ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ...

Και να λοιπόν που όλα μέσα μου άδειασαν... Η ψευδαίσθηση που νόμιζα αληθινή, έσκασε σαν σαπουνόφουσκα μέσα σε μια στιγμή, παίρνοντας μαζί της ότι έχτιζα πάνω στο γυαλί...

Ότι ως τώρα πίστευα σημαντικό και σπουδαίο, έσπασε σαν ένα τεράστιο σπυρί γεμίζοντας με δηλητηριώδες απόστημα τα πάντα γύρω μου, μολύνοντας για πάντα τα όνειρα μου...

Όνειρα... Αλήθεια, ποια όνειρα; Όλα εκείνα που νόμιζα όνειρα ως τώρα, ήταν εφιάλτες... Εφιάλτες που, τόσο καιρό, με ξεγελούσαν... Μου σφράγισαν τα μάτια και μ' οδήγησαν σε μονοπάτια που τελείωναν στο πουθενά... Και το γλυκό τραγούδι μιας σειρήνας, μ' έκανε να βλέπω το άδειο για γεμάτο, το ασήμαντο για σημαντικό...

Πόσο πολύ ανάγκη μπορεί να είχα, άραγε, όλες εκείνες τις άδειες στιγμές της κούφιας ευδαιμονίας; Πως μπορούσα να θυσιάζω, χωρίς να το σκεφτώ στιγμή, τ' αληθινά ταξίδια;

Έφτανε, βλέπεις, μια λακκούβα... Μια λακκούβα μοναχά ήταν αρκετή για να πέσω με πάταγο στο χώμα και να μπορέσω επιτέλους ν' ακούσω τον άλλο μου εαυτό... Αυτόν που τόσο καιρό μου φώναζε μα που η φωνή του ήταν τόσο αδύναμη που δεν κατάφερνα να την ακούσω...

Μια απότομη πτώση απ' το ψεύτικο σύννεφο που καβαλούσα τόσο καιρό αρκούσε για να λιώσει σαν κερί που κάηκε μονομιάς τις αυταπάτες που έτρεφαν τόσο καιρό τις προσδοκίες μου... Ήταν αρκετή για να δω πράγματα που μου 'ταν αδύνατο να δω... Μάζευα, βλέπεις, ύλη σαν τρελός... Τη μάζευα και την αποθήκευα κλέβοντας όλο και περισσότερο χώρο απ' την αλήθεια... Κι πάλευα να ορίσω την ψυχή μου σε τρεις διαστάσεις... Λες και μπορεί κανένας να πιάσει μια ψυχή και να τη μετρήσει... Αγόραζα στιγμές με λύσσα, λες και δεν μπορούσα να μοιραστώ από τις λεύτερες... Από εκείνες που 'ναι κοινές για όλους...

Κι όλο έριχνα νερό στο μύλο... Κι εκείνος γύριζε όλο και πιο γρήγορα... Ώσπου με πέταξε μακριά... Και μ' έβγαλε απ' το παιχνίδι... Εμένα... Τον πιο καλό υπηρέτη του...

Και να 'μαι τώρα, παλεύω για να μαζέψω όλα εκείνα που πέρασαν από μπροστά μου... Όλα εκείνα που δεν είδα και προσπέρασα τόσο καιρό που μανιασμένος έτρεχα χωρίς προορισμό...

Κι όμως... Υπάρχει καιρός ακόμη... Η ομορφιά πάντοτε αφήνει μια χαραμάδα για να μπεις και να τη ζήσεις... Υπάρχει καιρός ακόμη... Η ελπίδα φουντώνει πάντα τη στιγμή που το σκοτάδι είναι το πιο βαθύ... Γιατί η ψυχή το ξέρει πως πάντα μετά τη νύχτα, έρχεται το χάραμα...

Όχι... Υπάρχει καιρός ακόμη... Κι ας προσπαθεί το σκοτάδι να με πείσει πως όλα χάθηκαν... Υπάρχει καιρός για να μπορέσει η ψυχή μου να υποδεχτεί το ξημέρωμα... Και να γιορτάσει το ξύπνημα απ' τον εφιάλτη...

Κι όμως... Υπάρχει ακόμα καιρός... Μόνο που πρέπει μόνος μου ν' ανοίξω τις τρύπες στο κενό... Μόνος... Με τα δικά μου χέρια... Και μόνο μ' αυτά...