Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

ΛΑΘΗ...

Λόγια... Καθρέφτες της ψυχής μου... Λέξεις... Μαύρα σημαδάκια πάνω στο άσπρο χαρτί... Επιθυμίες... Βαρκούλες χαμένες μέσα στον ωκεανό των ονείρων μου...  Πεταμένα άτακτα πάνω στον χιλιοσκισμένο καμβά της ζωής μου... Ζωντανεύουν και πάλι... Πόσο όμορφα, αλήθεια, είναι όταν χορεύουν μπροστά μου... Στροβιλίζονται σα λευκές χιονονιφάδες πάνω σε μαύρο φόντο... Ελπίδες... Προσδοκίες... Καημοί... Και όνειρα... Πάνω απ' όλα όνειρα...

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Ο ΧΡΟΝΟΣ...

Τικ τακ... Αδυσώπητος ο χρόνος έρχεται κάθε στιγμή να μου θυμίσει πόσο πρόσκαιρα είναι όλα... Δεν σταματάει στιγμή... Κι εγώ τον κυνηγάω διαρκώς... Μα δεν τον έφτασα ποτέ... Κι ούτε και θα τον φτάσω... Μια στιγμή μακριά του θα βρίσκομαι πάντα... Ο χρόνος... Εφιάλτης σωστός... Αληθινός... Ο χρόνος...  Πόσο θα 'θελα μαζί του στο ταξίδι του να ανέβαινα...


Απο Anonymous ART of Revolution...
  

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΑ ΣΤΟΛΙΔΙΑ...

Στολισμένη Αθήνα, γιορτινή... Τι όμορφη που δείχνεις! Τι κι αν μόλις τα φώτα σβήσουν, εμφανίζονται σα μαύρες σκιές οι διάφοροι Αγιάννηδες που ζουν πάντα στη σκιά... Τα φώτα πρέπει όλα να τα σκεπάζουν. Και στο πρόσωπο φορεμένο το περσινό και το προπέρσινο χαμόγελο... Τι κι αν πονάς; Κι ας κλάις τα βράδια μόνος σου, δίχως το βάρος να μπορείς να το σηκώσεις! Έχουμε Χριστούγεννα και πρέπει να γιορτάσεις... Πρέπει την πλάνη ν' αγοράσεις και να δείχνεις χαρούμενος. Τι κι αν δεν είσαι; Ποιόν μέλει; Ποιόν νοιάζει;


Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΜΑΓΙΚΕΣ ΠΑΣΤΙΛΙΕΣ...

Πονάς... Υποφέρω... Τι θα μπορούσα να κάνω τον πόνο σου να θεραπεύσω; Δεν αντέχω άλλο να σ' αφήνω μόνο σου... Λυγίζω απ' τον πόνο σου... Κάνει κρύο... Παγωνιά... Στην ψυχή μου... Και δεν αντέχεται πια η αδιαφορία... Είναι ένα τέρας... Με νύχια γαμψά... Και μου σκίζει την ψυχή σε χίλια κομμάτια...


Παστίλιες για τον πόνο του άλλου... Εσύ τις παίρνεις, κάποιος άλλος σταματά να πονάει...

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

ΜΝΗΜΕΣ...

Η νοσταλγία έχει γεύση γλυκιά σα σοκολάτα... Κι έχει και το άρωμα ενός παριζιάνικου καφέ που βρέχεται απ' το Σηκουάνα τον Σεπτέμβρη... Έρχεται όπως η φθινοπωρινή βροχή και με την ένταση της ποτίζει τα ξεραμένα όνειρα σου... Κι αφήνει πάντα μια γλυκιά μυρωδιά στο τέλος, σαν τη μυρωδιά που έχει τό χώμα που μόλις δέχτηκε την ευλογία μιάς μπόρας του Νοέμβρη... Η νοσταλγία μοιάζει μ' εκείνα τ' απογεύματα στο σπίτι της γιαγιάς μας... Κι είναι φτιαγμένη απο βινύλιο που γυρνάει στις σαρανταπέντε στροφές σκορπώντας ήχους και μελωδίες απο το παρελθόν...




Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ...

Σιχάθηκα πια να τους υπηρετώ και στο ρυθμό τους να χορεύω... Δεν αντέχω άλλα πρέπει... Σιχάθηκα τα δήθεν... Θέλω ν' αναπνεύσω... Θέλω τη ζωή μου πίσω... Δεν με χορταίνουν πια τα ψίχουλα που πέφτουν απ' το τραπέζι... Τα θέλω όλα, μ' ακούς; Τα θέλω τώρα...  Και θα τα πάρω όλα, να 'σαι σίγουρος... Τους βαρέθηκα, με πνίγουν καθε μέρα, κάθε στιγμή... Φτάνει πια... Ως εδώ... Άλλο νερό στο μύλο τους δε ρίχνω...

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

ΘΕΛΩ... ΜΠΟΡΩ... ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ...

   Θέλω... Μπορώ... Ονειρεύομαι... Μου προκαλείτε ασφυξία, δε σας αντέχω άλλο... Με δέσατε γερά... Με τα δεσμά μιας κοινωνίας που νοιάζεται μόνο για την πάρτη της... Με πνίξατε... Μου κρύψατε τον ήλιο... Αλλά ως εδώ... Δε θα σας αφήσω άλλο να μου σκοτώνετε τα όνειρα... Υπάρχω... Ζω... Ελπίζω... Αναπνεώ... Ερωτεύομαι... Μισώ το σκοτάδι σας... Είμαι 'δω... Και δε θα πάω πουθενά... Μέχρι τουλάχιστον να γίνουν τα όνειρα μου, οι εφιάλτες σας... Και θα γίνουν... Αρνούμαι... Αρνούμαι τον κόσμο που μου φτιάξατε... Σας τον γυρνάω πίσω κατάμουτρα... Είναι δικός σας...


Απο την ταινία ''Le Ballon Rouge (το κόκκινο μπαλόνι)'' 1956...

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ...

Ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών... Τότε που αντίκρισε τη βία κατά πρόσωπο. 
Ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών... Τότε που ο θάνατος παραμόνευε στα στενά των Εξαρχείων, κρυμμένος καλά μέσα σε μια στολή ειδικού φρουρού της αστυνομίας. Κι όταν βρήκε την ευκαιρία, βγήκε εκείνη τη νύχτα του Δεκέμβρη από την καπνισμένη κάνη του όπλου του δολοφόνου και τον πήρε με το κρύο του το χέρι από τη συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Τον πήρε μακριά, τον οδήγησε σε μέρη παγωμένα και ανήλιαγα, σε μέρη που κανείς δε θα 'θελε να πάει. 
Κι ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών...

Μια γενιά που έμαθε να μάχεται...

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

ΟΛΑ ΟΣΑ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΑ...

Τις έδωσαν πολλά ονόματα... Τις είπαν ερινύες... Τύψεις κι ενοχές... Χαμένες προσδοκίες κι ανεκπλήρωτα πάθη... Όνειρα που ποτέ δεν έφτασαν... Πόνο και πίκρα φέρνουνε... Μαζί κι απελπισία... Αν... Αν μόνο είχα τολμήσει... Είναι φριχτό να σκέφτομαι όλα εκείνα που ποτέ δεν κατάφερα ν' αντικρύσω στα μάτια... Όλα εκείνα που δίστασα και φοβήθηκα να κάνω... Κάθε φορά που γύριζα πίσω απλά και μόνο γιατί φοβήθηκα να δοκιμάσω να προχωρήσω...

Πετάει τελικά μονάχα εκείνος που τολμάει...