ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΑΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ...

Το ξυπνητήρι ήταν για μια ακόμα φορά πιστό στο καθημερινό του ραντεβού... Εσύ είχες ξυπνήσει, όμως, εδώ και πολύ ώρα κι έτσι το πρόλαβες πριν ξυπνήσει και τους υπόλοιπους στο σπίτι... Τι είχες ξυπνήσει δηλαδή, που, μάτι δεν είχες καταφέρει να κλείσεις όλη νύχτα...
Ακολούθησες το καθημερινό σου πρόγραμμα... Όπως ακριβώς έκανες κάθε πρωί, με θρησκευτική ευλάβεια, εδώ και εικοσιένα χρόνια... Μόνο που σήμερα δεν κατέβαινε μπουκιά... Ήταν βλέπεις αυτός ο κόμπος στο λαιμό σου που δεν άφηνε ούτε την ανάσα σου να κατέβει... Να το κοιτάξω, σκέφτηκες, να το κοιτάξω... Και χαμογέλασες πικρά...

Τίποτα δεν έδειχνε πως ήταν μια μέρα διαφορετική από τις άλλες...

ΜΑΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ, ΜΑΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΖΩΗ...

Γυρνάς το βλέμμα σου στα μάτια των άλλων κι αντικρίζεις μονάχα το κενό... Μάτια τόσο κρύα... Παγερά... Γυάλινα... Μάτια που κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν... Υποταγμένα στη μοίρα τους, ηττημένα από καιρό...  Μάτια χωρίς ζωή μέσα τους, μάτια χωρίς χαρά κι ελπίδα...
Μάτια κενά, άδεια από συναισθήματα και όνειρα... Μάτια που συνήθισαν πια να μη βλέπουν... Μάτια που δε ρωτάνε, δεν ερωτεύονται, δε λιώνουν απ' της καρδιάς τους χτύπους...

Η ψυχή δε φυλακίζεται μ' αλυσίδες...

ΟΤΑΝ ΛΥΓΙΖΕΙ Η ΨΥΧΗ...

Θα τη βρεις να κυλάει, δίπλα σ' ένα δάκρυ, στα ροδοκόκκινα μάγουλα ενός παιδιού... Τη συναντάς παρέα με μια ζεστή αγκαλιά... Κι έρχεται πάντοτε μέσα σ' ένα όνειρο... Ένα όνειρο από κείνα που, όταν ξυπνήσεις, νιώθεις μια γλύκα όμοια με σοκολάτα... Ταξιδεύει σ' ένα ρυάκι που στριφογυρίζει παιχνιδιάρικα μες του μυαλού τα περίεργα μονοπάτια... Και σου βγάζει περιπαιχτικά τη γλώσσα κάθε φορά που νιώθεις πως τη χάνεις... 

Έρχεται πάντοτε εκεί που νόμιζες πως την έχασες για πάντα...

ΟΝΕΙΡΑ...

Άδειες σκέψεις, κούφιες ελπίδες... Σκέψεις που έρχονται και στριφογυρίζουν μέσα στο κεφάλι σου τις νύχτες... Και σου τρυπάνε το μυαλό με καρφιά μυτερά, απ' το σκοτάδι ακονισμένα... Όνειρα που μοιάζουν να χάθηκαν για πάντα... Απόγνωση... Απελπισία... Απογοήτευση... Σε σκοτώνουν καθημερινά... Κάθε ώρα και μια σφαίρα στης ελπίδας σου το κορμί, κάθε στιγμή και μια μαχαιριά ακόμα... Νικήθηκες... Σου λένε... Παραδώσου πια στη μοίρα σου, δεν έχει νόημα να παλεύεις άλλο... Σου λένε κι ένα δάκρυ όλο και σου σφίγγει την ψυχή...
Όνειρα... Που να 'ναι, αλήθεια; Που να 'ναι τώρα που τα χρειάζεσαι όσο ποτέ; Τώρα που νιώθεις μόνος σου και νικημένος;

Τα όνειρα... Πόση, αλήθεια, δύναμη μπορούν να σου χαρίσουν...

ΑΝ...

Ξύπνησες ένα πρωινό κι ήταν τα πάντα γύρω σου αλλαγμένα... Ήταν όλα διαφορετικά και τίποτα δε θύμιζε τη χθεσινή τη νύχτα... Στρώμα σου ήταν ξαφνικά το κρύο πάτωμα και τα ρούχα σου ήταν βρώμικα και λιγδιασμένα... Και μύριζες... Μύριζες τόσο άσχημα που δεν μπορούσες να τ' αντέξεις ούτε λεπτό... 

Έκανε κρύο... Θεέ μου πόσο κρύο... Από τα σπασμένα τζάμια του μοναδικού παράθυρου, ορμούσε η βροχή λες και είχε βαλθεί να σε πνίξει μαζί με τις ελπίδες σου...

Και πεινούσες... Πεινούσες πολύ... Πεινούσες τόσο που ένιωθες να παραλύει το μυαλό κι η λογική σου...

Φαντάσου να παίρναμε ο ένας τη θέση του άλλου
 και να ρίχναμε όλα τα συρματοπλέγματα του κόσμου.....

ΑΚΡΑ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΣΙΩΠΗ...

Σκοτάδι... Παντού... Μαύρο πέπλο σκέπασε την ελπίδα απ' άκρη σ' άκρη... Πέπλο που ύφανε χέρι που δεν ήταν ανθρώπινο... Κι ησυχία... Πω πω, δεν την αντέχεις αυτή την ησυχία... Σου τρυπάει το μυαλό και σου κάνει τα τύμπανα κομμάτια... Σε ξεκουφαίνει... Και σου μαγκώνει την ψυχή και τη σφίγγει με λύσσα πρωτόγνωρη... Πονάς... Πονάω... Πονάμε... Πως θα τον αντέξεις τόσο πόνο;
Κάνει κρύο... Κρύο πολύ... Κι ανυπόφορο... Παγωνιά... Παγωνιά που παραλύει τα νεύρα και την ψυχή... Παντού γύρω σου σκοτάδι... Κι ένας χειμώνας βαρύς... Χωρίς ελπίδα πια...

Σιώπησες... Λούφαξες... Παραδόθηκες...

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ...

Ντρέπομαι...

Νιώθω το στομάχι μου να γίνεται κόμπος...
Πείνα... Απανθρωπιά... Σκληρότητα... Η ανάσα μου δυσκολεύεται πια να βρει το δρόμο της για τα πνευμόνια μου...
Πόνος... Εξαθλίωση... Βία... Το στήθος μου συνθλίβεται στη σύγχρονη μέγγενη...
Ανέχεια... Κατάθλιψη... Αυτοκτονίες... Η εποχή του σκοταδιού... 

Κρυώνω... Πονάω... Ζαλίζομαι... Υποφέρω... Δακρύζω... Κλαίω... Ασφυκτιώ...

Μα πάνω απ' όλα, ντρέπομαι...

Επαίτες της ίδιας μας της ζωής...

ΕΤΣΙ ΣΕ ΘΕΛΟΥΝ... ΕΤΣΙ ΣΕ ΗΘΕΛΑΝ ΠΑΝΤΑ...

Και να λοιπόν που αρχίζεις επιτέλους να το καταλαβαίνεις... Αυτό που θέλουν από σένα είναι ν' αρχίσεις να δέχεσαι τα λίγα... Να γίνει το τίποτα κομμάτι της ζωής σου... Βλέπεις το τίποτα και το απόλυτο κενό δε ζητάνε, δεν αντιδρούν... Μόνο υπακούν και εκτελούν πειθήνια τις εντολές τους... Να μη μιλάς λοιπόν... Ούτε και να σκέφτεσαι... Η σκέψη είναι για τους ισχυρούς... Έτσι σε θέλουν... Έτσι σε  ήθελαν πάντα... Μόνο που τώρα στο λένε κατάμουτρα... Είσαι, απλά, ένα γρανάζι ακόμα... Ένα ακόμα εξάρτημα της μηχανής τους... Αναλώσιμος... Φτηνός... Ασήμαντος... Τιποτένιος... Ανίκανος... Μείνε κλεισμένος στο σπίτι σου... Μπροστά στο κουτί που θολώνει τη θέα και κάνει τα πάντα να φαίνονται γκρίζα... Μη βγαίνεις έξω... Μη μιλάς στους αγνώστους... Μη γελάς... Μην ανασαίνεις... Μόνο δούλευε... Έτσι σε θέλουν... Έτσι σε ήθελαν πάντα...

Joan Miro, Peinture Collage, 1933