ΓΙ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΝ...

Θέλεις να γράψεις, να φωνάξεις, να ουρλιάξεις... Μα φοβάσαι... Τι στην ευχή να γράψεις; Αδειος απέμεινε ο νους κι ο λογισμός σου μέσα στην έρημο που διαβαίνει τόσες ζωές τώρα...
Θέλεις να γράψεις, να φωνάξεις, να ουρλιάξεις... Μα η φωνή σου μένει κρυμμένη στα βάθη της ψυχής σου. Ακίνητη και παγωμένη από το φόβο των άγριων θηρίων γύρω της.

Γράψε! Φώναξε! Προχώρα!

ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΞΟΡΥΞΗ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ...

Λένε πως αν κλείσεις για όσο κρατάει μια ανάσα τα μάτια σου κι ονειρευτείς...
Πως αν εμπιστευτείς για μια μονάχα στιγμή την ψυχή σου και την αφήσεις να οδηγήσει τα βήματα σου...
Αν αφήσεις για μια φορά την καρδιά σου να χτυπήσει λιγάκι πιο δυνατά, έτσι όπως εκείνη θέλει...

Λένε πως μπορείς ν' ακούσεις τους ψίθυρους του δάσους...

ΓΙΑ ΤΗΝ ''ΚΟΚΚΙΝΗ ΡΟΖΑ''...

Η κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι αυτή
Κανείς δεν ξέρει
Πού το κορμί της παραχώσαν
Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς
Γι’αυτό κι οι πλούσιοι την σκοτώσαν

Μπερτολντ Μπρεχτ

Ρόζα Λουξεμπουργκ... 5 Μαρτίου 1871 – 15 Ιανουαρίου 1919	...

ΣΤΙΓΜΕΣ...

Είναι οι στιγμές εκείνες που κάνουν την καρδιά να χτυπάει λιγάκι πιο δυνατά...

Οι στιγμές που δίχως να το αντιληφθείς, καθορίζουν τα βήματα σου και σε οδηγούν εκεί που εκείνες αποφασίζουν. Δίχως τη δύναμη να βρίσκεις για ν’ αντισταθείς. Δίχως να το καταλαβαίνεις. Οι μικρές, οι ασήμαντες, εκείνες που τις περισσότερες φορές δεν θυμάσαι καν πως υπήρξαν. Ένα φιλί στα πεταχτά, μια αγκαλιά, ένα δάκρυ που έρχεται χωρίς να σε προειδοποιήσει. Ένα φτερούγισμα της καρδιάς στιγμιαίο. Ένα κοκκίνισμα στο πρόσωπο σου που κανείς δεν πρόσεξε.

Κράτα τις στιγμές για πάντα...