Απώλεια...

Συναισθήματα, αγκαλιές, αγαπημένα πρόσωπα, υλικά αγαθά...
Απώλεια. Πόνος. Δάκρυα.
Ποιος μπορεί το θάνατο να ορίσει; Ποιος ποτέ στα μάτια κατάφερε να τον αντικρίσει και να μη φοβηθεί;
Θάνατος... Τι να ‘ναι αλήθεια; Τέλος; Αρχή; Ταξίδι; Κενό;
Θάνατος... Ποιος μπορεί το θάνατο να συναντήσει δίχως να φοβηθεί; Ποιος;

Φόβος... Αγωνία... Ιδρώτας... Ένταση... Λύτρωση...

10, 9, 8...

Τον θάνατο τον ερμηνεύουν διαφορετικά οι άνθρωποι. Κάποιοι τον βλέπουν απλά σαν ένα  τέλος. Και κάποιοι άλλοι σαν αρχή... Κάποιοι τον βλέπουν σαν μια πόρτα που ανοίγει για όλους μα κανείς δεν γνωρίζει που οδηγεί. Κάποιοι βρίσκουν παρηγοριά σε όμορφα παραμύθια και υποσχέσεις... Και κάποιοι απλά σαν έναν διακόπτη που κλείνει...

7, 6, 5...

Κάποιοι τον φοβούνται για όλα όσα πρόκειται να χάσουν. Άλλοι για όλα εκείνα που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν. Μα όλοι τρέμουν τη στιγμή... Τη στιγμή που θα νιώσουν την ανάσα τους ν' αδειάζει το κορμί τους... Το άγνωστο. Το ανεξερεύνητο. Το απάτητο.

4, 3, 2...

Για κάποιους είναι λύτρωση. Σωτηρία. Για άλλους μαρτύριο. Και για άλλους κάτι τόσο φυσιολογικό σαν την πρώτη ανάσα που βγαίνει απ’ τα πνευμόνια ενός νεογέννητου... Μα όλοι τρέμουν τη στιγμή του απολογισμού. Την τελευταία ματιά στον καθρέφτη, την τελευταία εικόνα που θα ταξιδέψει στα μάτια τους. 

1, 0...

Τέλος; Αρχή; Μηδέν; Κενό; Ταξίδι; Ποιος τάχα την αλήθεια να γνωρίζει; Ποιος;

Θάνατος είναι η λήθη. Θάνατος είναι η λησμονιά. Πεθαίνεις τη στιγμή που θα πάψεις να ταξιδεύεις στο μυαλό των ανθρώπων. Κάποιοι δεν πέθαναν ποτέ. Και κάποιοι πέθαναν πριν ακόμα γεννηθούν...