ΣΤΑΛΕΣ...

Κι είναι τόσο δυνατή αυτή η βροχή... Σταγόνες στο κρύο της ψυχής μου βουτηγμένες... Δωσ' μου το χέρι σου... Μαζί να το περάσουμε κι αυτό... Φέρνει τόση θλίψη αυτή η βροχή... Μαύρος ο ουρανός παντού γύρω μας... Έλα να πάμε πιο πάνω κι απ' τα σύννεφα... Εκεί που ο ήλιος λάμπει ακόμη... Στάλες αιχμηρές σα μαχαίρια... Στάλες βουτηγμένες στον πόνο... Στάλες που την κάθαρση αχόρταγα  ζητάνε... Στάλες βγαλμένες απ' της ψυχής τα βάθη, στάλες που ζητάν' απεγνωσμένα το ψέμμα να ξεπλύνουν...

Φοβάμαι τόσο πολύ τη μοναξιά... Και την αλήθεια... Είναι άγρια και δεν έχει τοίχους... Τεντώνω το χέρι μου ν' ανοίξω το παράθυρο, αν δεν ανασάνω νιώθω πως θα πνιγώ... Μα εκείνο φεύγει μακριά... Τρομαγμένο απ' τον πόθο μου για λευτεριά... Δεν το φτάνω... Βοήθησε με... Μόνος μου δεν μπορώ... Κανένας δεν μπορεί μονάχος του τον ήλιο του ν' αγγίξει... Και τα σύννεφα είναι παντού... Και είναι μαύρα... Σαν την ψυχή μου όταν βρέχει... Δεν το αντέχω άλλο πια, δεν το μπορώ...

Μια στάλα ονείρου μόνο φτάνει... Μια στάλα μόνο, είν' αρκετή τη ζωή σου να γεμίσει... Μια στάλα μπορεί τ' αδύνατα να κάνει δυνατά και να ομορφύνει όλα τ' άσχημα γύρω σου... Μια στάλα ονείρου μοναχά... Μόνο αυτή μπορεί να διώξει τη βροχή... Και να κάνει πέρα τα μαύρα σύννεφα... Μόνο αυτή τη θλίψη μπορεί να εξαφανίσει... Πόσο δυνατά είναι τα όνειρα... Σε παίρνουν απ' το χέρι και σ' ανεβάζουν ψηλά... Εκεί που μπορείς ν' αγγίξεις την ελπίδα... Μια στάλα μονάχα... Μία μονάχα είν' αρκετή...

Είναι τόσο όμορφα τα όνειρα... Και πόσο σε γεμίζουν... Μόνο αυτά τη θλίψη σταματάνε...