ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΔΟΤΟΥ ΓΩΝΙΑ...

Την βλέπω συχνά... Και κάθε φορά που το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο δικό της, νιώθω το ίδιο βάρος τα γόνατα μου να λυγίζει... Μέσα απ' τα καθάρια, γεμάτα, αξιοπρέπεια μάτια που λεν καλημέρα κατευθείαν στην ψυχή σου...
Είναι πάντα εκεί, στο ίδιο πόστο... Ιπποκράτους και Διδότου γωνία... Λίγα μόλις μέτρα πιο πάνω από κει που φυλάνε τα όνειρα μας, μην τυχόν και δραπετεύσουν απ' την καραντίνα... Να μη μπορέσουν να μολύνουν κι άλλους...

Ήταν πάντοτε εκεί... Απόγνωσης κι αξιοπρέπειας γωνία...



ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΜΕΙΝΕ...

Έλα... Μην τα παρατάς κι εσύ τώρα... Μη γονατίζεις... Όχι κι εσύ... Όχι τώρα... Ξέρω, πνίγεσαι... Κουράστηκες... Δεν πάει άλλο, δεν μπορείς πια βουνά, μονάχος, να παλεύεις να κουνήσεις... Κρατήσου λίγο ακόμα... Λιγάκι ακόμα ρε συ, σ' έχω ανάγκη, δεν το βλέπεις;  Μονάχος δεν μπορώ... Δεν το βλέπεις; έτοιμος είμαι κι εγώ να γονατίσω...

Ξέρω... Οι λύκοι φτάσανε στην πεδιάδα... Δεν το μπορείς άλλο ν' ακούς τ' αλύχτημα τους... Ξέρω... Η καρδιά σου αν γίνει πέτρα, πιστεύεις πως θ' αντέξει...  Κι όρθια θα μείνει αν γονατίσει... Μα είναι ψέμα, να το ξέρεις...

Είμαι... Γιατί είμαστε... Τόσο απλά...

ΜΑΥΡΑ ΣΚΥΛΙΑ ΜΕ ΝΥΧΙΑ ΓΑΜΨΑ...

Έτσι ήταν πάντα ο φασισμός... Χυδαίος... Ωμός... Άγριος... Πάντοτε πήγαινε πιασμένος χέρι χέρι με την απανθρωπιά... Κι είχε για τροφή του τον ανθρώπινο πόνο, τη βία και τη δυστυχία...

Γεννιόταν πάντοτε εκεί που  η φτώχεια έστηνε ένα τρελό πανηγύρι χορεύοντας αγκαλιά με τη βία... Έτσι ήταν πάντα ο φασισμός... Σκληρός... Ύπουλος... Απάνθρωπος... Αρπακτικό της νύχτας με νύχια γαμψά... Στο αίμα βουτηγμένος και τη δυστυχία... Να τρέφεται και θεριό να γίνεται απ' το φόβο...

Κι ήταν πάντα τ' όπλο της γης των δυνατών... 

Έτσι ήταν πάντα ο φασισμός... Έτσι είναι και τώρα...

Το πρώτο που σκοτώνει ο φασισμός είν' η ψυχή του ανθρώπου...

ΜΑΚΡΙΑ...

Σκέφτηκες να φύγεις... Μακριά... Εκεί που ανθρώπου μάτι δε θα υπάρχει να σε δει... Δεν αντέχεις, βλέπεις, άλλο το κενό σου να παλεύεις να γεμίσεις... Τρύπιο πιθάρι η καρδιά σου, που χύνονται και τις ρουφάει το χώμα οι ευχές σου... Κι ο ουρανός ατέλειωτος και σκοτεινός, να σε φοβίζει... Σκέφτηκες να φύγεις... Ν' ανοίξεις την πόρτα και να μη ρίξεις πίσω σου ματιά, αλάτι από φόβο να μη γίνεις... Αλάτι που κάνει τις πληγές της δόλιας σου ψυχής να πονέσουν πιο πολύ...



Θέλεις να φύγεις... Μα δε σ' αφήνει...

ΚΙ ΕΓΙΝΕΣ ΠΑΛΙ ΠΑΙΔΙ...

Τότε... Τότε που όλα μπροστά σου είναι σκοτεινά και την ψυχή σου νιώθεις φυλακισμένη σε ανήλιαγα μπουντρούμια... Τότε που δειλιάζεις να πας έστω κι ένα βήμα πιο πέρα κι ο φόβος σε κάνει να αισθάνεσαι ασήμαντος και τιποτένιος... Τότε έρχεται εκείνη η στιγμή στη ζωή σου, είναι η στιγμή που νιώθεις ανίκητη την ανάγκη να γυρίσεις πίσω... Πίσω στα χρόνια τα παλιά, τότε που όλα ήταν απλά κι ονειρεμένα...

Μονάχα η παιδική καρδιά νικάει το φόβο...

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ...

Απαγορεύεται να ζεις, ν' αναπνέεις, να ερωτεύεσαι... Και της καρδιάς σου το χτύπο ν' ακούς δεν επιτρέπεται... Απαγορεύεται να πονάς με τον πόνο του άλλου... Να δίνεις το χέρι σου στον διπλανό σου για να σηκωθεί, κάθε φορά που πέφτει, δεν πρέπει... Απαγορεύεται να δακρύζεις για τον άλλον... Δεν κάνει μ' εκείνον να συμπάσχεις... Και να ΄σαι ευτυχισμένος με τη χαρά του δεν μπορείς... Απαγορεύεται, τ' ακούς; 

Απαγορεύεται τα όνειρά σου να τα κυνηγάς...

ΕΧΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΦΤΕΡΑ...

Παράθυρο ανοιχτό... Πουλί η ψυχή μας... Πουλί που παλεύει να ξανανοίξει τα πληγωμένα του φτερά... Στον ουρανό, εκεί ψηλά να πετάξει και πάλι... Ν' αντικρίσει τα όνειρα που έφυγαν για πάντα, το δρόμο να γυρίσουν πίσω, γοργά να δείξει...

Όνειρα... Πεταμένα στη λάσπη... Όνειρα... Που το χρώμα τους ξέφτισε στης καταιγίδας τη ζαλάδα... Όνειρα... Χαμένα... Να σε γεμίζουν με κενό... Κενό ψυχρό... Παγωμένο... Που όλο και περισσότερο και πνίγει το χαμόγελό σου... 

Ονειρεύεται... Η ψυχή σου... Και μαζί της, ονειρεύεσαι και συ...