Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ...

Το μίσος, στην ψυχή του ανθρώπου σαν φωλιάσει, είν' ένα δωμάτιο παγερό... Χωρίς παράθυρο, μηδέ φεγγίτη, να μη μπορεί το φως να σ' αντικρύσει... Δεν έχει πάτωμα στα πόδια σου, μόνο να πέσεις πιο κάτω σου επιτρέπει... Κι οι τοίχοι του γλυστράνε συνεχώς, να μη μπορείς να κρατηθείς, είν' βλέπεις απο πάγο και γυαλί φτιαγμένοι... Και σαν βρεθείς εκεί μέσα σε στριφογυρίζει με λύσσα σα μια τεράστια δίνη... Μ' άγρια και περίεργα οράματα σε γεμίζει, σε μια στιγμή χάνεις τον προσανατολισμό και την ρότα που 'χες χαράξει στη ζωή...




Το μίσος στην ψυχή του ανθρώπου σαν φωλιάσει, έχει μαύρο χρώμα σαν τη νύχτα που της κλέψαν το φεγγάρι... Κι όσο κι αν ψάξεις δε θα βρεις το αστέρι της ζωής να σε φωτίσει... Κι είναι κι ο θόρυβος αυτός, που την ψυχή σου σκίζει... Και με κραυγές και ουρλιαχτά, τον ύπνο σου γεμίζει... Πονάς στο σώμα, στην ψυχή, πονάς και στην καρδιά σου... Και νιώθεις τόση μοναξιά που μόνο με τον εαυτό σου κουβεντιάζεις... Και φοβάσαι... Φοβάσαι πολύ... Τόσο πολύ που νομίζεις πως δε θα τ' αντέξεις... Και μισείς όλο και πιο πολύ τους άλλους που σε κάνουν να φοβάσαι...


Μ' αν στο φως ανοίξεις την πόρτα για να μπει, το δωμάτιο και πάλι με χρώματα θα πλημμυρίσει... Και με χαρούμενες φωνές απο παιδικές ψυχές θα ομορφύνει... Ποτέ ξανά δε θα κρυώσεις... Και επιτέλους με νερό απο γάργαρη πηγή θα ξεδιψάσεις... Στα δυό σου πόδια θα σταθείς, τα όνειρα σου θ' αγγίξεις και πάλι... Ποτέ σου δε θα ξαναφοβηθείς και, να 'σαι βέβαιος, τη ζωή σου θα κερδίσεις... Τις αλυσίδες μόνο αν σπάσεις και λευτερωθείς, απ' τ' άγρια δεσμά του μίσους... 




Φτάνει την πόρτα για να μπει το φως ν' ανοίξεις... Μόνο έτσι το μίσος θα νικήσεις...    

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου