Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΕΡΙ...

Έχεις καθόλου ιδέα πως είναι να μη θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι κάθε πρωί που χαράζει; Να θέλεις απλά να μείνεις εκεί, κουκουλωμένος κάτω απ' τα σεντόνια επειδή φοβάσαι ν' αντικρίσεις όλα αυτά που υπάρχουν εκεί έξω, πέρα από το κρεβάτι σου; Μπορείς ακόμα να νιώσεις έστω και για μιά στιγμή πως είναι να νιώθεις ολομόναχος παρόλο που γνωρίζεις καλά πως εκεί έξω υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι που μοιράζονται τους ίδιους φόβους με σένα;

Με το βλέμμα στην ψυχή του άλλου......


Σκέφτηκες ποτέ πόσο άσχημο είναι να αδιαφορείς όλο και πιο πολύ ακόμα και για όλα εκείνα που συνήθιζες ως χθες ν' αγαπάς; Να αισθάνεσαι διαρκώς χαμένος μέσα στο βαθύ σκοτάδι χωρίς να ελπίζεις πως θα μπορέσεις τελικά να βρεις την έξοδο στο φως; Να μην μπορείς ν' αντλήσεις από πουθενά τη δύναμη για ν' αντέξεις χωρίς να καταρεύσεις την υπόλοιπη μέρα μέχρι να μπορέσεις να κρυφτείς και πάλι μέσα στα σκεπάσματα σου;
Να πνίγεσαι και να μην μπορείς να εξηγήσεις ακόμα και σ' εκείνους που αγαπάς πως νιώθεις; Να έχεις διαρκώς τους ανθρώπους γύρω σου να ρωτάνε πως είσαι μέχρι να φτάνει μια στιγμή που σταματάνε και συ ν' αναρωτιέσαι τότε αν σταμάτησαν να ρωτάνε γιατί δεν μπορούν να δουν ότι δεν είσαι καλά ή απλά δε δίνουν δεκάρα για σένα; Να νιώθεις πως έχεις στραγίξει πια κάθε ικμάδα ενέργειας που είχες; Να αισθάνεσαι παντελώς ανίκανος να κάνεις οτιδήποτε και άχρηστος; Να φτάνεις στο σημείο που ακόμα και το είδωλο σου στον καθρέφτη να σου προκαλεί τέτοια αποστροφή που να θέλεις να τον κάνεις χίλια κομμάτια;
Να σκέφτεσαι πως δεν θα μπορούσες πια να έχεις έλεγχο σε τίποτα, ακόμα και σε εκείνα που σε αφορούν άμεσα; Να νιώθεις ξεκρέμαστος, να μην ανήκεις πια πουθενά; Να αισθάνεσαι πως είσαι παγιδευμένος μέσα σ' έναν κόσμο γεμάτο άσχημα πράγματα και να μην τολμάς να δεις τι υπάρχει παραέξω, στην άλλη πλευρά; Να πονάς κάθε στιγμή και να γνωρίζεις βαθιά μέσα σου πως αυτός που σε κάνει να πονάς δεν είναι άλλος από τον ίδιο σου τον εαυτό;


Σκέψου μονάχα πως μπορεί ο διπλανός σου, ο δικός σου άνθρωπος να νιώθει έτσι και μη διστάζεις. Μη διστάζεις να του δώσεις το χέρι σου, να τον κρατήσεις όρθιο. Να τον τραβήξεις έξω απ' το σκοτάδι, πίσω στο φως. Μη διστάζεις, κάντο. Είναι δίπλα σου και σου φωνάζει. Τι κι αν δεν τον ξέρεις; Τι κι αν είναι ξένος; Κάντο, μη διστάζεις...


Στον καθηγητή μου, Steve Joordens, τον άνθρωπο που μου έδειξε πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να βλέπεις τον κόσμο...



2 σχόλια:

  1. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από αυτή την αποξένωση που έχουμε επιβάλει οι ίδιοι στον εαυτό μας. Καθένας μέσα ατο "αυγό" του. Μην τους κάνουμε άλλο τη χάρη να παίζουμε το παιχνίδι τους. Καλή σου νύχτα, Στέφανε :-)

    http://www.youtube.com/watch?v=Seau8Jbvs9U

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς, Αγγελική μου, φοβόμαστε πως έξω από το αυγό δε θα 'χουμε ούτε πολυθρόνες με αφρολέξ, ούτε καφέ, ούτε ουίσκι...
      Γιαυτό και το περίβλημα του αυγού γίνεται όλο και πιο σκληρό, όλο και πιο αδιαφανές...
      Καλή σου μέρα, Αγγελική μου!

      Διαγραφή