Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

ΛΑΘΗ...

Λόγια... Καθρέφτες της ψυχής μου... Λέξεις... Μαύρα σημαδάκια πάνω στο άσπρο χαρτί... Επιθυμίες... Βαρκούλες χαμένες μέσα στον ωκεανό των ονείρων μου...  Πεταμένα άτακτα πάνω στον χιλιοσκισμένο καμβά της ζωής μου... Ζωντανεύουν και πάλι... Πόσο όμορφα, αλήθεια, είναι όταν χορεύουν μπροστά μου... Στροβιλίζονται σα λευκές χιονονιφάδες πάνω σε μαύρο φόντο... Ελπίδες... Προσδοκίες... Καημοί... Και όνειρα... Πάνω απ' όλα όνειρα...

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Ο ΧΡΟΝΟΣ...

Τικ τακ... Αδυσώπητος ο χρόνος έρχεται κάθε στιγμή να μου θυμίσει πόσο πρόσκαιρα είναι όλα... Δεν σταματάει στιγμή... Κι εγώ τον κυνηγάω διαρκώς... Μα δεν τον έφτασα ποτέ... Κι ούτε και θα τον φτάσω... Μια στιγμή μακριά του θα βρίσκομαι πάντα... Ο χρόνος... Εφιάλτης σωστός... Αληθινός... Ο χρόνος...  Πόσο θα 'θελα μαζί του στο ταξίδι του να ανέβαινα...


Απο Anonymous ART of Revolution...
  

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΑ ΣΤΟΛΙΔΙΑ...

Στολισμένη Αθήνα, γιορτινή... Τι όμορφη που δείχνεις! Τι κι αν μόλις τα φώτα σβήσουν, εμφανίζονται σα μαύρες σκιές οι διάφοροι Αγιάννηδες που ζουν πάντα στη σκιά... Τα φώτα πρέπει όλα να τα σκεπάζουν. Και στο πρόσωπο φορεμένο το περσινό και το προπέρσινο χαμόγελο... Τι κι αν πονάς; Κι ας κλάις τα βράδια μόνος σου, δίχως το βάρος να μπορείς να το σηκώσεις! Έχουμε Χριστούγεννα και πρέπει να γιορτάσεις... Πρέπει την πλάνη ν' αγοράσεις και να δείχνεις χαρούμενος. Τι κι αν δεν είσαι; Ποιόν μέλει; Ποιόν νοιάζει;


Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΜΑΓΙΚΕΣ ΠΑΣΤΙΛΙΕΣ...

Πονάς... Υποφέρω... Τι θα μπορούσα να κάνω τον πόνο σου να θεραπεύσω; Δεν αντέχω άλλο να σ' αφήνω μόνο σου... Λυγίζω απ' τον πόνο σου... Κάνει κρύο... Παγωνιά... Στην ψυχή μου... Και δεν αντέχεται πια η αδιαφορία... Είναι ένα τέρας... Με νύχια γαμψά... Και μου σκίζει την ψυχή σε χίλια κομμάτια...


Παστίλιες για τον πόνο του άλλου... Εσύ τις παίρνεις, κάποιος άλλος σταματά να πονάει...

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

ΜΝΗΜΕΣ...

Η νοσταλγία έχει γεύση γλυκιά σα σοκολάτα... Κι έχει και το άρωμα ενός παριζιάνικου καφέ που βρέχεται απ' το Σηκουάνα τον Σεπτέμβρη... Έρχεται όπως η φθινοπωρινή βροχή και με την ένταση της ποτίζει τα ξεραμένα όνειρα σου... Κι αφήνει πάντα μια γλυκιά μυρωδιά στο τέλος, σαν τη μυρωδιά που έχει τό χώμα που μόλις δέχτηκε την ευλογία μιάς μπόρας του Νοέμβρη... Η νοσταλγία μοιάζει μ' εκείνα τ' απογεύματα στο σπίτι της γιαγιάς μας... Κι είναι φτιαγμένη απο βινύλιο που γυρνάει στις σαρανταπέντε στροφές σκορπώντας ήχους και μελωδίες απο το παρελθόν...




Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ...

Σιχάθηκα πια να τους υπηρετώ και στο ρυθμό τους να χορεύω... Δεν αντέχω άλλα πρέπει... Σιχάθηκα τα δήθεν... Θέλω ν' αναπνεύσω... Θέλω τη ζωή μου πίσω... Δεν με χορταίνουν πια τα ψίχουλα που πέφτουν απ' το τραπέζι... Τα θέλω όλα, μ' ακούς; Τα θέλω τώρα...  Και θα τα πάρω όλα, να 'σαι σίγουρος... Τους βαρέθηκα, με πνίγουν καθε μέρα, κάθε στιγμή... Φτάνει πια... Ως εδώ... Άλλο νερό στο μύλο τους δε ρίχνω...

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

ΘΕΛΩ... ΜΠΟΡΩ... ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ...

   Θέλω... Μπορώ... Ονειρεύομαι... Μου προκαλείτε ασφυξία, δε σας αντέχω άλλο... Με δέσατε γερά... Με τα δεσμά μιας κοινωνίας που νοιάζεται μόνο για την πάρτη της... Με πνίξατε... Μου κρύψατε τον ήλιο... Αλλά ως εδώ... Δε θα σας αφήσω άλλο να μου σκοτώνετε τα όνειρα... Υπάρχω... Ζω... Ελπίζω... Αναπνεώ... Ερωτεύομαι... Μισώ το σκοτάδι σας... Είμαι 'δω... Και δε θα πάω πουθενά... Μέχρι τουλάχιστον να γίνουν τα όνειρα μου, οι εφιάλτες σας... Και θα γίνουν... Αρνούμαι... Αρνούμαι τον κόσμο που μου φτιάξατε... Σας τον γυρνάω πίσω κατάμουτρα... Είναι δικός σας...


Απο την ταινία ''Le Ballon Rouge (το κόκκινο μπαλόνι)'' 1956...

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ...

Ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών... Τότε που αντίκρισε τη βία κατά πρόσωπο. 
Ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών... Τότε που ο θάνατος παραμόνευε στα στενά των Εξαρχείων, κρυμμένος καλά μέσα σε μια στολή ειδικού φρουρού της αστυνομίας. Κι όταν βρήκε την ευκαιρία, βγήκε εκείνη τη νύχτα του Δεκέμβρη από την καπνισμένη κάνη του όπλου του δολοφόνου και τον πήρε με το κρύο του το χέρι από τη συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Τον πήρε μακριά, τον οδήγησε σε μέρη παγωμένα και ανήλιαγα, σε μέρη που κανείς δε θα 'θελε να πάει. 
Κι ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών...

Μια γενιά που έμαθε να μάχεται...

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

ΟΛΑ ΟΣΑ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΑ...

Τις έδωσαν πολλά ονόματα... Τις είπαν ερινύες... Τύψεις κι ενοχές... Χαμένες προσδοκίες κι ανεκπλήρωτα πάθη... Όνειρα που ποτέ δεν έφτασαν... Πόνο και πίκρα φέρνουνε... Μαζί κι απελπισία... Αν... Αν μόνο είχα τολμήσει... Είναι φριχτό να σκέφτομαι όλα εκείνα που ποτέ δεν κατάφερα ν' αντικρύσω στα μάτια... Όλα εκείνα που δίστασα και φοβήθηκα να κάνω... Κάθε φορά που γύριζα πίσω απλά και μόνο γιατί φοβήθηκα να δοκιμάσω να προχωρήσω...

Πετάει τελικά μονάχα εκείνος που τολμάει...

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

ΔΥΟ ΤΡΕΙΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ, ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ...

Την έψαξα πολύ... Κάτω απ' της ψυχής μου τα εφτά πέπλα μήπως και ήταν σκεπασμένη... Άνοιξα και το σεντούκι της καρδιάς μου, που 'χα απο φόβο μη το δουν τόσο καλά κλεισμένο εδώ και καιρό, μπας κι η μούχλα την είχε φάει... Έβαλα τα πολύχρωμα γυαλιά μου, μήπως και καταφέρω να την ξεχωρίσω μέσα στη μαυρίλα της ομίχλης που σκεπάζει τα μάτια μου... Την ένιωθα, βλέπεις... Κάθε φορά που μου 'σφιγγε το στομάχι... Τη μύριζα... Στην ατμόσφαιρα των ονείρων μου κάθε φορά που ταξίδευα... Μα μου 'ταν αδύνατο να τη βρω... Ποιός μπορεί εύκολα την ευτυχία να βρει;

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

ΤΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΧΡΥΣΑΦΙ...

Το αληθινό χρυσάφι έχει τη μουσική ενός λασπωμένου μονοπατιού που διασχίζει με περίσσια τόλμη ένα καταπράσινο δάσος... Το χρώμα του δεν είν' το χλωμό, αρρωστιάρικο κίτρινο ενός άχρηστου μανικετόκουμπου, ούτε και το βάρος του μετριέται σε ουγγιές... Είναι καθάριο σαν το ρυάκι που κυλάει παίρνοντας μαζί του κομμάτια απ' την ψυχή του, αγνού κι αμόλυντου απ' τους ανθρώπους, χιονιού... Και δεν μπορεί κανείς στον κόσμο να μετρήσει την καθαρότητα του σε καντάρια ή χιλιοστά...


Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ...

Έρχεται σαν αρπακτικό και σου ξεσκίζει την ψυχή με τις ατσάλινες λεπίδες του τρόμου που κουβαλάει. 
Ο πόλεμος... Πόσο φριχτός, πόσο άγριος. Τις νύχτες στοιχειώνει τα όνειρά σου. Όταν σ' αφήνει, βέβαια, να κλείσεις μάτι... 
Ο πόλεμος... Η βία... Του ανθρώπου η απληστία. 
Ο πόλεμος... Φριχτός σαν εφιάλτης. Άσχημος. Βγαλμένος απ' τα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής. 
Ο πόλεμος... Πόσο άγριος κι απάνθρωπος. Ποιος είναι εκείνος που άραγε τον αντέχει; Και ποιος είναι αυτός που τον χωρίζει σε δίκαιο και άδικο;


Photo: EPA/MOHAMMED SABER

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

ΠΑΣΤΙΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ...

Υπάρχουν κάποιες παστίλιες που δεν είναι σαν όλες τις άλλες... Είναι γεμάτες μαγική δύναμη και έχουν την ικανότητα να κάνουν πράγματα που δεν τα χωράει ο νους μας... Μπορούν να κάνουν ένα παιδί να γελάσει... Να σταματήσει να κλαίει... Μια απο τις παστίλιες αυτές είναι αρκετή για να γεμίσει με δύναμη όλους εκείνους που πονάνε κι υποφέρουν... Μα το μεγαλύτερο που μπορούν να καταφέρουν, είναι να γιατρέψουν τη δικιά σου την ψυχή κάνοντας τους άλλους να σταματήσουν να πονάνε...


Παστίλιες για τον πόνο του άλλου...

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ ΚΥΛΑΕΙ...

Κάποτ' ένα δάκρυ αποφάσισε βγει και να γνωρίσει τον κόσμο έξω... Ήταν, βλέπεις, πολύ καιρό κλεισμένο μεσα στης αδιαφορίας το κενό, τόσο που νόμιζε ότι κόντευε να στερέψει... Πήρε λοιπόν μια βαθιά ανάσα, μάζεψε τα κουράγια του, φορτώθηκε με όνειρα πολλά κι άρχισε ν' ανοίγει το παράθυρο της ψυχής του... Ένα δάκρυ ξεκινάει πάντα, βλέπεις, το ταξίδι του μέσα απ' την ψυχή... Πήρε φόρα λοιπόν και πήδηξ' έξω απ' του ματιού τη ζεστασιά, γεμάτο προσμονή κι ελπίδα...


Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ...

Την αποκάλεσαν πουλημένη γενιά... Την είπαν χαμένη γενιά... Γενιά που πρόδωσε τις αρχές της και τα ιδανικά της... Είπαν πως εξαργύρωσε το αίμα που έχυσε χωρίς δισταγμό στα νιάτα της με μια θέση στο δημόσιο... Της φόρτωσαν ότι στραβό έχει γίνει σ' αυτόν τον τόπο όλα αυτά τα χρόνια... Μήπως και διώξουν τις ευθύνες απο πάνω τους... Είναι η πιο αμφιλεγόμενη γενιά ίσως στην ιστορία αυτής της χώρας... Η γενιά που σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης κόντρα στο φασισμό, εκείνη που δε φοβήθηκε τις ερπύστριες του ολοκληρωτισμού και δε δίστασε να θυσιαστεί για τις ιδέες της... Αλλά είναι συνάμα και η γενιά που όταν πήρε την εξουσία στα χέρια της, τη μετέτρεψε σε άρμα συλλογής πλούτου και δύναμης, αφήνοντας στην άκρη όλα εκείνα που πίστευε...

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

ΛΕΝΕ...

Τους ακούς να μιλάνε για μέλλον... Και χωρίς ίχνος ντροπής, να προσπαθούν να πεισουν τους ίδιους τους εαυτούς τους πως ότι γίνεται, γίνεται για το αύριο των παιδιών σου... Ντροπή... Πως μπορείς άλλο την κοροιδία να χαζεύεις; Το κάνουν για σένα, για το καλό σου... Λένε... Εσύ δεν ξέρεις, λένε, αυτοί είναι οι σοφοί της γης... Εσυ δεν ξέρεις, δε γίνεται να ξέρεις... Πως μπορείς να ξέρεις; Εσύ απλά πρέπει να υπακούς... Αυτοί ξέρουν... Λένε... Και δε ντρέπονται...

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

ΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΕΡΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ...

Πες μου τι θέλεις επιτέλους... Κάτω διαρκώς κοιτάζεις με το βλέμμα να στοχεύει το πάτωμα , σα να ψάχνεις κάτι που ποτέ δε θα το βρεις μου μοιάζεις... Αυτό που γυρεύεις στο χώμα, πίστεψε με, δεν υπάρχει... Μον' είναι η συνήθεια που σε κάνει το κεφάλι να μη τολμάς να σηκώσεις... Είναι ο φόβος εκείνου που ξέχασες οτι υπάρχει μετά από τόσο καιρό που χεις να τ' αντικρίσεις... Είναι το κάψιμο του ήλιου που τρέμεις να μην πάθεις, αν τυχόν κάποια φορά ξεχαστείς και κατά λάθος στα μάτια τον κοιτάξεις...

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΑ Ν' ΑΝΕΒΑΙΝΩ...

Ώρες ώρες λέω να τα παρατήσω... Κουράστηκα, δεν μπορώ άλλο, λέω να σκύψω... Δεν μπορώ άλλο πια ανεμόμυλους να κυνηγάω... Φωνάζω δυνάτά, ουρλιάζω μ' όλη μου την ψυχή και όλο και πιο συχνά δεν ακούω ούτε εγώ ο ίδιος τη φωνή μου... Το μόνο που στριφογυρνάει στ' αυτιά μου, είναι το βουητό του μαύρου σύννεφου που πλακώνει την ανάσα μου... Νιώθω πως δεν αντέχω άλλο, πως είμαι έτοιμος να γονατίσω, να λυγίσω και ν' αφεθώ στον αέρα που φυσάει λυσσασμένα να με ταξιδέψει εκεί που δεν χωράνε τα όνειρα...

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Η ΑΛΛΗ ΑΘΗΝΑ, Η ΑΘΗΝΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ...

Κάτω απ' τα ξεφτισμένα στολίδια της Αθήνας της κρίσης, κρύβεται μια άλλη Αθήνα... Μια Αθήνα ζωντανή, μια Αθήνα που αντιστέκεται και που παλεύει να μείνει όρθια... Γεμάτη αρώματα φρέσκα και χρώματα που σου φέρνουν μια ζαλάδα γλυκιά, απ' τα παλιά φερμένη...  Μια Αθήνα που εκεί που είσαι βέβαιος πως είναι έτοιμη να γονατίσει μπροστά στο δήμιό της, σηκώνεται όρθια και γεμίζει ενέργεια και ελπίδα οτιδήποτε αγγίζει... Μια Αθήνα που νικάει την πείνα του κορμιού και της ψυχής της με τη συμμετοχή και την αλληλεγγύη...

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ...

Όχι σου λέω, δεν είμαι ένας ακόμα αριθμός... Έχω όνομα, καρδιά, ψυχή και λογισμό... Όχι, δεν είμαι πέντε νούμερα που μπήκαν στη σειρά... Είμαι άνθρωπος και γι αυτό κρυώνω, πεινάω και νυστάζω... Θυμώνω, παλεύω, οργίζομαι κι ερωτεύομαι... Όχι σου λέω, δεν είμαι αριθμός... Μην προσπαθείς να λύσεις τα δικά σου προβλήματα μετατρέποντας με σ' ένα... Δεν είμαι και δε θα γίνω ποτέ...

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

ΜΕΣΑ ΑΠ' ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ...

Πως μπορεί κανείς αυτά τα μάτια να μισήσει; Πως μπορεί να τυφλωθεί τόσο ώστε να μη μπορεί να δει την ομορφιά αυτού του κόσμου; Είναι στ' αλήθεια ποτέ δυνατό, ν' αντικρίσει τα μάτια ενός παιδιού που πονάει και να μη ραγίσει η ψυχή του; Να μη κλάψει και να μην πονέσει στη σκέψη και μόνο ενός παιδιού που κρυώνει; Και να μπορεί να ζήσει ανέμελα αν ξέρει, πως έστω κι ένα παιδί στον κόσμο πεινάει; Ποιο θεριό είναι εκείνο που τ' άδικο το χέρι θα σηκώσει και θα στραγγαλίσει μια παιδική ψυχούλα, χωρίς απ' τις τύψεις να λυγίσει; Πόση στ' αλήθεια δύναμη χρειάζεται με την αρβύλα του παιχνίδια παιδικά για να σπάσει;

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΨΑ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ...

Στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβρη πάντα βρέχει... Όταν αρχίζει να ρίχνει εκείνες τις χοντρές σταγόνες, νιώθεις ότι δεν θα σταματήσει ποτέ.
Ήταν λοιπόν μια Πέμπτη σαν όλες τις άλλες Πέμπτες κάθε Οκτώβρη... Η Πέμπτη είναι πάντα η πιο βαρετή μέρα της εβδομάδας. Ο Ορέστης από μικρό παιδί τη σιχαινόταν. Πάντοτε οι Πέμπτες είχαν καμιά δεκαριά ώρες παραπάνω από τις υπόλοιπες ξαδέρφες τους. Θαρρείς πως δεν τελείωναν ποτέ. Λες και το απολάμβαναν στ' αλήθεια να σε παιδεύουν, καθυστερώντας με τρόπο σαδιστικό τον ερχομό του σαββατοκύριακου...


Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ...

Κάθε φορά που μια καινούρια μέρα χάραζε, σ' έβρισκε στον σταθμό των τρένων... Καθόσουν τρεμμάμενος σ' ένα παγκάκι και τα τρένα που έφευγαν κοιτούσες... Τα τρένα που ποτέ σου πάνω τους δεν τόλμησες ν' ανέβεις... Τα κοίταζες με φθόνο για κείνους που πάνω τους κατάφερναν ν' ανέβουν για να πάνε σε μέρη μαγικά... Τα κοίταζες με θαυμασμό για κείνους που τις αλυσίδες τους πετύχαιναν να σπάσουν... Τα κοίταζες με την ελπίδα να βρεις το κουράγιο και να μπορέσεις ν' ανέβεις σ' ένα απο αυτά για να συναντήσεις επιτέλους τα όνειρα σου...
 

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

ΑΠΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑΝ...

Απο μικρό παιδί όλοι σου 'λεγαν να είσαι φρόνιμος πολύ... Όχι μη λες, ξέρουν οι μεγάλοι  και να είσαι ευγενικός και πάντα καθαρός... Τα βιβλία σου να προσέχεις και να τρώς όλο σου το φαγητό... Μόνο έτσι χρήσιμος στην κοινωνία, σου 'λεγαν πως θα γίνεις, ένα μέλος της άξιο σεβασμού... Και συ τους άκουγες κι ας μη την άντεχες αυτή την άγρια μυρωδιά της φορμόλης γύρω σου...


Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΕΣ...

Σήμερα είναι μια μέρα απο εκείνες... Ξέρεις δα ποιές... Εκείνες ντε, που τις καταλαβαίνεις οτι έρχονται απο το προηγούμενο βράδυ, όταν και δε μπορείς να κλείσεις μάτι... Σε ειδοποιούν, βλέπεις έχουν τρόπους... Ποτέ δεν έρχονται χωρίς το κατιτίς τους... Είναι τότε που νιώθεις το ταβάνι να χαμηλώνει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτ' απολύτως... Εκείνες τις ημέρες που προσπαθείς αλλά η ανάσα σου δε φτάνει να γεμίσει με φρέσκο αέρα τα πνευμόνια σου... Κι όλα σου φταίνε γύρω σου, όλα και τίποτα μαζί...

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

ΟΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΟΥΝ...

Ο Ισημερινός είναι μια νοητή γραμμή που ανακάλυψε ο άνθρωπος για να χωρίζει το βόρειο ημισφαίριο απ' το νότιο... Πάντοτε, βλέπεις, άρεσε στον άνθρωπο να βάζει γραμμές και να χωρίζει τα πράγματα... Να καταφέρνει να διακρίνει εύκολα, βρε αδερφέ, το καλό απ' το κακό μη τυχόν και μπερδεύεται ο Θεός όταν ανοίγει τις πύλες του παραδείσου... Να μπορεί χωρίς κανα ιδιαίτερο κόπο να διακρίνει το καθαρό απ' το βρώμικο, το δικό του απ' το ξένο... Το άριο απ' το μολυσμένο...

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑΣ...

Χυδαιότητα είναι να βλέπεις το φόβο στα μάτια του ανθρώπου που ενώ δεν έχει τίποτα πια να χάσει, τον έκαναν να τρέμει ακόμα και τη σκιά του... Χυδαιότητα είναι να σου ρυθμίζουν τη ζωή όλοι εκείνοι που σου κλέβουν τα όνειρα... Χυδαιότητα είναι να πουλάει κάποιος την ψυχή του στο διάολο χωρίς ούτε ένα ενδοιασμό... Χυδαιότητα είναι να ζυγίζουν το βάρος σου σε χρυσάφι και όχι σε συναισθήματα... Χυδαιότητα είναι να προσπαθούν να σου κλέψουν το χρώμα απ' τη ζωή σου... Χυδαιότητα είναι να χωρίζουν τα χρώματα απ' το ουράνιο τόξο... Χυδαιότητα είναι να βλέπεις παντού γύρω σου τοκογλύφους που αγοράζουν τις αναμνήσεις και τη ζωή σου... Χυδαιότητα είναι να παίζουν με το μυαλό σου...


 

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

COMANDANTE CHE GUEVARA...

Σαρανταπέντε χρόνια πέρασαν απο τη στιγμή που δολοφόνησαν τον άνθρωπο που ενσάρκωσε τις ελπίδες κάθε ονειροπόλου στον πλανήτη μας... Σαραντάπέντε χρόνια μας χωρίζουν απ' την ώρα που οι σφαίρες των πληρωμένων δολοφόνων της C.I.A. βρήκαν το στόχο τους... Τότε οι φονιάδες του πίστεψαν οτι, με τη δολοφονία του, θα έσβηναν και τη μνήμη του... Πως θα έστελναν ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους εκείνους που κοιμόταν κάτω απ' τη φωτογραφία του για τη δύναμη τους... Πως θα τελείωναν μια για πάντα με τους ''ενοχλητικούς'' επαναστάτες που στήθηκαν με θράσος απέναντι στις σφαίρες τους... Πόσο γελάστηκαν όμως...

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ...

Το μίσος, στην ψυχή του ανθρώπου σαν φωλιάσει, είν' ένα δωμάτιο παγερό... Χωρίς παράθυρο, μηδέ φεγγίτη, να μη μπορεί το φως να σ' αντικρύσει... Δεν έχει πάτωμα στα πόδια σου, μόνο να πέσεις πιο κάτω σου επιτρέπει... Κι οι τοίχοι του γλυστράνε συνεχώς, να μη μπορείς να κρατηθείς, είν' βλέπεις απο πάγο και γυαλί φτιαγμένοι... Και σαν βρεθείς εκεί μέσα σε στριφογυρίζει με λύσσα σα μια τεράστια δίνη... Μ' άγρια και περίεργα οράματα σε γεμίζει, σε μια στιγμή χάνεις τον προσανατολισμό και την ρότα που 'χες χαράξει στη ζωή...

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ...

Είναι κάτι νύχτες που δε λέει ο ύπνος να σε πάρει... Σε στροβιλίζει σα χιονοστιβάδα που χορεύει στο βοριά, σε πάει απο δώ, σε πάει απο κει και δε λέει ν' αφήσει να σ' ανεβάσει στο άρμα του ο Μορφέας... Κρατιέσαι με μανία απ' το λεπτοδείκτη, παρακολουθώντας την πορεία του απ' την αρχή ως το τέλος δίχως να μπορείς να ξεκολλήσεις το βλέμμα σου απ' το αιώνιο ταξίδι του... Τι να 'ναι στ' αλήθεια εκείνο που τα όνειρα σου βασανίζει και τα στοιχειώνει με οράματα φρικτά κι αγριεμένα; Τι να 'ναι εκείνο που τα φτερά σου πληγώνει και σε κρατάει σφιχτά δεμένο στης γης το κορμί επάνω μ' αλυσίδες που όμοιες τους ανθρώπινο μάτι δεν αντίκρισε ξανά;


Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ...

Μια φορά κι έναν καιρό, έλεγαν οι μύθοι οι παλιοί πως υπήρχε μια Θεά στον κάτω κόσμο τόσο άγρια και σκληρή που σου πάγωνε το αίμα... Στύγα τη φωνάζανε Θεοί και άνθρωποι, και την έτρεμαν όλοι τους... Στη φοβερή και τρομερή μάχη των Θεών με τους Τιτάνες, η Στύγα πήγε με το μέρος των Θεών, προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες της απλόχερα στο πλευρό του Δία και των άλλων Θεών...

 

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΚΥΡΙΕ CASILLAS...

Είναι βέβαιο πως πολλές καρδιές χτύπησαν πιο έντονα στη θέα του Ισπανού εστιάτορα που αποτέλεσε τον κυματοθραύστη πάνω στον οποίο συνετρίβη η κρατική βαρβαρότητα στις πρόσφατες διαδηλώσεις της Μαδρίτης... Του ανθρώπου που δε δίστασε να ορθώσει το ανάστημα του για να προφυλάξει αυτό που πίστευε εκείνη τη στιγμή για δίκαιο και όμορφο... Του καθημερινού προσώπου που κέρδισε πολλά περισσότερα απο τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που όλοι δικαιούμαστε, όταν μέσα σε μια στιγμή μεταλλάχτηκε σε σύμβολο για εκατομύρια ανθρώπους που μέχρι χθες αγνοούσαν την ύπαρξη του...


Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

ΣΗΜΕΡΑ ΒΓΗΚΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ...

Σήμερα βγήκα στο δρόμο γιατί κοιτάζοντας το φεγγάρι, ακόμα ονειρεύομαι... Γιατί η μέρα ήταν όμορφη απ' την αρχή της... Γιατί ακόμα πιστεύω πως ο κόσμος μας μπορεί να γίνει έστω και λίγο πιο όμορφος αύριο... Γιατί θέλω η μουσική που ακούγεται γύρω μου να μην είναι ο ήχος της αρβύλας ή της ερπίστριας... Γιατί το δικό μου ουράνιο τόξο θέλω να 'χει όλα τα χρώματα του κόσμου... Γιατί στη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται παρά κατακτιέται μονάχα με αγώνες... Γιατί η ιστορία γράφεται πάντα στους δρόμους...
 

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΓΓΙΖΩ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ...

Σηκώνω το χέρι μου για ν' αγγίξω το ανέφικτο... Το αδύνατο... Δεν μπορεί να με σταματήσει πια τίποτα... Όσο αναπνέω, παλεύω γι όλα εκείνα που κάποτε θεωρούσα αυτονόητα... Ειρήνη, αγάπη, ευημερία... Επιβίωση... Κανένας δεν είναι ικανός να μου χαμηλώσει τον ορίζοντα... Το βλέμμα μου σταματάει στο άπειρο... Και μετά πάει ακόμα πιο πέρα κι απ' αυτό...

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

ΟΝΕΙΡΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΟΣ...

Χθες το βράδυ είδα στον ύπνο μου οτι ξυπνήσαμε και έβρεχε τόσο δυνατά που ξέβαψαν όλοι οι άνθρωποι του κόσμου... Δεν μπορούσες πια να ξεχωρίσεις ποιός ήταν λευκός και ποιός μαύρος... Ποιός ανήκε στην κίτρινη φυλή και ποιός ήταν ερυθρόδερμος... Κι όταν πήγα να ρωτήσω αν κάποιος γνώριζε τι 'χε γίνει, είδα μ' έκπληξη πως όλοι μας μιλούσαμε την ίδια γλώσσα... Και πως η λέξη Θεός προφερόταν το ίδιο απ' όλους τους ανθρώπους...

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΝΕΡΓΟΣ ΕΙΣΑΙ, ΟΧΙ ΑΔΥΝΑΜΟΣ...

Στην αρχή νιώθεις το έδαφος να υποχωρεί κάτω απο το βάρος της στιγμής... Δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν, λες, να συμβαίνει αυτό σε σένα... Είναι αδύνατον απο τη στιγμή που ήσουν τόσο εντάξει στις υποχρεώσεις σου... Κι όμως... Ο εργοδότης σου ήταν σαφέστατος... Μετά απο τόσα χρόνια προσφοράς σου στην επιχείρηση, σου είπε με μπόλικη δόση σαδισμού στα μάτια του, πως πρέπει να γίνεις η Ιφιγένεια που θα επιτρέψει ξανά στους ούριους ανέμους να σπρώξουν τα ακίνητα, εδώ και καιρό, πανιά της...  



Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

ΥΠΑΚΟΗ...

Πραγματικά δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους του ανθρώπου το πόσο εύκολα μπορεί να οδηγηθεί κάποιος σε πράξεις που υπο άλλες συνθήκες δε θα σκεφτόταν καν και σε αποδοχή καταστάσεων που δε θα τις άντεχε κανονικά ούτε για ένα δευτερόλεπτο... Πως μπορεί κάποιος να καταντήσει πειθήνιο όργανο των λίγων και εκλεκτών, πηγαίνοντας κόντρα στη συνείδηση του και τις αρχές του... Ή πως μπορεί να συμπεριφέρεται σε συνανθρώπους του με τρόπο που δε θα μπορούσε ούτε να φανταστεί στο παρελθόν...

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ...


Ωστε έτσι λοιπόν... Αυτό ήταν το γιατρικό για όλα τα δεινά που ζούμε τα τελευταία χρόνια... Ρε πως δεν το 'χαμε σκεφτεί τόσο καιρό... Δεκατρείς ώρες δουλειά, για έξι μέρες την εβδομάδα... Δουλειά δεν ήθελες κακομοίρη μου τόσο καιρό τώρα; Που μου πήγαινες απ' τ' αξημέρωτα στον Ο.Α.Ε.Δ. της γειτονιάς σου μπας και βρεις κάτι; Πάρε να 'χεις τώρα... Δουλειά να δεις, να φαν' κι οι κότες... Ποιά κρίση και ποιά ανεργία; Ποιά υποαπασχόληση και ποιά έλλειψη επενδύσεων; Ρολόγια θα γίνουμε απ' την πολύ δουλειά...



Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΤΟ ΦΟΒΟ...

Ο Όμηρος στην Ιλιάδα, τον περιέγραψε ως κάτι παγερό... Ο Ησίοδος στην Κοσμογονία, χαρακτήρισε το φόβο ως πορθητή στη μάχη... Ο Παυσανίας όταν τον αντίκρισε σε μια λάρνακα στην Ολυμπία, τον περιέγραψε με κεφάλι λιονταριού πάνω στην ασπίδα του βασιλιά των Αχαιών, αναφέροντας πως αυτός είναι ο φόβος των θνητών και τον κρατεί ο Αγαμέμνονας... Ο Ευριπίδης έγραψε πως το μόνο που μπορεί να νικήσει το φόβο είναι η λογική... Ο Αντισθένης πίστευε πως όποιος φοβάται τους άλλους, τελικά υποδουλώνεται σε αυτούς... Ακόμα και οι Φαραώ της Αιγύπτου γνώριζαν πως υποτάσσουν τα πλήθη τιμωρώντας τους αθώους και όχι τους ένοχους... Ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ τόνισε πως το μόνο που έχουμε να φοβηθούμε είναι ο φόβος...

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Ξεκίνημα...


Είναι στ' αλήθεια πολλές οι φορές που προσπαθεί κανείς ν' ακούσει τους ήχους της σιωπής... Ήχους γλυκούς, ήχους νοσταλγικούς... Ήχους που μιλάνε κατευθείαν στη καρδιά του...
Μα ένα πράγμα είναι βέβαιο... Πως αν δεν ανοίξει αληθινά την ψυχή του, είναι σχεδόν απίθανο να τα καταφέρει...