Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Τι λες; Θα τα καταφέρουμε; Η θα λυγίσουμε τελικά;

Τελικά, το θέμα είναι να νιώθεις καλά... Πως όμως να το καταφέρεις αυτό όταν όλα γύρω σου γκρεμίζονται σε μια άβυσσο ανυπαρξίας καθημερινά; Θέλεις να μείνεις έξω από το νερό, παλεύεις να κρατήσεις με νύχια και με δόντια το κεφάλι σου πάνω από την επιφάνεια του βούρκου που σ’ ανάγκασαν να ζήσεις. Μα μοιάζει πια τόσο ανώφελο...

Μοιάζεις να σκίζεσαι στα δυο. Ζωή και Θάνατος... Ελπίδα κι Απόγνωση...




Ξέρω, θα μου πεις να μην ανησυχώ, πως είναι μια συνηθισμένη φθινοπωρινή κατάθλιψη... Και ίσως κάποια άλλη στιγμή, μιαν άλλη εποχή να ‘χες και δίκιο. Μα πως θα μπορούσες τότε να μου εξηγήσεις γιατί αυτό το ρημάδι το φθινόπωρο διαρκεί δώδεκα μήνες το χρόνο πια;

Μοιάζει λες και παλεύεις να μετακινήσεις ένα ολάκερο βουνό που σου πλακώνει το στήθος και δεν σ’ αφήνει ν’ αναπνεύσεις. Πες μου, σε παρακαλώ, πως να το κάνεις... Πως; Πως να το κάνεις όταν γύρω σου υπάρχει τόσος πόνος και τόση απόγνωση; Πως; Πως να παλέψεις όταν σου κλέβουν μέσα από τα ίδια σου τα χέρια όλα σου τα όπλα; Πως ν’ αντέξεις όταν όλα γύρω σου λυγίζουν υποταγμένα σε μια μοίρα άγρια και απάνθρωπη;

Ξέρω, ξαφνιάζεσαι. Δεν σε είχα συνηθίσει, βλέπεις, να σκεπάζω τις σκέψεις μου με μαύρα πέπλα. Ούτε και να κλείνω ερμητικά τα παντζούρια του μυαλού μου αφήνοντας έξω την ελπίδα. Με είχες συνηθίσει να ψάχνω το σκοτάδι, να καβαλάω τα όνειρα μου και να ορμάω καταπάνω στους ανεμόμυλους που στοίχειωναν τον ύπνο μου... Να έχω για σημαία μου το κόκκινο χρώμα του πάθους και της ορμής. Πίστεψε όμως, δεν γνωρίζω πια αν αντέχω άλλο να αντιστέκομαι στον άνεμο που λυσσομανάει να μας παρασύρει. Σίγουρα όχι πια μόνος μου. Σε θέλω δίπλα μου, να ορμάμε μαζί στις Ερινύες που μας καταδιώκουν. Κι όταν κάποιος από μας μοιάζει να λυγίζει και να νικιέται, να τον κρατάμε όρθιο όλοι εμείς μαζί. Το μαζί είναι τελικά το μυστικό συστατικό που λείπει όλον αυτό τον καιρό. Το ‘’μαζί’’ που μοιάζει να νικήθηκε κατά κράτος από το ‘’εγώ’’...  



Τι λες; Θα προσθέσουμε παρέα το συστατικό που λείπει; Ή θ’ αφήσουμε το αιώνιο σκοτάδι να μας καταπιεί και να πνίξει για πάντα το φως που γαληνεύει τις ψυχές μας; 


 © photo: psychomed.gr

13 σχόλια:

  1. Θα έλεγα πως χάσαμε το τρένο, όμως δεν μου το επιτρέπω φίλε μου αφού υπάρχουν και άλλοι σαν εσένα.
    Μόνο που κάτι κάποιους ακόμα τους κρατάει σε μεγάλες αποστάσεις. Πολλά τα χρόνια της απομόνωσης στα κελιά τους. Ίσως και να τους νίκησε ο φόβος της μη αποδοχής. Έτσι μερικοί απο αυτούς φόρεσαν μάσκες και κλείστηκαν στα κελιά τους, και κάποιοι άλλοι φωνάζουν δυνατά και φτύνουν αίμα να τους ξυπνήσουν...Έχουμε μακρύ δρόμο ακόμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ώρες ώρες νιώθω πως παλεύουμε με τα κύματα στη μέση ενός ωκεανού. Κάποιες άλλες πάλι νιώθω πως μπορούμε να μετακινήσουμε ακόμα και βουνά...
      Τι απ' τα δυο ισχύει, κανείς δεν ξέρει!
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  2. Δεν έχεις κι άδικο. αν ήσουν γυναίκα θα σου λεγα να ξεκινήσεις πλέξιμο, η εργασιοθεραπεία πάντα βοηθά. Απλά ζήσε το, δεν χρειάζεται να εκβιάζεις την ελπίδα μέσα σου. Βάλλε λυπητερά τραγούδια, δες δραματικές ταινίες, κλάψε. Κι η στεναχώρια έχει τη δύναμή της. Συνήθως αποκαρδιωνόμαστε γιατί λαχταράμε έναν καλύτερο κόσμο και λέμε αν είναι δυνατόν να υπάρχει τόση κακία και δυστυχία γύρω μας. Δεν το χωράει ο νους μας πόσο χυδαία μπορεί΄να σκέφτονται κάποιοι άνθρωποι είτε κατέχουν αξιώματα είτε όχι. Εδώ η κόλαση εδώ και ο Παράδεισος Στέφανε. Γι αυτό το λόγο θα έχουμε και καλές και κακές μέρες. Βάλε μουσικούλα κι ας το να τσουλίσει. Στην τελική αφέσου και στην απραξία δεν κάνει κακό, χρειάζεσαι κι εσύ μια ανάπαυλα, το δικαιούσαι. Σκέψου πόσο όμορφες είναι οι παύσεις στα τραγούδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο, Χριστίνα μου.
      Το θέμα είναι που το βρίσκεις το κουράγιο να απολαύσεις τις παύσεις...
      Σ' ευχαριστώ για όλα!

      Διαγραφή
    2. Αμ εδώ σε θέλω, δε το βρίσκεις. Ξέρεις εμείς οι γυναίκες λόγω της φυσιολογίας μας την έχουμε την κατάθλιψη στο τσεπάκι. Εκτός από τις δύσκολες μέρες του μήνα που θα τις ξέρεις κι από τον άνθρωπό σου, υπάρχει κι αυτή η ριμάδα η επιλόχεια κατάθλιψη που παραδόξως είναι μια γενικευμένη ορμονολογική πάθηση και δεν σχετίζεται πάντα με την εγκυμοσύνη, αλλά με διάφορες ανισορροπίες του ενδοκρινολογικού. Όταν λοιπόν έρχεται αυτή η σκύλα πραγματικά δε θες να ζεις. Θέλεις να βουτήξεις στο κενό. Τέτοια απελπισία είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Λοιπόν όταν με επισκέπτεται αυτή η κρίση δεν κάνω τίποτα. Απλώς λουφάζω. Κάθομαι στη γωνιά μου και λουφάζω. Ήδη από τη στιγμή που το αποδέχομαι και δεν ταράζομαι, κάθε κρίση γίνεται όλο και πιο ήπια. Στην αρχή αυτό κρατούσε μήνες, μετά άρχισε να κρατάει εβδομάδες, αργότερα περιορίστηκε σε μερικές μέρες και τώρα την βγάζω καθαρή μέσα σε λίγες ώρες. Θα μου πεις εσένα ρε κοπελιά είναι οργανικό, ρυθμίζεις τις ορμόνες σου και φτιάχνει. Κι όμως δεν φτιάχνει είναι μόνιμο σύμπτωμα, απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτό και να το αξιοποιείς.

      Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις σοκαριζόμαστε και τα χάνουμε, "Μα καλά εγώ ένας τόσο δραστήριος και ορεξάτος άνθρωπος να χάνω το κουράγιο μου και να απελπίζομαι;'' Κι όμως να που συμβαίνει. Λίγο τα προβλήματα της ζωής, λίγο τα άσχημα βιώματα, λίγο η κατάντια του κόσμου, λίγο ο ρομαντισμός και η ευαισθησία μας και παρ τον κάτω.

      Ένα κατοικίδιο πάντα βοηθά, (και φυσικά η πίστη αν δεν έχεις ενδοιασμούς με τα θεολογικά)

      Αυτά βρε Στέφανε, πλέον ζούμε σε μοντέρνους καιρούς και όσο πιο πολύ μιλάμε για τις στεναχώριες μας τόσο πιο πολύ θα γιατρευόμαστε. Κάποτε σε καιρούς ευημερίας ήταν ταμπού και ντροπή η θλίψη, τώρα είναι ρουτίνα του καθενός. Όλοι στο ίδιο καράβι πλέουμε και στην ίδια φουρτούνα κρατάμε το τιμόνι.

      Άντε φτιάξε ένα φραπέ να θυμηθείς τη Σαλονίκη παίξε και μια παρτίδα τάβλι στο μπαλκόνι

      ¨αντε κι όλοι τα ίδια ζόρια τραβάμε, μη μασάς.

      Διαγραφή
  3. Αγαπητέ Στέφανε χαίρομαι που σε βρήκα,και εγώ έτσι νιώθω.Εχει δίκιο η Χριστίνα μας,όλοι παλέυουμε στο ίδιο καράβι !!!ομως ο καλός καπετάνιος στη φουρτουνα φαίνεται.Πρέπει να αντέξουμε!!!!"όλοι μαζί..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο Μεταξία, πρέπει ν' αντέξουμε!
      Το χρωστάμε πάνω απ' όλους στον ίδιο μας τον εαυτό!
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  4. Στέφανε σε χαιρετώ και χαίρομαι που σε βρίσκω και εδώ!
    Συμφωνώ απόλυτα με όσα έγραψες και γιατί αισθάνομαι και εγώ ακριβώς έτσι...
    Επίσης χαίρομαι που έστω μέσα από το διαδίκτυο όλοι εμείς που δεν αντέχουμε όλο αυτό το τραγικό που συμβαίνει γύρω μας μπορούμε να ανταλλάσουμε απόψεις και γενικά να συζητάμε για ότι μας προβληματίζει.

    (ερώτηση:γιατί δεν βάζεις μέλη ώστε να μπορούμε να κάνουμε εγγραφή?)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να 'σαι καλά, σ' ευχαριστώ!

      Ακριβώς έτσι είναι, συμφωνώ μαζί σου. Το διαδίκτυο, πέρα όλων των άλλων, μας δίνει την ευκαιρία να ''συζητήσουμε'' όλα εκείνα που μας βασανίζουν με ανθρώπους που θα ήταν σχεδόν απίθανο να συναντηθούν οι δρόμοι μας.

      Όσο για την ερώτηση σου, υπάρχει αυτή η δυνατότητα, στο κάτω μέρος της σελίδας. Μάλλον είναι πολύ χαμηλά, ίσως πρέπει να το ανεβάσω λιγάκι ψηλότερα...

      Σ' ευχαριστώ πολύ, χαίρομαι να τα λέμε κι από εδώ!

      Διαγραφή
  5. χαίρομαι που σε βρήκα και εγώ μπράβο σου απλά ... δυστηχώς προς το παρόν δεν με αφήνει να εγγραφώ για να σε παρακολουθώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να 'σαι καλά ρε Νικόλα, σ' ευχαριστώ!
      Δεν μπορώ να εξηγήσω τι συμβαίνει με τις εγγραφές, θα το ψάξω και θα σου πω!

      Διαγραφή
  6. Στέφανε αν ήταν να λυγίσουμε, θα το είχαμε κάνει εδώ και καιρό. Αφού είμαστε ακόμα όρθιοι και πολεμάμε με τα όποια όπλα διαθέτει ο καθένας, έχουμε καθήκον να συνεχίσουμε με το κεφάλι ψηλά. Μπορεί να φαίνεται μάταιο προς στιγμή, αλλά ο δρόμος του αγώνα είναι πάντα μοναχικός και με αβέβαιο αποτέλεσμα. Κι αυτό είναι που του δίνει αξία. Ό,τι και να γίνει, δεν σταματάμε να είμαστε αλληλέγγυοι σ΄όσους υποφέρουν. Για να κρατιόμαστε "μαζί"...
    Την καλησπέρα μου και την εκτίμησή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να έχεις δίκιο, Μαρία μου... Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μας, αν δεν ήταν αληθινό αυτό που σημειώνεις.
      Αυτό το ''μαζί'' τελικά είναι εκείνο που μας κρατάει όρθιους... Χωρίς αυτό είμαστε χαμένοι.
      Σ' ευχαριστώ για τη δύναμη που μου χαρίζεις!

      Διαγραφή