Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Απώλεια...

Συναισθήματα, αγκαλιές, αγαπημένα πρόσωπα, υλικά αγαθά...
Απώλεια. Πόνος. Δάκρυα.
Ποιος μπορεί το θάνατο να ορίσει; Ποιος ποτέ στα μάτια κατάφερε να τον αντικρίσει και να μη φοβηθεί;
Θάνατος... Τι να ‘ναι αλήθεια; Τέλος; Αρχή; Ταξίδι; Κενό;
Θάνατος... Ποιος μπορεί το θάνατο να συναντήσει δίχως να φοβηθεί; Ποιος;

Φόβος... Αγωνία... Ιδρώτας... Ένταση... Λύτρωση...

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Μάθε παιδί μου γράμματα...

Το σχολείο είναι η αλήθεια πως ποτέ μου δεν το χώνεψα ιδιαίτερα. Και δεν γνωρίζω ποια θα ήταν η κατάληξη της σχέσης μου με αυτό αν είχα και προβλήματα και με τις επιδόσεις μου πέρα απ' όλα τα υπόλοιπα... Ακόμα και τώρα, αυτές τις μέρες που ανοίγουν και πάλι τα σχολεία, νιώθω εκείνο το αίσθημα ναυτίας που συνόδευε όλη την παιδική και την εφηβική μου ηλικία. Εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι που έκανε την καρδιά μου να χτυπάει με τρελούς ρυθμούς, λες και θα γινόταν μια αληθινή έκρηξη μέσα μου.

Κάθε φορά που ξανακούω το κουδούνι νιώθω εκείνη την ίδια ναυτία που ένιωθα και τότε...

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Τι λες; Θα τα καταφέρουμε; Η θα λυγίσουμε τελικά;

Τελικά, το θέμα είναι να νιώθεις καλά... Πως όμως να το καταφέρεις αυτό όταν όλα γύρω σου γκρεμίζονται σε μια άβυσσο ανυπαρξίας καθημερινά; Θέλεις να μείνεις έξω από το νερό, παλεύεις να κρατήσεις με νύχια και με δόντια το κεφάλι σου πάνω από την επιφάνεια του βούρκου που σ’ ανάγκασαν να ζήσεις. Μα μοιάζει πια τόσο ανώφελο...

Μοιάζεις να σκίζεσαι στα δυο. Ζωή και Θάνατος... Ελπίδα κι Απόγνωση...