ΕΤΣΙ ΣΕ ΘΕΛΟΥΝ... ΕΤΣΙ ΣΕ ΗΘΕΛΑΝ ΠΑΝΤΑ...

Και να λοιπόν που αρχίζεις επιτέλους να το καταλαβαίνεις... Αυτό που θέλουν από σένα είναι ν' αρχίσεις να δέχεσαι τα λίγα... Να γίνει το τίποτα κομμάτι της ζωής σου... Βλέπεις το τίποτα και το απόλυτο κενό δε ζητάνε, δεν αντιδρούν... Μόνο υπακούν και εκτελούν πειθήνια τις εντολές τους... Να μη μιλάς λοιπόν... Ούτε και να σκέφτεσαι... Η σκέψη είναι για τους ισχυρούς... Έτσι σε θέλουν... Έτσι σε  ήθελαν πάντα... Μόνο που τώρα στο λένε κατάμουτρα... Είσαι, απλά, ένα γρανάζι ακόμα... Ένα ακόμα εξάρτημα της μηχανής τους... Αναλώσιμος... Φτηνός... Ασήμαντος... Τιποτένιος... Ανίκανος... Μείνε κλεισμένος στο σπίτι σου... Μπροστά στο κουτί που θολώνει τη θέα και κάνει τα πάντα να φαίνονται γκρίζα... Μη βγαίνεις έξω... Μη μιλάς στους αγνώστους... Μη γελάς... Μην ανασαίνεις... Μόνο δούλευε... Έτσι σε θέλουν... Έτσι σε ήθελαν πάντα...

Joan Miro, Peinture Collage, 1933

Θυμάσαι, άραγε, πόσο καιρό παλεύεις χωρίς δουλειά; Πότε ήταν που αντίκρισες για πρώτη φορά όλες τις πόρτες σου μπροστά σου να κλείνουν ερμητικά; Τώρα είναι το πιο σκληρό σημείο... Τώρα που νιώθεις την ελπίδα να φεύγει... Και να σ' αφήνει μόνο σου... Τώρα που αρχίζεις να νιώθεις ξένο σώμα... Τώρα που αισθάνεσαι τον οίκτο των άλλων να σε τρυπάει απ' άκρη σ' άκρη... Και να βλέπεις το κενό να γεμίζει το χώρο που άφησε η ελπίδα πίσω της... 

Δυσκολεύεσαι ακόμα και ν' αναπνεύσεις... Νιώθεις τα πνευμόνια σου άδεια από ζωή... Κι αυτοί τρίβουν τα χέρια τους... Άλλο ένα άβουλο όργανο στην υπηρεσία τους... Αρχίζεις πια να συνηθίζεις την ιδέα... Και η συνήθεια είναι το πιο δυνατό τους όπλο... Θέλουν να συνηθίσεις το τίποτα... Θέλουν να κάνεις δικό σου το κενό... Αισθάνεσαι άδειος... Ανίκανος για να σηκωθείς... Αδύναμος... Παραδομένος... Κι είσαι πια έτοιμος να αρχίσεις να δέχεσαι τους όρους τους... Είναι άλλωστε η μόνη σου επιλογή... Έτσι θέλουν αυτοί... Έτσι σου λένε... 

Παραμέρισε τα όνειρα σου... Όνειρα... Χα... Αλήθεια, ποιος στην ευχή είσαι εσύ που θες να 'χεις και όνειρα; Γονάτισε επιτέλους... Τι περιμένεις; Παρακάλεσε για τα ψίχουλα που θα πέσουν από το τραπέζι τους... Παραδώσου πια στη μοίρα σου να πάρει, τι περιμένεις; Μη διαβάζεις πια, είναι περιττό... Να βλέπεις μονάχα όσα εκείνοι αποφασίζουν... Και ν' ακούς μόνο όσα σου λένε οι σοφοί... Και οι σπουδαίοι... Εκείνοι μόνο ξέρουν... Το καλό σου... Το καλό τους... Άσε στην άκρη όσα πέτυχες μέχρι τώρα... Πάνε πια... Μια για πάντα... Φούσκα ήταν που έσκασε... 

Πρέπει να δώσεις το καλό παράδειγμα στα παιδιά σου... Να γίνουν κι εκείνα άξια εργαλεία στα χέρια των δικών τους παιδιών... Και να μάθουν κι αυτά να ζουν με τα ψίχουλα... Έτσι γυρνάει μόνο ο τροχός της ζωής... Έτσι γινόταν πάντα... Έτσι θα γίνει και τώρα... Αυτό δε σου λένε; Βολέψου με τα ελάχιστα που σου χαρίζουν... Και να είσαι κι ευγνώμων και για αυτό... Έτσι σου λένε... Έτσι σε θέλουν... Έτσι σε ήθελαν πάντα...

 Κοίταξε γύρω σου, δεν είσαι μόνος σου σ' αυτό...

Κοίτα όμως γύρω σου... Δεν είσαι  μόνος σου σ' αυτό... Είσαι ένας από τους πολλούς... Και είσαι δυνατός... Πολύ δυνατός, πίστεψε με... Στο κρύβουν... Γιατί σε φοβούνται... Φοβούνται τα όνειρα σου... Να γιατί τα σκοτώνουν...

Φοβούνται την ανάσα σου... Γιατί μπορεί να δώσει ζωή στην ελπίδα... Φοβούνται τη γροθιά σου... Γιατί μπορεί να σπάσει τις αλυσίδες... Φοβούνται τα παιδιά σου... Γιατί είναι τα παιδιά της ελπίδας και της πάλης... Φοβούνται εσένα... Γιατί μπορείς να τους νικήσεις...

Μη διστάζεις, κοίταξε γύρω σου... Και βγες έξω να πάρεις ότι σου έκλεψαν... Άρπαξε ξανά στα χέρια σου τις φιλοδοξίες και τα όνειρα σου... Τίποτα δεν έχει χαθεί... Απλά είναι κρυμμένο βαθιά μέσα στα τηλεχειριστήρια της σκέψης σου... Πέταξε τα εκεί που θέλουν να σε πετάξουν εσένα... Στα σκουπίδια... Και πάλεψε μαζί με τους άλλους για να πάρεις πίσω τη ζωή σου... Έτσι θέλεις εσύ... Έτσι ήθελες πάντα...

Κοίτα μπροστά... Κοίτα μακριά... Κοίτα γύρω σου... Δεν είσαι μόνος σου σ' αυτό... Ποτέ δεν ήσουν...