ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ...

Μέρες παλιές...

Μέρες που ούτε και θυμάσαι πόσες φορές ως τώρα ευχήθηκες να μη ξανάρθουν... Μέρες που το πρωί ξημερώνει σκοτάδι και διώχνει το φως σε μέρη παγερά κι αφιλόξενα. Σε μέρη που η Βία και το Κράτος φυλάνε ακόμα του Δία το παλάτι...

© Makis Sinodinos

Στο μυαλό σου γυρνάνε ξανά και ξανά όλα εκείνα τα άγρια συναισθήματα που είναι από τότε παραχωμένα στην πιο απόμακρη και σκοτεινή γωνιά του μυαλού σου. Προσπάθησες! Προσπάθησες ρε συ όλ' αυτά τα χρόνια να τα παραχώσεις όσο πιο βαθιά γινόταν. 

Μάταια όμως... 

Μπορεί να πίστεψες όλο αυτό τον καιρό πως τ' άφησες πίσω. Μπορεί να κυνήγησες με λύσσα τη χίμαιρα του ευδαιμονισμού μπας και κερδίσεις τον ύπνο σου πίσω. 

Κι ευχήθηκες να είναι αλήθεια πως οι Ερινύες μπορούν τελικά να δαμαστούν από τις Ευμενίδες. 

Μάταια όμως...

Το μαύρο είναι εδώ, άγριο, απόκοσμο και ανηλεές... Και να πάλι που φοβάσαι τις νύχτες. Όπως τότε που χτυπούσε η πόρτα σου το βράδυ κι έτρεμες. Το μαύρο... Το μαύρο που σε πνίγει μόλις νιώσει δυνατό. Το μαύρο που καταπίνει χρώματα και νότες, αρώματα και μουσικές. Μα που πάνω απ' όλα μισεί το φως. Και το ζωντανό. Το μάυρο που κρατάει σάβανο στα χέρια του και σκεπάζει των ανθρώπων τις ελπίδες...

Μη λυγίζεις! Μη φοβάσαι!

Τη γροθιά σου ύψωσε και διώξε για πάντα το σκοτάδι. Και να 'χεις πάντα στο μυαλό σου πως το θηρίο βγάζει τον πιο απόκοσμο του βρυχηθμό λιγάκι πριν πεθάνει...

Φτάνει μονάχα εσύ να είσαι εκεί...