ΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΧΑΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ...

Τελευταία μέρα της φετινής σχολικής χρονιάς η Παρασκευή, και για πρώτη φορά νιώθω την ανάγκη να δημοσιεύσω κάτι που δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής μου προσπάθειας...
Πρόκειται για ένα παραμύθι που έγραψε σε μια σχολική του εργασία ο εννιάχρονος γιος μου Χρήστος, κάνοντας με περήφανο τόσο για την επιλογή του θέματος του όσο και για τον τρόπο γραφής του... 

Χρηστάρα μου καλό σου καλοκαίρι, γεμάτο χαρά και παιχνίδι...

-Ουπς! Πως τα καταφέραμε και γεμίσαμε σκουπίδια τις θάλασσες μας;

''Μια φορά κι έναν καιρό πριν δυο χρόνια, σε μια υποθαλάσσια πολιτεία κοντά στην Αθήνα, ζούσανε πολλά ψάρια. Η Γαρίδα και το παιδί της το καλαμάρι, η Μαρίδα, ο Αστακός, η Χταποδίτσα, ο Μπακαλιάρος, η Γλώσσα, ο Άκης Καρχαριάκης, η Φώκια Μονάχους που έλεγε τα νέα στα άλλα ψάρια, ο Δελφίνης και η Θαλάσσια Χελώνα που ήταν η μεγαλύτερη σε ηλικία.

Μια μέρα, καθώς ξύπνησαν τα ψάρια του βυθού, κοίταξαν επάνω και είδαν τενεκεδένια κουτάκια και άλλα σκουπίδια να τους έρχονται ουρανοκατέβατα.

-Τι είναι αυτά τα πράγματα; ρώτησε ο μπακαλιάρος, καθώς ήδη ένα κουτάκι του είχε πέσει στο χέρι και το κοιτούσε.

-Σκουπίδια των ανθρώπων, του απάντησε η θαλάσσια χελώνα.

Μετά από λίγο τα ψάρια άρχισαν να ακούνε φωνές. Τότε, κάποια ψάρια ανέβηκαν στην επιφάνεια για να δούνε τι συμβαίνει.

Τότε, είδαν πολλούς ανθρώπους μαζεμένους. Μάλιστα κάποιοι κρατούσαν και πανό. Τότε, τα ψάρια που είχαν πάει να δούνε τι συμβαίνει, είπαν στα άλλα ψάρια τι συνέβαινε.

Τελικά οι μαζεμένοι άνθρωποι τα κατάφεραν και κανένας πια δεν πετούσε σκουπίδια στη θάλασσα.

Έτσι, η θάλασσα δεν ξαναμολύνθηκε και γι αυτό όλα τα ψάρια έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα!!!

Τέλος'' 

Αξίζει να σημειώσω πως δεν άλλαξα τίποτα απολύτως στο παραμύθι του μικρού Χρήστου, τόσο στην ορθογραφία όσο και στη σύνταξη, με απόλυτο σεβασμό στο πνευματικό δημιούργημα του...