ΕΝΑ ΒΗΜΑ...

Η πόρτα έκλεισε βαριά πίσω του... Αλλά και ήσυχα... Δεν ήθελε, βλέπεις, να ξυπνήσει τις αναμνήσεις του... Ήταν πολύ καιρός που το σκεφτόταν... Μα μόλις χθες το αποφάσισε... Τότε που είδε για πρώτη φορά πως ο τοίχος μπροστά στο μικρό, τετράγωνο σπίτι, είχε ένα μικρό, αόρατο ως τώρα, άνοιγμα... Και τόλμησε... Άνοιξε την πόρτα και με βήματα δειλά οδήγησε την ψυχή του προς τα κει... Εκεί που ποτέ του δεν είχε αντέξει ως τώρα να ονειρευτεί...

Ήθελε κουράγιο να κυνηγήσει τα όνειρα του μέσα σε τόσο σκοτάδι γύρω του... Και τόλμη μεγάλη... Ήταν κι αυτά τα τέρατα που στοίχειωναν τον ύπνο του... Κι έπαιζαν με τη θλίψη του... Μα τώρα μπόρεσε... Μπόρεσε την πόρτα μπρος του να ανοίξει... Και να βουτήξει στο άγνωστο κενό... Παρέα με όλα εκείνα που ονειρεύτηκε... Μ' όλα εκείνα που ποτέ του δεν είχε τολμήσει ν' αγγίξει ως τώρα...

 

Το τόλμησε όμως... Και σε μια στιγμή γεμάτη μαγεία, ανέβηκε τη σκάλα που οδηγούσε στο άγνωστο και στο πουθενά, παρέα με όλα εκείνα που φοβόταν μέχρι πριν μιαν ανάσα... Ανέβηκε πάνω στο πρώτο σύννεφο που του χαμογέλασε και πέταξε μακριά... Πέταξε ανάμεσα σε νότες και σε χρώματα... Καβάλα πάνω σ' αρώματα απο τα παιδικά του χρόνια... Έκλεισε με νόημα το μάτι και φώναξε μ' όση δύναμη έκρυβαν τα πνευμόνια του πως ποτέ ξανά δε θα φοβόταν να πετάξει... Πως καμιά πόρτα μπροστά του δε θ' αφήσει κλειστή να τον περιπαίζει... Ήταν ελεύθερος πια... Και ήταν καλά...

Για όλα εκείνα που δεν τολμήσαμε να κοιτάξουμε κατάφατσα... Όλα όσα φοβηθήκαμε να γευτούμε...