ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ...

Τελικά αυτό που φοβόσουν περισσότερο απ' όλα, δεν ήταν το χειρότερο που μπορούσε να σε βρει... Βλέπεις, μπορεί μερικές φορές ακόμα και ο θάνατος να φέρει τη λύτρωση... Όχι... Δεν είναι ο φόβος για το τέλος του ταξιδιού εκείνο που σου αφήνει την πιο πικρή γεύση απ' όλες... Ούτε το κρύο, που πίστευες οτι θα σου τρυπήσει την ψυχή και θα σε κοκκαλώσει εκεί επι τόπου... Όχι... Δεν είναι τελικά ούτε το κρύο... Δεν είναι ούτε καν το φάντασμα της πείνας που νόμιζες πως θα σου στοιχειώνε τις σκέψεις...

Χθες ήταν η πρώτη σου νύχτα στο δρόμο... Ναι, είναι αλήθεια... Δεν είναι απλά ένας εφιάλτης βγαλμένος απ΄τα χειρότερα βράδια σου... Είσαι πια ένας ακόμα αριθμός... Μια στατιστική που αποτελεί τροχοπέδη για την πολυπόθητη ανάπτυξη που ευαγγελίζονται οι σοφοί με τα κοστούμια... Εσύ... Εσύ που μέχρι χθες είχες το αυτονόητο... Εκείνο που ακόμα και τ' άγρια θηρία του δάσους έχουν... Μια φωλιά για να ζεστάνουν την ψυχή τους... Εσύ... Που μέχρι χθες είχες τη δουλειά σου, τη ζωή σου, την αξιοπρέπεια σου... Εσύ, ένας καθημερινός άνθρωπος, εκείνος που δεν ξεχώριζε μέσα στην ομοιομορφία του κόσμου που σου έπλασαν... Αλαζόνας πολλές φορές αλλά τι στην ευχή... Ο κόσμος ήταν όλος δικός σου... Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες...

Ποτέ σου δεν μπορούσες να φανταστείς τι θα 'ταν το χειρότερο... Τι θα 'ταν εκέινο που που θα σου έσφιγγε την ψυχή σα τανάλια και θα σου έκοβε τα γόνατα στα δύο... Ποιό θα 'ταν εκείνο που το βάρος του θα σου έλιωνε την καρδιά και στην έστιβε χωρίς να δείξει τον παραμικρό οίκτο... Δεν είναι η ντροπή που ένιωθες όταν έψαχνες χθες βράδυ μια γωνιά της Αθήνας για να βγάλεις την πρώτη σου νύχτα... Μιας Αθήνας που 'ταν τόσο διαφορετική απο εκείνη που ήξερες και περιφρόνησες τόσα χρόνια... Κι έκλαψες... Έκλαψες όπως δεν έκλαψες ποτέ ως τώρα... Μπορούσες, βλέπεις, δεν είχαν στερέψει ακόμα τα δάκρυα σου...

Εσύ, ο υπάλληλος γραφείου, ο εργάτης, ο οικοδόμος... Ο δάσκαλος, εσύ το ίδιο το είδωλο μου στο καθρέφτη... Εσύ... Ο άλλος μου εαυτός... Εσύ που πια δεν κρυβεσαι στο σκοτάδι απο φόβο μη σε γνωρίσουν... Εσύ που πια δεν καταφέρνεις ν' αναγνωρίσεις ούτε καν τον ίδιο σου τον εαυτό...

Είναι η συμπόνια που βλέπεις στο βλέμμα μου, όταν εκείνο χαμηλώνει στο πεζοδρόμιο αυτό που τελικά σου κλέβει αχόρταγα τον αέρα απ' τα σωθικά σου... Ναι... Τώρα είσαι πια βέβαιος... Το χειρότερο όλων είναι το βλέμμα μου... Το βλέμμα μου, που, όσο κι αν προσπαθήσει, δεν καταφέρνει να κρύψει την απέχθεια και την επιθυμία για να σου φορτώσει την ευθύνη... Το ξέρεις καλά αυτό το βλέμμα... Ταξίδεψε πολλές φορές μέσα και στα δικά σου μάτια μέχρι χθές...

Είναι τα γέλια των ανθρώπων με τη στολή που σου είπαν δεικτικά να φύγεις απ' το παγκάκι μην τυχόν και το λερώσεις... Και τα ουρλιαχτά των ανθρώπων με τη μαύρη ψυχή, όταν σα λύκοι πεινασμένοι κυνηγούσαν τη λεία τους χθες βράδυ... Είναι που πια κοντεύεις να πιστέψεις πως η θέση σου δεν είναι στο δρόμο αλλά στον κάδο των απορριμάτων της ζωής...

Αυτό είναι τελικά εκείνο που δεν μπορείς ν' αντέξεις... Μόνο αυτό... Μια στιγμή έφτανε... Μια στιγμή κι όλα γύρω σου γκρεμίστηκαν... Και σε ρούφηξε και σένα το σκοτάδι... Μια στιγμή ήταν αρκετή για να αναποδογυρίσει ο κόσμος που με τόση φροντίδα έφτιαχνες... Μια στιγμή μονάχα... Και πίσω πια πως να γυρίσεις;

άστεγος, -η, -ο, ο χωρίς στέγη, χωρίς σπίτι... Ο λεκές που λερώνει τη βιτρίνα...