Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

ΑΜΑΡΤΙΕΣ...

Γυρνάει το βλέμμα μου πίσω κι αντικρίζω κάθε τι όμορφο που έπλασα ως τώρα... Μα γιατί την ίδια στιγμή νώθω τόση παγωνιά; Είναι τόσο ξένο, τόσο μακρινό... Κάθε φορά που μια ξεχωριστή, γλυκιά ανάμνηση απο το παρελθόν μου επισκέπτεται τα βράδια μου, νιώθω πως απειλεί να σπάσει το γυαλί που έφτιαξα για να κρατάω φυλακισμένα τα συναισθήματα μου... Όχι... Δε θ' αφήσω στα παλιά να μου χαλάσουν την ησυχία... Κουράστηκα τόσο πολύ να ηρεμήσω τη θάλασσα γύρω μου... Δε θα σε αφήσω να μου την ταράξεις... Οχυρώθηκα πίσω απο το τείχος που ύψωσα για με χωρίσει απο σένα, εαυτέ μου... Όχι... Δε θα μου το κάνεις κομμάτια... Όχι... Ποτέ πια...

Μα κάθε που μου χτυπάς την πόρτα, παλιέ μου εαυτέ, η καρδιά μου πάει να σπάσει... Την ακούς; Χτυπάει τόσο δυνατά... Όπως τότε που πρωτοέγραψα δυό τρεις σκόρπιες λέξεις και τις άφησα να τις πάρει ο αέρας... Δεν τόλμησα, βλέπεις, ποτέ μου να τις διαβάσω, ένιωθα πως θα μου κάψουν τα σωθικά... Πως θα με ξεγυμνώσουν... Και τις ξέχασα... Τις άφησα να πετάξουν για πάντα μακριά... Κι εκείνες έγιναν περιστέρια κι έφυγαν για πάντα στο άγνωστο, στης λήθης την ανεξερεύνητη χώρα... Ή τουλάχιστον έτσι ανάγκασα τον εαυτό μου να πιστέψει... Όμως εκείνες γύρισαν... Πέταξαν δίπλα μου και μου θύμισαν όλα εκείνα που πάλευα να λησμονήσω... Γέμισαν τις αισθήσεις μου με το γλυκό της νοσταλγίας το ποτό και με πήραν και πάλι απ' το χέρι... Εκείνες κι εγώ... Μονάχοι πάνω σ' ένα σύννεφο απο όνειρα... Όχι... Το γυαλί που με κρατάει χώρια απο τον εαυτό μου θα το σπάσω εγώ ο ίδιος... Και με τα θρύψαλα του θα χτίσω μια γέφυρα που θα βγάζει στ' αστέρια... Τώρα μπορώ να τα δω τ' αστέρια πια... Μπορώ να πετάξω μαζί τους...



Εκείνες οι δυό τρεις σκόρπιες λέξεις που πέταξαν τότε μακριά είμαι εγώ... Κι είμαι τόσο περήφανος γι' αυτές... Τόσο περήφανος που δε με ξέχασαν ποτέ...





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου