Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

ΤΡΙΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ, ΤΡΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ...

Είναι αληθινά υπέροχο να πιάνεις στα χέρια σου την εφημερίδα του σχολείου του παιδιού σου και να ανακαλύπτεις πως, μέσα σε ολόκληρο αυτό το ''σεντούκι'' με τους θησαυρούς, μία σελίδα είναι προϊόν της δικής του φαντασίας. 
Ακόμα όμως πιο σημαντικό είναι να οσμίζεσαι σε αυτή τη σελίδα τον τρόπο που βλέπει το σχολείο του ένα δεκάχρονο παιδί...
Με περίσια συγκίνηση και μπόλικο καμάρι, μοιράζομαι μαζί σας αυτούσιο το κείμενο του μικρού Χρήστου, μαθητή της Τετάρτης Δημοτικού, του Χρηστάρα μας...

Τρία φαντάσματα, τρία σχολεία...

''Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα σπίτι στη Θεσσαλονίκη, στην Καλαμαριά, ζούσε ένα αγοράκι, ο Νικόλας. Στον Νικόλα, δεν άρεσε καθόλου το σχολείο και μισούσε το διάβασμα. Συνήθως,δεν πρόσεχε στο μάθημα. 
Ένα βράδυ, πριν κοιμηθεί, όταν έβλεπε τηλεόραση - όπως κάθε βράδυ - είδε να βγαίνει κάποιος  από την οθόνη της τηλεόρασης!  Του θύμισε κάποιον, αλλά ποιόν; Στη γειτονιά του, πριν από  αρκετά χρόνια, ζούσε ένας παππούς, ο κύρ-Στέλιος, που ήταν πολύ καλός άνθρωπος κι έπαιζε με όλα τα παιδιά. Μα, ήταν ο κύρ-Στέλιος! Ο Νικόλας ξαφνιάστηκε. 
Ο κυρ-Στέλιος του είπε πως το βράδυ στις 12:00, στις 2:00 και στις 4:00 θα τον επισκεφθούν 3 φαντάσματα. Το φάντασμα του σχολείου του παρελθόντος, το φάντασμα του σχολείου του παρόντος και το φάντασμα του σχολείου του μέλλοντος.

Ο Νικόλας, τρόμαξε και πήγε να κοιμηθεί. Στις 12:00, από το μαξιλάρι του πετάχτηκε ένα μικροσκοπικό φαντασματάκι. Ο Νικόλας αυτή τη φορά δεν τρόμαξε. Μόνο αναρωτήθηκε ποιός ήταν αυτός. Το φαντασματάκι απάντησε πως ήταν το φάντασμα του σχολείου του παρελθόντος και ήρθε να του δείξει πώς ήταν το σχολείο τότε. Το φαντασματάκι πήρε τον Νικόλα από το χέρι και έφυγαν από το παράθυρο. Κάτι του θύμιζε το μέρος που έβλεπε. Ήταν το σχολείο του μπαμπά του, ίδιο όπως στις φωτογραφίες που είχε δει! Εκεί ήταν και ο μπαμπάς του! Ο Νικόλας του φώναζε, ο μπαμπάς του όμως δεν άκουγε. Το φαντασματάκι του είπε ότι κανένας δεν μπορούσε να τους δει, ούτε να τους ακούσει! Τα παιδιά έτρεχαν χαρούμενα και έπαιζαν, όλα μαζί, μια παρέα. Τότε μία δασκάλα βγήκε στο προάυλιο και χτύπησε ένα καμπανάκι. Τα παιδιά ανέβηκαν γρήγορα στις τάξεις τους. Ο Νικόλας έβλεπε τον πατέρα του να κάθεται στο ξύλινο θρανίο, δίπλα στο παράθυρο, φορώντας το μπουφάν του. Είχε κρύο μέσα στην τάξη, υπήρχε μόνο μια παλιά σόμπα σε μια γωνία. Η δάσκαλα χτύπησε ένα παιδί, επειδή δεν πρόσεχε. Μέσα στην τάξη είχε πολύ ησυχία, τίποτα δεν ακουγόταν ακτός από τις φωνές της δασκάλας. Ο Νικόλας τότε κατάλαβε πόσο διαφορετικό ήταν το σχολείο του από το σχολείο του μπαμπά του. Το φαντασματάκι του είπε πως ήταν η ώρα να φύγουν, και ο Νικόλας βρέθηκε πάλι στο κρεβάτι του.

Στις 2:00 ξύπνησε από ένα θόρυβο! Ερχόταν από την ντουλάπα του! Ο Νικόλας τότε άνοιξε την ντουλάπα και από εκεί βγήκε ένα άλλο φάντασμα, στη ηλικία του. Το φάντασμα του κράτησε το χέρι, στάθηκαν στο κέντρο του δωματίου και είπε κάτι λόγια που ο Νικόλας δεν κατάλαβε. Μέσα σε 10 δευτερόλεπτα είχαν εξαφανιστεί! Βρέθηκαν και οι δύο στο σχολείο του, στο γραφείο των δασκάλων. Άκουσε τους δασκάλους να λένε στεναχωρημένοι ο ένας στον άλλο ότι οι μαθητές τους δεν πρόσεχαν στο μάθημα. Τότε σκέφτηκε ότι πρέπει να πει στους συμμαθητές του να προσέχουν στο μάθημα. Στην αυλή τα παιδιά έτρεχαν και έπαιζαν και δεν άκουγαν τις δασκάλες που τους έλεγαν να είναι φρόνιμοι.  Το φάντασμα του είπε πως ήταν ώρα να γυρίσουν στο σπίτι του.

Στις 4:00, είδε μια λάμψη στο παράθυρο και άνοιξε το τζάμι. Τότε είδε ένα παιδί τέσσερα χρόνια μεγαλύτερό του. Τον τράβηξε από την μπλούζα και του είπε, «κράτα με καλά!».  Μετά από 5 δευτερόλεπτα το φάντασμα είπε στον Νικόλα να πηδήξει μαζί του και όταν πάτησαν στο έδαφος, άνοιξε μία τρύπα στο πάτωμα και έπεσαν μέσα. Το φάντασμα τον πήγε σε ένα σχολείο στο οποίο τα παιδιά αντί για βιβλία είχαν υπολογιστές. Στις τάξεις δεν υπήρχαν δασκάλες! Μάθημα στα παιδιά έκαναν ρομπότ! Ούτε κολατσιό είχαν! Έτρωγαν κάτι πολύχρωμα χαπάκια σε διάφορες γεύσεις! Τα παιδιά δεν ήταν ιδιαίτερα χαρούμενα και δεν μίλαγαν μεταξύ τους, ούτε έτρεχαν. Έπαιζαν παιχνίδια στον υπολογιστή τους. Περίεργο σχολείο, σκέφτηκε ο Νικόλας...

Τότε ο Νικόλας ξύπνησε απότομα και κατάλαβε ότι όλα ήταν ένα όνειρο. «Τελικά το σχολείο μου δεν είναι και τόσο άσχημο», σκέφτηκε...''

Χρήστος
Δ1    
                


Δεν είναι τυχαίο που το αγαπημένο τραγούδι του Χρηστάρα μιλάει για την χαρούμενη πλευρά της ζωής...


                     

2 σχόλια:

  1. Ο Χρηστάρας θα γίνει συγγραφέας με τέτοιο ταλέντο και φαντασία που διαθέτει. Τα θερμά μου συγχαρητήρια γι αυτό το διαμάντι που μοιράστηκες μαζί μας Στέφανε! Τέτοια παιδιά, μας κάνουν να νιώθουμε υπερήφανοι και αισιόδοξοι.
    Να'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να 'σαι καλά, Μαρία μου, σ' ευχαριστώ πολύ!
      Καλή δύναμη στους όμορφους αγώνες σου!

      Διαγραφή