Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

ΜΕΣΑ ΑΠ' ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ...

Πως μπορεί κανείς αυτά τα μάτια να μισήσει; Πως μπορεί να τυφλωθεί τόσο ώστε να μη μπορεί να δει την ομορφιά αυτού του κόσμου; Είναι στ' αλήθεια ποτέ δυνατό, ν' αντικρίσει τα μάτια ενός παιδιού που πονάει και να μη ραγίσει η ψυχή του; Να μη κλάψει και να μην πονέσει στη σκέψη και μόνο ενός παιδιού που κρυώνει; Και να μπορεί να ζήσει ανέμελα αν ξέρει, πως έστω κι ένα παιδί στον κόσμο πεινάει; Ποιο θεριό είναι εκείνο που τ' άδικο το χέρι θα σηκώσει και θα στραγγαλίσει μια παιδική ψυχούλα, χωρίς απ' τις τύψεις να λυγίσει; Πόση στ' αλήθεια δύναμη χρειάζεται με την αρβύλα του παιχνίδια παιδικά για να σπάσει;


Μέσα στα μάτια του παιδιού πάντα διαβάζεις την αλήθεια... Και είναι στ' αλήθεια αδύνατο να κρυφτείς απο ένα παιδί... Μέσα στο βλέμμα του μπορεί κανείς να δει την ίδια του την ψυχή... Κι αυτό είναι που όποιος τον καθρέφτη του μισεί, δεν αντέχει... Γι αυτό και πιάνει το πινέλο και παλεύει να καλύψει με μαύρη μπογιά τη γυμνή αλήθεια που τον τρομάζει... Φτιάχνει κάγκελα για να κρατάει μακριά του όλα εκείνα που τον φοβίζουν γιατί καθρέφτη του θυμίζουν... Και τα ονομάζει σύνορα, κράτη και φυλές... Μα μέσα του καλά γνωρίζει πως είναι αδύνατον την άδεια του ψυχή να κρύψει... Κι είναι αυτό που τον κάνει τα λογικά του να χάνει... Και να φοράει καθημερινά τη μαύρη πανοπλία του, τη γύμνια της ψυχής του μπας και κρύψει... Κι είναι αδύνατο πιο μέσα απ' το κορμί του στον καθρέφτη όταν κοιτάει να δει...


Η καρδιά μου λέει να τον μισήσω... Μα δεν μπορώ... Γιατί αν το κάνω, ένα μ' αυτόν θα γίνω... Κάπως πρέπει με φως την καρδιά του να γεμίσω... Και τη χαρά να του ξαναχαρίσω... Μόνο έτσι την αλυσίδα του μίσους θα διαλύσω... Να τον κάνω να μπορέσει να κοιτάξει τον κόσμο γύρω του, μέσα απ' τα μάτια ενός παιδιού... Και να δει επιτέλους ότι δάκρυ που κυλάει στα παιδικά μάγουλα είναι πιο δυνατό απ' το χρώμα του... Γιατί δεν αντέχεται να μην μπορεί να δει η ψυχή σου... Και μέσα στο σκοτάδι με μίσος να γεμίζει... Εκείνος είναι, να το ξέρεις, που τα βράδια κλαίει... Κι ας μη το ξέρει ούτ' ο ίδιος... Και δεν αντέχει τον καθρέφτη του να κοιτάξει... Κι είν' το φορτίο που κουβαλάει βαρύ και οδυνηρό... Και περιμένει απ' το φως να τον βγάλει απ' το σκοτάδι... Η άγνοια τον έριξε κάτω, η γνώση κι η αγάπη μπορεί να τον σηκώσει... Κι αν τα μάτια μου κλείσω και γυρίσω το βλέμμα μου σ' αυτόν μ' αποστροφή, και τη δικιά μου πόρτα στο σκοτάδι μονομιάς θ' ανοίξω... Όχι, δεν πρέπει να το μισήσω... Πρέπει να παλέψω το φως να του γνωρίσω... Ποτέ το μίσος, με μίσος δεν μπορείς να το διαλύσεις... Όχι, όσο δύσκολο κι αν είναι, ένας από κείνους δε θα γίνω... Στο τέλος δεν θα μπορέσω να τ' αντέξω... Είναι δύσκολο ν' αγαπάς, το ξέρω... Μα ακόμα πιο δύσκολο είναι να βοηθάς αυτόν που η καρδιά σου ουρλιάζει να μισήσεις...






Τι καλά στ' αλήθεια θα 'τανε να βλέπαμε όλοι μέσα απ' τα μάτια ενός παιδιού...





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου