ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ... ΜΑΥΡΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ...

Λευκές νύχτες... Μαύροι εφιάλτες...

Όσο κι αν το προσπαθήσεις, δεν ομορφαίνει η ρημάδα η ασχήμια.  Όσο κι αν το παλέψεις, οι αλυσίδες δεν εξαφανίζονται με όμορφα ονόματα και εξωραϊσμένες εκφράσεις. 
Είσαι πάντα εκεί. Και σκύβεις με φόβο το βλέμμα μην τυχόν και δεις όλα εκείνα που δε θέλεις  ν΄αντικρίσεις...

Οι λευκές νύχτες τους σκοτώνουν τους αγώνες, τα όνειρα και τις ελπίδες...

Συναισθήματα, όνειρα, ελπίδες, αγάπη.
Όλα στο βωμό του κέρδους θυσία. Καμμένα χαρτιά ριγμένα στη στάχτη της απελπισίας. Βορά στο θηρίο που ντύμένο με το μανδύα της προόδου καταπίνει τα πάντα στο διάβα του. Και η μισθωτή σκλαβιά, πέτρα στο λαιμό των ανθρώπων που δεν τους αφήνει τον ήλιο ν’ αντικρίσουν. Αγώνες λησμονημένοι. Ποτισμένοι με το αίμα όλων εκείνων που δε δίστασαν να τολμήσουν να σηκωθούν όρθιοι, πεταμένοι στο περιθώριο, προσφορά στο βωμό της λήθης και της λησμονιάς.

Πόσο μακριά αλήθεια είναι το Σικάγο του Μάη του 1886 από την εποχή μας... 

Και συ φοβισμένο ανθρωπάκι, να μην τολμάς να κοιτάξεις λιγάκι ψηλότερα από τη σκιά σου... Μαθημένος στο τίποτα, να περιμένεις να μαζέυεις τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ το τραπέζι του αφέντη σου και να λες ευχαριστώ στην τύχη σου τη σπουδαία. Ζεις τη ζωούλα σου ολόκληρη μέσα από μια έγχρωμη οθόνη κι ονειρεύεσαι τη στιγμή που ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός τους θα σε κάνει χαλίφη στη θέση του χαλίφη. Δουλεύεις με τις ώρες, νύχτα και μέρα, μην τυχόν και χάσεις τη δουλίτσα σου και προσεύχεσαι στο Θεό σου να σ’ έχει γερό για να δουλεύεις. Πόσο μικρός είσαι φοβισμένο ανθρωπάκι... Και κάθε φορά που κάποιος άλλος σκοντάφτει και πέφτει λιγάκι πιο χαμηλά ακόμα κι από σένα, γεμίζεις με ανείπωτη ευτυχία και του κουνάς δεικτικά το δάχτυλο σου δείχνοντας του τη θέση του.

Πόσο φτηνός και δειλός είσαι, φοβισμένο ανθρωπάκι...

Λευκές νύχτες...
Να σου θυμίζουν τη ζωή σου. Τη ζωή που ποτέ σου δεν έζησες. Όλα εκείνα που ποτέ σου δεν τόλμησες ν’ αντικρίσεις κατάματα. Αυτά που ποτέ σου δεν τόλμησες ν΄απλώσεις το χέρι σου για να πάρεις...

Λευκά κελιά...
Να φυλακίζουν τα όνειρα σου. Τα όνειρα που ποτέ σου δεν τόλμησες να κάνεις πράξη. Και να τα ρίχνουν στης λησμονιάς το τεράστιο καζάνι που βράζουν οι τύψεις κι οι ενοχές σου.

Μαύροι εφιάλτες...
Να στοιχειώνουν τις ελπίδες σου. Τις ελπίδες  που πέθαναν πριν καν να γεννηθούν.

Και οι σοφού αυτού του κόσμου ν΄αποφασίζουν για σένα... Να διαλέγουν για σένα... Ν΄αναπνέουν για σένα... Να ερωτεύονται για σένα... Να ζουν για σένα...

Καληνύχτα, δειλό και φοβισμένο ανθρωπάκι... 
Καλώς όρισες στην αυγή του Μεσαίωνα που οι σοφοί αυτού του κόσμου έφτιαξαν για σένα...