ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΝΟΤΕΣ...

Το φθινόπωρο πάντοτε πήγαινε χέρι χέρι με τη μουσική.  
Σκόρπιες νότες που στροβιλίζουν τις ψυχές των ανθώπων όπως τα κιτρινισμένα φύλλα των φυλλοβόλων δέντρων παραδίδονται στον άνεμο. Κόκκινο το χρώμα, κόκκινο και καφέ. Πλεγμένα ταξιδεύουν παρέα με τους ήχους του σαξόφωνου... Κόκκινη κι η ψυχή μας... Ταξιδεύει κι αυτή πάνω κάτω, ερωτευμένη με το δοξάρι ενός μαγικού βιολιού...

Γλυκιά νοσταλγία, γεμάτη μ' αρώματα και νότες...

ΜΗΤΕΡΑ ΚΙ ΑΔΕΡΦΗ...

Κάποιες στιγμές η ψυχή του ανθρώπου πετάει τόσο ψηλά που ούτε καν ο νους δεν την προφταίνει... Αγγίζει μια νότα και ταξιδεύει σε μέρη τόσο όμορφα που είναι αδύνατον το δάκρυ να μείνει άλλο κλεισμένο στης καθημερινότητας τη φυλακή και δραπετεύει. Και τρέχει λυτρωμένο απ' όλα εκείνα που το ευτελίζουν και το κάνουν να κρύβεται στη σκιά γεμάτο ντροπή.

Είναι κάποιες στιγμές που η συνάντηση δύο ανθρώπων γεννάει τόση μαγεία και συναίσθημα...

ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ...

Μέρες παλιές...

Μέρες που ούτε και θυμάσαι πόσες φορές ως τώρα ευχήθηκες να μη ξανάρθουν... Μέρες που το πρωί ξημερώνει σκοτάδι και διώχνει το φως σε μέρη παγερά κι αφιλόξενα. Σε μέρη που η Βία και το Κράτος φυλάνε ακόμα του Δία το παλάτι...

© Makis Sinodinos