Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

ΛΥΚΟΦΩΣ...

Κουράστηκες. Λυγίζεις όπου να ΄ναι, το ξέρεις πια. Το νιώθεις να 'ρχεται και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις. Το λυκόφως της ελπίδας... Κοντεύεις δυο χρόνια τώρα. Που είσαι χωρίς δουλειά.  Που τριγυρνάς χωρίς σκοπό κι ελπίδα στης απόγνωσης τη μαύρη γειτονιά...
Στην αρχή δεν μπορούσες να το φανταστείς. Βλέπεις, ήταν τότε που πίστευες ακόμα στον εαυτό σου... 
Ε, και τι έγινε, ήταν η πρώτη σκέψη σου. Εσύ θα χανόσουν; Τόσοι άνθρωποι πιστεύουν σε σένα, έλεγες και έψαχνες.

Σκοτώνουν την ελπίδα...

Προσπάθησες. Προσπάθησες πολύ, μα την αλήθεια. Προσπάθησες να βρεις την ευκαιρία που έκρυβε μέσα της η κρίση. Την μοναδική ευκαιρία που σου δινόταν να κυνηγήσεις και πάλι τα χαμένα παιδικά σου όνειρα. Επανεκκίνηση το λένε. Ζωή το έλεγες τότε εσύ... Ζωή γεμάτη ελπίδα. 
Πόσο έξω επεσες... Το λυκόφως ερχόταν και κόντευε τα πάντα να σκεπάσει...

Οι πόρτες έκλειναν η μία μετά την άλλη. Λες και ήσουν εσύ που έφταιγες για το χάλι γύρω σου...  
 -Μας καλύπτετε, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε, ήταν η μόνιμη επωδός... Δεν βλέπετε τι γίνετε γύρω σας;  Ίσως κάποια άλλη φορά που τα πράγματα θα είναι καλύτερα, κατέληγαν... Και συ γελούσες πικρά. Καλύτερα... Σε κάποια άλλη διάσταση, σε κάποια άλλη ζωή, μονολογούσες και συνέχιζες τον ανήφορο...

Κι ήταν τότε που άρχισες να βλέπεις.
Έβλεπες μια κοινωνία ολόκληρη να σαπίζει. Να κολλάει στο τέλμα της ανυπαρξίας και της μιζέριας, αδειάζοντας κάθε στιγμή όλο και πιο πολύ από όνειρα κι ελπίδα. Έβλεπες τους μεγάλους να πατάνε πάνω στα ανθρώπινα ερέιπια για να γίνουν ακόμα πιο μεγάλοι και τρανοί. Και τους σπουδαίους να σου κουνάνε δεικτικά το δάχτυλο, στέλνοντας σε στη γωνία της ζωής.
Σε ήθελαν σκλάβο. Άβουλο και φοβισμένο ανθρωπάκι. Να εκλιπαρείς για μια σταγόνα ελεημοσύνης. Και να περιμένεις να ζήσεις από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των αφεντάδων σου. 

Το ξέρεις όμως καλά πια. Το τέλος είναι κοντά. Δεν αργεί. Θα έρθει είτε έτσι είτε αλλιώς. Κι εσύ πρέπει να βρεθείς με κάθε τρόπο στο τελευταίο βαγόνι που οδηγεί στην ελπίδα. Το τέλος θα έρθει μονάχα αν δεν ακούσεις το τελευταίο σφύριγμα του τρένου. Και δεν προλάβεις...


Τρέχα! Δεν τ' ακούς που σφυρίζει; Τρέχα! Πρέπει την ελπίδα να προφτάσεις... Κυνήγα την... Πρέπει να ζήσεις... 

Εσύ... Εγώ... Εμείς όλοι της γης οι κολασμένοι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου