Κάνα δυο κόκκοι χρυσαφένιας άμμου...

Λίγοι κόκκοι χρυσαφένιας άμμου, μια φωτιά στην παραλία, το τραγούδι του κύματος,  κρυστάλλινα νερά, κάνα δυο μπύρες και μια αγκαλιά... Ο έρωτας... Κι αμέσως γεμίζουν τα όνειρα μου μ’ όλα εκείνα που ζωγράφισαν πάνω στον καμβά της ψυχής μου στα εφηβικά μου χρόνια. Τι άλλο άραγε μπορεί να θελήσει μια ψυχή για να ταξιδέψει;

Κανα δυο κόκκοι χρυσαφένιας άμμου, κρυστάλλινα νερά και καλοκαιρινά όνειρα...

Και τότε άξαφνα, το βλέμμα μου γυρνάει στο αύριο. Στο τόσο κοντινό αύριο, σ' αυτό που μοιάζει να ΄ναι τώρα.
Η αμμουδιά έδωσε τη θέση της σε πολύχρωμες πλαστικές ξαπλώστρες. Η φωτιά στην παραλία έσβησε για να φαίνονται πιο έντονοι οι ψεύτικοι δαυλοί που βρωμοκοπάνε πετρέλαιο και πλαστικό. Το τραγούδι του κύματος το σκέπασαν τα σπαρμένα παντού ηχεία. Τα νερά γέμισαν φτηνό αντηλιακό θυμίζοντας κουζίνα ταχυφαγείου της Ομόνοιας. Οι μπύρες έγιναν κοκτέιλ μπόμπες της σειράς. Κι η αγκαλιά είναι πια απαγορευμένη για να μη χαλάσει το μακιγιάζ... Κι ο έρωτας; Ο έρωτας έφυγε πια μακριά... Δεν το άντεχε, βλέπεις, το πλαστικό και το ψεύτικο.... Δεν άντεχε το trendy...

Αρμενιστής... Εγκρεμνοί... Μύρτος... Σαλιάρα... Ναυάγιο... Τώρα πια είναι είναι ονόματα πεντάστερων  ξενοδοχείων για τους λίγους, γραμμένα με λατινικούς χαρακτήρες σε μια χώρα που την έλεγαν κάποτε Ελλάδα...

Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν πωλούνται ούτε και αγοράζονται...

Και εσύ κι εγώ διωγμένοι απ’ την ίδια μας τη ζωή, στο περιθώριο, στην άκρη. Δίχως το παλιό, φθαρμένο σακίδιο μας και την σκηνούλα μας... Δίχως όλες εκείνες τις στιγμές που ατσάλωσαν τον έρωτα μας...
Να πρέπει να διαλέγουμε κάθε φορά αν θα κρατήσουμε τα λιγοστά μας χρήματα για να φάμε ή αν θα πληρώσουμε το τίμημα που μας ζητάνε για να ζήσουμε λίγες στιγμές πλαστικής ψευδαίσθησης...

Την είπαν ανάπτυξη, πρόοδο, πολιτισμό... Εμένα γιατί μου μοιάζει με σφαίρα στην καρδιά των ονείρων μου;
Την πακετάρισαν για να την πουλήσουν λες και ήταν δικιά τους. Δίχως να με ρωτήσουν. Δίχως να ρωτήσουν τα παιδιά που παίζουνε πιο πέρα. 
Μα εγώ δεν θα τους αφήσω να το κάνουν! Θα μπω μπροστά και θα κρατήσω τις παραλίες που ανήκουν στα παιδιά! Δεν μπορώ να μην το κάνω...
Δεν μπορώ να κάνω πίσω... 

Το χρωστάω σε όλες εκείνες τις στιγμές που κάποια Αυγουστιάτικη νύχτα σμίλεψαν την ψυχή μου...