά...

Ας γίνουμε εμείς η φωνή όλων εκείνων των ανθρώπων που κάποιοι τους τη στέρησαν... Ας διαδώσουμε παντού την ιστορία τους... Που ξέρεις; Ίσως έτσι να μη χρειαστεί να ξανακουστεί ποτέ ξανά μια τέτοια ιστορία...

Πες την ιστορία μου...

ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΕΡΙ...

Έχεις καθόλου ιδέα πως είναι να μη θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι κάθε πρωί που χαράζει; Να θέλεις απλά να μείνεις εκεί, κουκουλωμένος κάτω απ' τα σεντόνια επειδή φοβάσαι ν' αντικρίσεις όλα αυτά που υπάρχουν εκεί έξω, πέρα από το κρεβάτι σου; Μπορείς ακόμα να νιώσεις έστω και για μιά στιγμή πως είναι να νιώθεις ολομόναχος παρόλο που γνωρίζεις καλά πως εκεί έξω υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι που μοιράζονται τους ίδιους φόβους με σένα;

Με το βλέμμα στην ψυχή του άλλου......

ΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΧΑΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ...

Τελευταία μέρα της φετινής σχολικής χρονιάς η Παρασκευή, και για πρώτη φορά νιώθω την ανάγκη να δημοσιεύσω κάτι που δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής μου προσπάθειας...
Πρόκειται για ένα παραμύθι που έγραψε σε μια σχολική του εργασία ο εννιάχρονος γιος μου Χρήστος, κάνοντας με περήφανο τόσο για την επιλογή του θέματος του όσο και για τον τρόπο γραφής του... 

Χρηστάρα μου καλό σου καλοκαίρι, γεμάτο χαρά και παιχνίδι...

-Ουπς! Πως τα καταφέραμε και γεμίσαμε σκουπίδια τις θάλασσες μας;

ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΝΑ 'ΧΕΙ, ΑΡΑΓΕ, Η ΕΛΠΙΔΑ;

Τι χρώμα άραγε έχει η ελπίδα; Μην είναι κόκκινη σαν τη φωτιά που καίει στις ψυχές μας; Ή μήπως πράσινη, σαν το γαλήνεμα που γεμίζει τις ταραγμένες και γεμάτες εφιάλτες νύχτες μας; Λες να 'ναι λευκή σαν τα σύννεφα που τη φιλοξενούνε εκεί ψηλά που ταξιδεύει; Μπα, μάλλον θα 'ναι γαλάζια σαν τη θάλασσα που την ταξιδεύει σε μέρη άγνωστα κι ονειρεμένα...

Ελπίδα είναι αυτό που σιγοκαίει κάτω απ' την απελπισία...

Λευτεριά... Özgürlük... Freedom...

Γι αυτούς που ονειρεύονται... Που αγωνίζονται με την καυτή ανάσα του θηρίου απέναντι τους... Δίχως να το σκέφτονται... 
Για εκείνους που δε διστάζουν να βάλουν τις ιδέες τους πάνω κι απ' την ίδια τους τη ζωή... Και πολεμάνε γι αυτές... Αδιαφορώντας για τις πληγές από τα ρόπαλα της εξουσίας... Γιατί νοιάζονται περισσότερο για τις πληγές της ψυχής τους... 

Ο έρωτας είναι επανάσταση... Η επανάσταση είναι έρωτας...