ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ ΤΟ ΛΥΧΝΑΡΙ...

Το νιώθεις... Το βλέπεις πια καθαρά... Είναι παντού... Είναι τότε... Τότε που κόβεται η ανάσα και τα γόνατα λυγίζουν απ' το βάρος της στιγμής... Κι όλα πια γύρω μοιάζουν παγερά... Απόμακρα κι αδιάφορα... 
Μόνο το φως, μονάχα αυτό σε νοιάζει... Κι υπνωτισμένος προχωράς σ' αυτό, μαγεμένος από τη μουσική του... 

Λυχνάρι με αγάπη ποτισμένο...

ΞΕΦΩΤΟ...

Περπατάς... Βαθιά μέσα στο δάσος... Κι είναι σκοτεινά... Και μαύρα... Φοβάσαι... Φοβάσαι πολύ τις σκιές που γύρω σου χορεύουν... Και τους ήχους... Που πετάγονται ξαφνικά απο παντού σαν ερινύες... Περπατάς... Χωρίς να ξέρεις που πας... Κι απο που έρχεσαι... Μονάχα περπατάς... Βαθιά μέσα στο σκοτεινό το δάσος...

Ψάξε το φως... Μη σε φοβίζει το σκοτάδι... Μη σταματάς να προχωράς...

ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ...

"Μην τολμήσεις να το κουνήσεις ρούπι... Είμαστε εμείς εδώ... Φροντίζουμε εμείς για σένα, τώρα... Θα σου τα παρέχουμε όλα στο σπίτι... Μπορείς να ψωνίζεις απ' το σπίτι... Τα πάντα... Χωρίς να κάνεις ούτε βήμα... Εμείς θα σου τα φέρνουμε όλα στην πόρτα... Μπορείς ακόμα και να δουλεύεις απ' το σπίτι... Που να τρέχεις έξω τώρα; Είμαστε εμείς εδώ... Φτάνει να μην κουνηθείς απ' το σπίτι σου... 
Άνοιξε την τηλεόραση... Και μην την κλείσεις ποτέ ξανά... Είναι καλή η τηλεόραση... Να τ' ακούς αυτά που λέει... Εκείνη ξέρει... Τα πάντα για σένα... Αρκεί να μη ν το κουνήσεις ρούπι... Απο το σπίτι σου μέσα..."    

Βγες έξω... Ερωτέψου... Πες όχι... Άρπαξε τις στιγμές που σου κλέβουν...

ΜΑΧΗ ΑΙΩΝΙΑ...

Σκοτάδι... Σκοτάδι μαύρο κι άραχλο... Γεμάτο τρόμο κι άγρια όνειρα που κάποιοι τα λεν' κι εφιάλτες... Σκοτάδι που γελάει κοροϊδευτικά πάνω απ' το βασανισμένο μας κορμί...  Μαύρο... Παγερό... Γεμάτο σκοτεινάγρα... Σκοτάδι απόκοσμο... Καταραμένο... Μανδύας πένθιμος που καλύπτει τη ζωή κι εξαφανίζει στη στιγμή τα χαμόγελα γύρω μου... Λες και τον έβαλε κάποιος μάγος βγαλμένος απ' τα παραμύθια, την ανάσα μας να κρύψει...

Φως μέσα στο σκοτάδι... Σκοτάδι μέσα απ' το φως...

Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ...

Ένα χάδι... Μια αγκαλιά... Ένα χαμόγελο... Ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο... Χωρίς αντάλλαγμα... Χωρίς τίποτα... Έτσι απλά... Δίνεις ελάχιστα... Και πάιρνεις πίσω πολλά... Παίρνεις πίσω τα πάντα... Τη χαρά... Την ευτυχία... Την αγάπη... Την αλληλεγγύη... Τελικά, τη ζωή την ίδια... 
Είναι ο κόσμος μου... Είναι ο κόσμος ο δικός σου... Είναι ο κόσμος μας αυτός... Ο κόσμος της ψυχής μας... 



Ο κόσμος μου... Ο κόσμος σου... Ο κόσμος μας...

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ...

Είναι αυτή η γλυκιά νοσταλγία που γεμίζει κάθε γωνιά του μυαλού σου με χρώματα... Χρώματα, αρώματα και λογιών λογιών θύμησες... Καλές και κακές, όμορφες και άσχημες, σημαντικές κι ασήμαντες... Και σε παίρνει απ' το χέρι να σε ταξιδέψει πίσω, εκεί που όλα ήταν στη θέση τους, με τάξη βαλμένα... 
Είναι εκείνο το άτιμο το σφίξιμο που νιώθεις στο στομάχι, κάθε φορά που κάτι σε γυρνάει πίσω στην αλάνα, εκεί που μάτωνες τα γόνατά σου καθημερινά...

  

Είναι όλα εκείνα που έρχονται απ' το παρελθόν...
art by Donald Zolan...