Μάθε παιδί μου γράμματα...

Το σχολείο είναι η αλήθεια πως ποτέ μου δεν το χώνεψα ιδιαίτερα. Και δεν γνωρίζω ποια θα ήταν η κατάληξη της σχέσης μου με αυτό αν είχα και προβλήματα και με τις επιδόσεις μου πέρα απ' όλα τα υπόλοιπα... Ακόμα και τώρα, αυτές τις μέρες που ανοίγουν και πάλι τα σχολεία, νιώθω εκείνο το αίσθημα ναυτίας που συνόδευε όλη την παιδική και την εφηβική μου ηλικία. Εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι που έκανε την καρδιά μου να χτυπάει με τρελούς ρυθμούς, λες και θα γινόταν μια αληθινή έκρηξη μέσα μου.

Κάθε φορά που ξανακούω το κουδούνι νιώθω εκείνη την ίδια ναυτία που ένιωθα και τότε...

Δεν ξέρω τι φταίει γι αυτό, μπορεί να είναι τα χρόνια που είχα την ατυχία να πάω σχολείο. Τα περισσότερα χρόνια της θητείας μου στο Δημοτικό, βλέπεις, συνέπεσαν με τη χούντα, με ότι αυτό μπορούσε να σημαίνει. Μπορεί να είναι που είχα δασκάλους που λες και ανταγωνίζονταν για το ποιος θα κέρδιζε το βραβείο αυστηρότητας, που βίωνα καθημερινά σωματικές τιμωρίες, που συνθλιβόταν η φαντασία μου από μια στρατιωτική ομοιομορφία σε κουρέματα και ντύσιμο, που αντιμετώπιζα καθημερινά πολιτικές διακρίσεις μέσα στην τάξη, που αναγούλιαζα με την ασύστολη θρησκευτική προπαγάνδα που μου επιβαλλόταν και τον βίαιο προσηλυτισμό της κυρίαρχης θρησκείας στη χώρα μας. Ποιος από μας αλήθεια μπορεί να ξεχάσει την υποχρεωτική προσέλευση μας στο Κατηχητικό της Κυριακής ή την καθημερινή υποχρεωτική προσευχή; Ή μπορεί να είναι από τα κακογραμμένα βιβλία που διδάχθηκα, βιβλία που γράφτηκαν με μοναδικό σκοπό να μην ταράξουν τα ήρεμα νερά που αρμένιζε η χώρα και να εξαφανίσουν κάθε υποψία αμφισβήτησης που θα μπορούσε να γεννηθεί μέσα σ' ένα παιδικό ή ένα εφηβικό μυαλό... Ποιος αλήθεια ξέρει τι απ' όλα αυτά είναι; Μπορεί και όλα αυτά μαζί...

Και μέσα σ’ όλα αυτά, κυρίαρχη φιγούρα των παιδικών μου αναμνήσεων η δασκάλα μου, εκείνη η μικροκαμωμένη μαυροφορούσα θεοσεβούμενη γυναικούλα που μισούσε τα παιδιά και τη φρεσκάδα σχεδόν όσο μισούσε και το διάολο... Σαν να 'ταν χθες θυμάμαι τη διαδικασία επιλογής της περίφημης ‘’βίτσας’’ που θα φρόντιζε για την εκπαίδευση μας μέχρι να σπάσει σε κάποια από τις παλάμες μας και να αντικατασταθεί από κάποια άλλη, καλύτερη. Ή το επιδέξιο στρίψιμο του αυτιού, τεχνική που θα ζήλευαν ακόμα και βασανιστές της χούντας όπως ο Μάλλιος, ο Μπάμπαλης, ο Καραπαναγιώτης ή ο Κραβαρίτης... Εικόνες που παλεύουν με πολλές αξιώσεις να εκτοπίσουν την εικόνα της άμοιρης εκείνης συμμαθήτριας μου που είχε την ατυχία να μην έχει γονείς Χριστιανούς Ορθόδοξους, με αποτέλεσμα να υφίσταται τον απόλυτο εξευτελισμό καθημερινά, παίρνοντας προφανώς μια πρόγευση της κόλασης...

Ανικανότητα και ανεπάρκεια κρυμμένες βαθιά κάτω από μια υπέρμετρη αυστηρότητα...

Τι κι αν τα χρόνια πέρασαν και έφυγε η χούντα, η περίφημη μεταπολίτευση δεν διόρθωσε, θυμάμαι, και ιδιαίτερα τα πράγματα... Ένας αληθινός βομβαρδισμός από στείρα και άχρηστη γνώση, ένας αληθινός θρίαμβος της ποσότητας απέναντι στην ποιότητα. Πλήρης επικράτηση της απόκτησης γνώσης δια της αποστηθίσεως, γνώσης που η κτήση της ήταν τόσο παροδική που λες και μια ολόκληρη γενιά έπαθε ξαφνικά Altzheimer… Πεταμένες άσκοπα χιλιάδες ώρες στο βωμό μιας εκπαίδευσης που σκότωνε κάθε κριτική ικανότητα και σε προετοίμαζε για την ένταξη σου σε μια κοινωνία όπου απαγορευόταν η αμφισβήτηση και η κρίση...
Την ίδια περίοδο, των εφηβικών μου χρόνων, άρχισε και η βάρβαρη επέλαση της παραπαιδείας, γεγονός που άνοιγε το δρόμο στους εμπόρους της γνώσης και έκρυβε κάτω από το χαλί τα σκουπίδια των εξευτελιστικών αμοιβών των εκπαιδευτικών και της τεράστιας αναμονής για τον διορισμό τους... Ένα κράτος που δεν ήθελε να ξοδέψει χρήματα για την Παιδεία, έκλεινε τα στόματα όλων εκείνων που άφηνε απ’ έξω από τη Δημόσια Παιδεία δίνοντας τους την επιλογή να απασχοληθούν στην παραπαιδεία.

Νους άβουλος εν σώματι υγιεί...

Πως λοιπόν να μην με πιάνει αυτό το σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που ακούω σχολικό κουδούνι; Πως να μην κάνω ότι περνάει απ’ το χέρι μου για να μην βιώσουν κι άλλες γενιές αυτή την κατάσταση στα σχολεία τους; Πως να μη θεωρώ πως το σημαντικότερο στοίχημα που θα πρέπει να βάλουμε με τους εαυτούς μας είναι η δημιουργία ενός σχολείου όπου η κριτική ικανότητα θα είναι το κυριότερο εφόδιο των παιδιών στο πιο όμορφο ταξίδι της ζωής, το ταξίδι της γνώσης;

Ουτοπία; Μπορεί! Ας ακούσουμε όμως επιτέλους τη φωνή του Γαλλικού Μάη του ’68 και ας γίνουμε πια ρεαλιστές κυνηγώντας το ανέφικτο... Που ξέρεις; Ίσως τότε να σταματήσω να νιώθω ναυτία κάθε φορά που ανοίγουν τα σχολεία...

Ας απαντήσουμε λοιπόν στη μηχανή του κιμά τους με τον εξορκισμό μιας γενιάς που μπορεί μεν να τα έκανε όλα σαν τα μούτρα της, ήξερε όμως να παλεύει...
Leave the kids alone!