Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ...

Είναι φορές που όσο και να λάμπει το φεγγάρι, το σκοτάδι απλώνεται παντού. Μαύρο. Παγερό. Κι είναι μονάχα οι νότες που παλεύουν να το σκίσουν. Δυό τρεις νότες. Σκόρπιες. Μαγικές. Αγκαλιά μ’ ένα χαμόγελο που δεν είναι χαμόγελο αλλά αίνιγμα. 

Είναι φορές που βρίσκεται μια μαργαρίτα και διαλύει το σκοτάδι απ' την ψυχή σου...


Είναι φορές που λες και μαζεύτηκαν στο κατώφλι σου όλες εκείνες οι στιγμές που το δάκρυ σου κύλησε καυτό στα μάγουλα σου. Και παρέα με τις αναμνήσεις σου σε κοιτάνε και σε φτύνουν κατάμουτρα. 
Είναι φορές που η ψυχή σου παγώνει. Πονάει. Υποφέρει. Κι εσύ νιώθεις πως δεν μπορείς να κάνεις πια τίποτα πια το μαρτύριο ν’ απαλύνεις. Λες και το χέρι σου είναι πια νεκρό και την κουρτίνα που έριξε το μαύρο δεν μπορεί να κάνει πέρα.
Είναι φορές που το μαύρο μοιάζει να νικάει το φως. Το κακό να γονατίζει το καλό. Το άσχημο και το άγριο να υμνεί το θερίαμβο του.
Είναι φορές που όλα τα όνειρα σου λες και έγιναν εφιάλτες. Και κλείστηκε σε δωμάτιο ανήλιαγο, δεμένη μ’ αλυσίδες η ελπίδα. Παραδομένη στης βίας την οργή και στης απελπισίας το έλεος. Είναι φορές που οι δράκοι στον ύπνο σου έρχονται όλο και συχνότερα. Και μοιάζουν να μη φεύγουν πια ούτε όταν η πρώτη αχτίδα του χαράματος προβάλει.

Μα είναι και φορές που νιώθεις τόσο δυνατός που δε φοβάσαι το σκοτάδι κατάματα ν’ αντικρίσεις. Και δε φοβάσαι τη γροθιά σου να υψώσεις τόσο ψηλά που θαρρείς πως θ’ αγγίξεις το φεγγάρι. Είναι φορές που τις νότες που πετάνε σκόρπιες γύρω σου μπορείς ν’ ακούσεις και να πλημμυρίσει η ψυχή σου με γλυκιά μουσική.
Είναι φορές που δε φοβάσαι να παλέψεις και να διώξεις το σκοτάδι. Που είσαι βέβαιος πως τις αλυσίδες που κρατάνε την ελπίδα φυλακισμένη μπορείς να σπάσεις και τη λευτερώσεις ξανά.
Είναι φορές που μπορείς τον εφιάλτη να τον ξανακάνεις όνειρο παλιό και να τον στείλεις στης λήθης τα μακρινά τα μέρη.


Εσύ... Εγώ... Εμείς... Το σκοτάδι βλέπεις μόνο του δε φεύγει... Μα το διώχνει ο λαός στους δρόμους...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου