Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

ΑΠΟΥΣΙΑ...

Κι όμως... Νιώθω την ανάσα σου... Βλέπω τα συρματοπλέγματα που χτίζουν ανάμεσα μας... Όμως εγώ νιώθω το άγγιγμα σου... Καυτό σαν τα όνειρα μας... Τι κι αν είσαι απέναντι; Σ' αυτό είμαστε όλοι μας στην ίδια όχθη... 
Τι κι αν δεν είσαι εδώ; Νιώθω το χέρι σου... Κι ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου δίχως να μπορώ να τους ξεχωρίσω απ' της δικιάς μου... Φωνάζει μαζί με τη δικιά μου πως δεν μπορεί άλλο... Είναι, βλέπεις, που ο χρόνος έχει μια περίεργη τροχιά στις ζωές των ανθρώπων... Και τ' ανακατεύει όλα παίζοντας με τις ψυχές τους...

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ...

Και να λοιπόν που όλα μέσα μου άδειασαν... Η ψευδαίσθηση που νόμιζα αληθινή, έσκασε σαν σαπουνόφουσκα μέσα σε μια στιγμή, παίρνοντας μαζί της ότι έχτιζα πάνω στο γυαλί...
Ότι ως τώρα πίστευα σημαντικό και σπουδαίο, έσπασε σαν ένα τεράστιο σπυρί γεμίζοντας με δηλητηριώδες απόστημα τα πάντα γύρω μου, μολύνοντας για πάντα τα όνειρα μου...
Όνειρα... Αλήθεια, ποια όνειρα; Όλα εκείνα που νόμιζα όνειρα ως τώρα, ήταν εφιάλτες... Εφιάλτες που, τόσο καιρό, με ξεγελούσαν... Μου σφράγισαν τα μάτια και μ' οδήγησαν σε μονοπάτια που τελείωναν στο πουθενά... Και το γλυκό τραγούδι μιας σειρήνας, μ' έκανε να βλέπω το άδειο για γεμάτο, το ασήμαντο για σημαντικό...


Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

ΣΤΑΛΕΣ...

Κι είναι τόσο δυνατή αυτή η βροχή... Σταγόνες στο κρύο της ψυχής μου βουτηγμένες... Δωσ' μου το χέρι σου... Μαζί να το περάσουμε κι αυτό... Φέρνει τόση θλίψη αυτή η βροχή... Μαύρος ο ουρανός παντού γύρω μας... Έλα να πάμε πιο πάνω κι απ' τα σύννεφα... Εκεί που ο ήλιος λάμπει ακόμη... Στάλες αιχμηρές σα μαχαίρια... Στάλες βουτηγμένες στον πόνο... Στάλες που την κάθαρση αχόρταγα  ζητάνε... Στάλες βγαλμένες απ' της ψυχής τα βάθη, στάλες που ζητάν' απεγνωσμένα το ψέμμα να ξεπλύνουν...


Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ...

Τελικά αυτό που φοβόσουν περισσότερο απ' όλα, δεν ήταν το χειρότερο που μπορούσε να σε βρει... Βλέπεις, μπορεί μερικές φορές ακόμα και ο θάνατος να φέρει τη λύτρωση... Όχι... Δεν είναι ο φόβος για το τέλος του ταξιδιού εκείνο που σου αφήνει την πιο πικρή γεύση απ' όλες... Ούτε το κρύο, που πίστευες οτι θα σου τρυπήσει την ψυχή και θα σε κοκκαλώσει εκεί επι τόπου... Όχι... Δεν είναι τελικά ούτε το κρύο... Δεν είναι ούτε καν το φάντασμα της πείνας που νόμιζες πως θα σου στοιχειώνε τις σκέψεις...


Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

ΚΥΚΛΟΙ...

Μάλλον έτσι  πρέπει να 'ναι τα πράγματα... Τη μιά στιγμή, τα χρώματα να πλημμυρίζουν τον ορίζοντα μου και την αμέσως επόμενη να βάφονται ασπρόμαυρα, σα νά 'ταν ταινία του βωβού κινηματογράφου... Κόκκινα όνειρα σε γκρίζο φόντο... Λέξεις... Σκόρπιες λέξεις... Που χτυπάνε στον τοίχο απέναντι μου και γυρίζουν πάλι πίσω... Πάθη... Και σκέψεις... Σκέψεις πολλές... Που το μυαλό γεμίζουν με συναισθήματα... Και κοντεύυν να το κάνουν να χάνει τα λογικά του... Κι εκεί που ελπίζω, αρχίζω ξανά να φοβάμαι... Να τρέμω... Να πονάω... Κι αμέσως πάλι να ονειρέυομαι... Και να ελπίζω ξανά... Μέχρι να γυρίσω... Και πάλι πίσω... Πίσω στην κατήφεια... Και τη μουντάδα... Έτσι είν' τα πράματα... Πως να τ' αλλάξω;

Απο τη συντροφιά του περιβάλλοντος - environment.gr

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

ΑΜΑΡΤΙΕΣ...

Γυρνάει το βλέμμα μου πίσω κι αντικρίζω κάθε τι όμορφο που έπλασα ως τώρα... Μα γιατί την ίδια στιγμή νώθω τόση παγωνιά; Είναι τόσο ξένο, τόσο μακρινό... Κάθε φορά που μια ξεχωριστή, γλυκιά ανάμνηση απο το παρελθόν μου επισκέπτεται τα βράδια μου, νιώθω πως απειλεί να σπάσει το γυαλί που έφτιαξα για να κρατάω φυλακισμένα τα συναισθήματα μου... Όχι... Δε θ' αφήσω στα παλιά να μου χαλάσουν την ησυχία... Κουράστηκα τόσο πολύ να ηρεμήσω τη θάλασσα γύρω μου... Δε θα σε αφήσω να μου την ταράξεις... Οχυρώθηκα πίσω απο το τείχος που ύψωσα για με χωρίσει απο σένα, εαυτέ μου... Όχι... Δε θα μου το κάνεις κομμάτια... Όχι... Ποτέ πια...

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

ΕΝΑ ΒΗΜΑ...

Η πόρτα έκλεισε βαριά πίσω του... Αλλά και ήσυχα... Δεν ήθελε, βλέπεις, να ξυπνήσει τις αναμνήσεις του... Ήταν πολύ καιρός που το σκεφτόταν... Μα μόλις χθες το αποφάσισε... Τότε που είδε για πρώτη φορά πως ο τοίχος μπροστά στο μικρό, τετράγωνο σπίτι, είχε ένα μικρό, αόρατο ως τώρα, άνοιγμα... Και τόλμησε... Άνοιξε την πόρτα και με βήματα δειλά οδήγησε την ψυχή του προς τα κει... Εκεί που ποτέ του δεν είχε αντέξει ως τώρα να ονειρευτεί...