Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ...


Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα πρώτη...


Το σύννεφο μας τύλιξε στη στιγμή. Δεν προλάβαμε ούτε να το δούμε καλά καλά... Ένα σύννεφο μαύρο, γεμάτο πόνο κι απελπισία. Γεμάτο μούχλα και πνιγηρό σαν την οσμή που ξεπετάγεται όταν ανοίξεις μνήμα νεκρού που δεν άντεξε και πέθανε στην εποχή της ελευθερίας. 

Είναι ωραία η δύση μονάχα όταν περιμένεις την ανατολή...

Ο ορίζοντας ξαφνικά σκοτείνιασε και γέμισε μ' αρπακτικά πουλιά που τα μάτια τους πέταγαν φλόγες κι είχαν νύχια γαμψά που ξέσκιζαν τις σάρκες των συντρόφων του Οδυσσέα.
Τρομαγμένα τα παιδιά της ευδαιμονίας πέφταμε στη θάλασσα μπας και σωθούμε από την οργή της μοίρας. Μιας μοίρας σαρκοφάγας, μιας μοίρας που με λύσσα κυνηγάει κάθε τι που μυρίζει φρεσκάδα. 
Μάταια όμως! Τα άγρια πιράνχας, βγαλμένα από τις πιο κρυφές γωνιές του Πεδίου του Άρεως, μας περιμένουν εκεί, βάφοντας τη θάλασσα κόκκινη με τους χυμούς της σάρκας των αμνών.
Και οι κραυγές... Αχ αυτές οι κραυγές! Βέλη αληθινά που καρφώνονται αθόρυβα στης συνείδησης μας το πληγωμένο κορμί και στριφογυρίζουν αλύπητα στις πληγές της γεμίζοντας την με φρίκη και ντροπή.
Ντροπή για όλα όσα πρόδωσαμε και για όλα εκείνα που δεν τολμήσαμε ν' αντικρίσουμε ποτέ μας από φόβο.
Κι η λύτρωση να φεύγει όλο και μακριά. Να μοιάζει με κουκκίδα που σβήνει στο βάθος του ορίζοντα λες και είναι πουλί που πετάει σε άγνωστους ουρανούς και φεύγει για πάντα παίρνοντας μαζί του όνειρα κι ελπίδες...
Και κάθε που το σύννεφο κυκλώνει τις αισθήσεις μας, αυτές κρύβονται απ' τον ήλιο και χάνονται για πάντα δίχως ν' αντέχουν ν' αντικρίσουν κατάφατσα τα είδωλα μας στον καθρέφτη. Είδωλα μαύρα, είδωλα σκοτεινά. Είδωλα απρόσωπα, θολά κι ανέκφραστα.
Τότε το τέλος είναι εδώ, έξω από της πύλης το κατώφλι, το σκοτάδι φωτίζει με το μαύρο πέπλο του τα πάντα γύρω μας...
Κι εμείς; 
Εμείς εδώ τελειώνουμε το ταξίδι μας το όμορφο... Τα άστρα δίχως πια να μπορούν να μας δείξουν το δρόμο... 



 

Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα πρώτη... Και τελευταία...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου