Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ...

Ντρέπομαι...
Νιώθω το στομάχι μου να γίνεται κόμπος...
Πείνα... Απανθρωπιά... Σκληρότητα... Η ανάσα μου δυσκολεύεται πια να βρει το δρόμο της για τα πνευμόνια μου...
Πόνος... Εξαθλίωση... Βία... Το στήθος μου συνθλίβεται στη σύγχρονη μέγγενη...
Ανέχεια... Κατάθλιψη... Αυτοκτονίες... Η εποχή του σκοταδιού... 
Κρυώνω... Πονάω... Ζαλίζομαι... Υποφέρω... Δακρύζω... Κλαίω... Ασφυκτιώ...
Μα πάνω απ' όλα, ντρέπομαι...

Επαίτες της ίδιας μας της ζωής...
Ντρέπομαι για την αλαζονεία της εξουσίας...
Ντρέπομαι για τη βία που υπάρχει παντού γύρω μας...
Ντρέπομαι για τους βασανιστές που έπιασαν και πάλι δουλειά όπως τότε...
Ντρέπομαι για το μίσος για οτιδήποτε διαφορετικό που φώλιασε στις ψυχές μας...
Ντρέπομαι για τα τάγματα εφόδου στις ανθρώπινες ψυχές που ξαναγύρισαν...
Ντρέπομαι που οι άνθρωποι αποκτήσαμε και πάλι ράτσα, φυλή, χρώμα λες και είμαστε σκύλοι... 
Ντρέπομαι για το φάντασμα της φτώχειας που επέστρεψε...
Ντρέπομαι για την πείνα που στοιχειώνει τις νύχτες μας και πάλι...
Ντρέπομαι για όλους εκείνους τους ανθρώπους που πετάξαμε στoυς κάδους απορριμμάτων ως αναλώσιμους...

Συνηθίσαμε τον ανθρώπινο πόνο...

Ντρέπομαι  γιατί δίπλα μου υπάρχουν άνθρωποι που εκλιπαρούν για μια σταγόνα ζωής κι εγώ πια δεν έχω να την προσφέρω...
Ντρέπομαι για τα παιδιά που λιποθυμάνε από την πείνα στα σχολεία...
Ντρέπομαι για τους ανθρώπους που αυτοκτόνησαν και για όλους εκείνους που θα προτιμήσουν την αυτοκτονία από τη δολοφονία τους...
Ντρέπομαι για τους ανθρώπους που έκαναν σπίτι τους  ένα παγκάκι στο κέντρο της Αθήνας...
Ντρέπομαι γιατί συνηθίσαμε πια στον ανθρώπινο πόνο...
Ντρέπομαι γιατί αποδεχτήκαμε την εξαθλίωση ως μία καθημερινότητα...
Ντρέπομαι γιατί κάναμε ακόμα και την πιο όμορφη λέξη του κόσμου, την αλληλεγγύη, να ξεθωριάσει...
Ντρέπομαι για όλους εκείνους που έγιναν γρανάζια της ίδιας, βάρβαρης, μηχανής... 

Μα πιο πολύ απ' όλα, ντρέπομαι γιατί αφήσαμε όλα τα παραπάνω να συμβούν... 



Πόση ακόμα αξιοπρέπεια χρειάζεται να ποδοπατηθεί γύρω μας για να σταματήσουμε απλά να ντρεπόμαστε και ν' αρχίσουμε να οργιζόμαστε; 




2 σχόλια:

  1. Στις γειτονιές



    Οι αόρατοι άνθρωποι κάνουν αισθητή
    την παρουσία τους και πρωινά
    Εμφανίζονται παντού !
    Περπατούν κάθε μέρα ένας-ένας,
    Ακόμη και οικογένειες
    Προχωρούν μέσα στο πλήθος,
    νέοι αλλά και μεγαλύτεροι
    Δεν ντρέπονται πια !
    Ζουν ανάμεσά μας ......
    Κάδοι ανοιγοκλείνουν διαδοχικά
    κάθε μέρα, όλες τις ώρες ........
    Μόνιμοι ήχοι στις γειτονιές πλέον
    Μην αλλάζεις πεζοδρόμιο !



    E.ΚΟΡΤΣΑΡΗ






    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ όμορφο! Γεμάτο δύναμη!
      Σ' ευχαριστω που το μοιραστηκες

      Διαγραφή