Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

ΜΕΣΑ ΑΠ' ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ...

Πως μπορεί κανείς αυτά τα μάτια να μισήσει; Πως μπορεί να τυφλωθεί τόσο ώστε να μη μπορεί να δει την ομορφιά αυτού του κόσμου; Είναι στ' αλήθεια ποτέ δυνατό, ν' αντικρίσει τα μάτια ενός παιδιού που πονάει και να μη ραγίσει η ψυχή του; Να μη κλάψει και να μην πονέσει στη σκέψη και μόνο ενός παιδιού που κρυώνει; Και να μπορεί να ζήσει ανέμελα αν ξέρει, πως έστω κι ένα παιδί στον κόσμο πεινάει; Ποιο θεριό είναι εκείνο που τ' άδικο το χέρι θα σηκώσει και θα στραγγαλίσει μια παιδική ψυχούλα, χωρίς απ' τις τύψεις να λυγίσει; Πόση στ' αλήθεια δύναμη χρειάζεται με την αρβύλα του παιχνίδια παιδικά για να σπάσει;

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΨΑ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ...

Στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβρη πάντα βρέχει... Όταν αρχίζει να ρίχνει εκείνες τις χοντρές σταγόνες, νιώθεις ότι δεν θα σταματήσει ποτέ.
Ήταν λοιπόν μια Πέμπτη σαν όλες τις άλλες Πέμπτες κάθε Οκτώβρη... Η Πέμπτη είναι πάντα η πιο βαρετή μέρα της εβδομάδας. Ο Ορέστης από μικρό παιδί τη σιχαινόταν. Πάντοτε οι Πέμπτες είχαν καμιά δεκαριά ώρες παραπάνω από τις υπόλοιπες ξαδέρφες τους. Θαρρείς πως δεν τελείωναν ποτέ. Λες και το απολάμβαναν στ' αλήθεια να σε παιδεύουν, καθυστερώντας με τρόπο σαδιστικό τον ερχομό του σαββατοκύριακου...


Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ...

Κάθε φορά που μια καινούρια μέρα χάραζε, σ' έβρισκε στον σταθμό των τρένων... Καθόσουν τρεμμάμενος σ' ένα παγκάκι και τα τρένα που έφευγαν κοιτούσες... Τα τρένα που ποτέ σου πάνω τους δεν τόλμησες ν' ανέβεις... Τα κοίταζες με φθόνο για κείνους που πάνω τους κατάφερναν ν' ανέβουν για να πάνε σε μέρη μαγικά... Τα κοίταζες με θαυμασμό για κείνους που τις αλυσίδες τους πετύχαιναν να σπάσουν... Τα κοίταζες με την ελπίδα να βρεις το κουράγιο και να μπορέσεις ν' ανέβεις σ' ένα απο αυτά για να συναντήσεις επιτέλους τα όνειρα σου...
 

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

ΑΠΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑΝ...

Απο μικρό παιδί όλοι σου 'λεγαν να είσαι φρόνιμος πολύ... Όχι μη λες, ξέρουν οι μεγάλοι  και να είσαι ευγενικός και πάντα καθαρός... Τα βιβλία σου να προσέχεις και να τρώς όλο σου το φαγητό... Μόνο έτσι χρήσιμος στην κοινωνία, σου 'λεγαν πως θα γίνεις, ένα μέλος της άξιο σεβασμού... Και συ τους άκουγες κι ας μη την άντεχες αυτή την άγρια μυρωδιά της φορμόλης γύρω σου...


Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΕΣ...

Σήμερα είναι μια μέρα απο εκείνες... Ξέρεις δα ποιές... Εκείνες ντε, που τις καταλαβαίνεις οτι έρχονται απο το προηγούμενο βράδυ, όταν και δε μπορείς να κλείσεις μάτι... Σε ειδοποιούν, βλέπεις έχουν τρόπους... Ποτέ δεν έρχονται χωρίς το κατιτίς τους... Είναι τότε που νιώθεις το ταβάνι να χαμηλώνει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτ' απολύτως... Εκείνες τις ημέρες που προσπαθείς αλλά η ανάσα σου δε φτάνει να γεμίσει με φρέσκο αέρα τα πνευμόνια σου... Κι όλα σου φταίνε γύρω σου, όλα και τίποτα μαζί...

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

ΟΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΟΥΝ...

Ο Ισημερινός είναι μια νοητή γραμμή που ανακάλυψε ο άνθρωπος για να χωρίζει το βόρειο ημισφαίριο απ' το νότιο... Πάντοτε, βλέπεις, άρεσε στον άνθρωπο να βάζει γραμμές και να χωρίζει τα πράγματα... Να καταφέρνει να διακρίνει εύκολα, βρε αδερφέ, το καλό απ' το κακό μη τυχόν και μπερδεύεται ο Θεός όταν ανοίγει τις πύλες του παραδείσου... Να μπορεί χωρίς κανα ιδιαίτερο κόπο να διακρίνει το καθαρό απ' το βρώμικο, το δικό του απ' το ξένο... Το άριο απ' το μολυσμένο...

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑΣ...

Χυδαιότητα είναι να βλέπεις το φόβο στα μάτια του ανθρώπου που ενώ δεν έχει τίποτα πια να χάσει, τον έκαναν να τρέμει ακόμα και τη σκιά του... Χυδαιότητα είναι να σου ρυθμίζουν τη ζωή όλοι εκείνοι που σου κλέβουν τα όνειρα... Χυδαιότητα είναι να πουλάει κάποιος την ψυχή του στο διάολο χωρίς ούτε ένα ενδοιασμό... Χυδαιότητα είναι να ζυγίζουν το βάρος σου σε χρυσάφι και όχι σε συναισθήματα... Χυδαιότητα είναι να προσπαθούν να σου κλέψουν το χρώμα απ' τη ζωή σου... Χυδαιότητα είναι να χωρίζουν τα χρώματα απ' το ουράνιο τόξο... Χυδαιότητα είναι να βλέπεις παντού γύρω σου τοκογλύφους που αγοράζουν τις αναμνήσεις και τη ζωή σου... Χυδαιότητα είναι να παίζουν με το μυαλό σου...


 

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

COMANDANTE CHE GUEVARA...

Σαρανταπέντε χρόνια πέρασαν απο τη στιγμή που δολοφόνησαν τον άνθρωπο που ενσάρκωσε τις ελπίδες κάθε ονειροπόλου στον πλανήτη μας... Σαραντάπέντε χρόνια μας χωρίζουν απ' την ώρα που οι σφαίρες των πληρωμένων δολοφόνων της C.I.A. βρήκαν το στόχο τους... Τότε οι φονιάδες του πίστεψαν οτι, με τη δολοφονία του, θα έσβηναν και τη μνήμη του... Πως θα έστελναν ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους εκείνους που κοιμόταν κάτω απ' τη φωτογραφία του για τη δύναμη τους... Πως θα τελείωναν μια για πάντα με τους ''ενοχλητικούς'' επαναστάτες που στήθηκαν με θράσος απέναντι στις σφαίρες τους... Πόσο γελάστηκαν όμως...

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ...

Το μίσος, στην ψυχή του ανθρώπου σαν φωλιάσει, είν' ένα δωμάτιο παγερό... Χωρίς παράθυρο, μηδέ φεγγίτη, να μη μπορεί το φως να σ' αντικρύσει... Δεν έχει πάτωμα στα πόδια σου, μόνο να πέσεις πιο κάτω σου επιτρέπει... Κι οι τοίχοι του γλυστράνε συνεχώς, να μη μπορείς να κρατηθείς, είν' βλέπεις απο πάγο και γυαλί φτιαγμένοι... Και σαν βρεθείς εκεί μέσα σε στριφογυρίζει με λύσσα σα μια τεράστια δίνη... Μ' άγρια και περίεργα οράματα σε γεμίζει, σε μια στιγμή χάνεις τον προσανατολισμό και την ρότα που 'χες χαράξει στη ζωή...

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ...

Είναι κάτι νύχτες που δε λέει ο ύπνος να σε πάρει... Σε στροβιλίζει σα χιονοστιβάδα που χορεύει στο βοριά, σε πάει απο δώ, σε πάει απο κει και δε λέει ν' αφήσει να σ' ανεβάσει στο άρμα του ο Μορφέας... Κρατιέσαι με μανία απ' το λεπτοδείκτη, παρακολουθώντας την πορεία του απ' την αρχή ως το τέλος δίχως να μπορείς να ξεκολλήσεις το βλέμμα σου απ' το αιώνιο ταξίδι του... Τι να 'ναι στ' αλήθεια εκείνο που τα όνειρα σου βασανίζει και τα στοιχειώνει με οράματα φρικτά κι αγριεμένα; Τι να 'ναι εκείνο που τα φτερά σου πληγώνει και σε κρατάει σφιχτά δεμένο στης γης το κορμί επάνω μ' αλυσίδες που όμοιες τους ανθρώπινο μάτι δεν αντίκρισε ξανά;


Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ...

Μια φορά κι έναν καιρό, έλεγαν οι μύθοι οι παλιοί πως υπήρχε μια Θεά στον κάτω κόσμο τόσο άγρια και σκληρή που σου πάγωνε το αίμα... Στύγα τη φωνάζανε Θεοί και άνθρωποι, και την έτρεμαν όλοι τους... Στη φοβερή και τρομερή μάχη των Θεών με τους Τιτάνες, η Στύγα πήγε με το μέρος των Θεών, προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες της απλόχερα στο πλευρό του Δία και των άλλων Θεών...