ΜΑΥΡΑ ΣΚΥΛΙΑ ΜΕ ΝΥΧΙΑ ΓΑΜΨΑ...

Έτσι ήταν πάντα ο φασισμός... Χυδαίος... Ωμός... Άγριος... Πάντοτε πήγαινε πιασμένος χέρι χέρι με την απανθρωπιά... Κι είχε για τροφή του τον ανθρώπινο πόνο, τη βία και τη δυστυχία...

Γεννιόταν πάντοτε εκεί που  η φτώχεια έστηνε ένα τρελό πανηγύρι χορεύοντας αγκαλιά με τη βία... Έτσι ήταν πάντα ο φασισμός... Σκληρός... Ύπουλος... Απάνθρωπος... Αρπακτικό της νύχτας με νύχια γαμψά... Στο αίμα βουτηγμένος και τη δυστυχία... Να τρέφεται και θεριό να γίνεται απ' το φόβο...

Κι ήταν πάντα τ' όπλο της γης των δυνατών... 

Έτσι ήταν πάντα ο φασισμός... Έτσι είναι και τώρα...

Το πρώτο που σκοτώνει ο φασισμός είν' η ψυχή του ανθρώπου...

Ο φασισμός ερχόταν πάντοτε στα ύπουλα και τα μουλωχτά... Περίμενε το πιο βαθύ σκοτάδι και τότε άρχιζε να ρίχνει το δηλητήριο του... Λίγο λίγο στην αρχή... Να μην το καταλαβαίνει ο άνθρωπος... Κι όταν το καταλάβαινε, ήταν πια πολύ αργά για να το ξεριζώσει απ' το μέσα του...

Άπλωνε τα πλοκάμια του γύρω απ' τον κόσμο χωρίς να τον παίρνει χαμπάρι κανείς... Ύφαινε το μαύρο πέπλο του και σκέπαζε σιγά σιγά τα όνειρα... Μέχρι να τα πνίξει στραγγαλίζοντας τα με μίσος... Αγαπημένη του συνήθεια, βλέπεις, να κλέβει τα όνειρα...

Μισούσε τα χρώματα, δεν την μπορούσε τη μουσική... Κι ήθελε πάντα την ψυχή να πολεμάει... Του άρεσε το γκρι, το άχρωμο... Το κρύο... Και ήθελε να λιώσει τη χαρά... Τα 'θελε όλα επίπεδα... Και ίδια... Να μην ξεχωρίζει τίποτα... Και τίποτα να μη διαφέρει...

Κι είναι παντού ο φασισμός... Και μικρά και στα μεγάλα... Είναι στα μάτια του καθένα από μας, όταν η ψυχή του αγριεύει και με μίσος άσβεστο γεμίζει... Και γιγαντώνεται κάθε που ένας δυνατός κάνει τον πιο αδύναμο να πονάει...  

Όπλο του είναι ο φόβος... Και η άγνοια των ανθρώπων... Και το φως... Αχ, το φως... Πόσο το μισεί ο φασισμός το φως... Μόνο στο σκοτάδι μπορούσε να ζήσει... Και τρέμει μπροστά στη λάμψη της ημέρας... Και την αλήθεια...  

Έτσι ήταν πάντα ο φασισμός... Έτσι είναι και τώρα...

Ένα μικρό θαύμα, γεμάτο με πανέμορφα μαύρα σημαδάκια που μπορούν τη ζωή σου ν' αλλάξουν...

Μόνο η γνώση μπορούσε πάντα να τον κάνει πέρα... Η γνώση κι ένα βιβλίο... Αυτό το υπέροχο θαύμα που είναι γεμάτο με εκείνα τα μικρά μαύρα σημαδάκια που χορεύουν χαρωπά και που τη ζωή του ανθρώπου αλλάζουν... Και που μπορούν να πάρουν απ' το χέρι το μυαλό του ανθρώπου και να το ταξιδέψουν... Σε μέρη μακρινά... Φωτεινά... Σε μέρη που ο φασισμός δε φτάνει... Και την ψυχή του ανθρώπου δεν μπορεί ν' αγγίξει...

Μόνο ένα βιβλίο έχει τη δύναμη το σκοτάδι να το διώξει... Και να ξαναγεμίσει με χρώματα και μουσικές τον κόσμο όλο... Το μονοπάτι για να συναντήσεις και πάλι τους αγώνες που πίστεψες πως έχασες, να σου δείξει... Κι έξω στο δρόμο μ' ορμή για να παλέψεις, να σε στείλει...Γι αυτό κι ο φασισμός το καίει, το σκίζει, με λύσσα αληθινή τ' απαγορεύει... Μόνο ένα βιβλίο μπορεί να τον φοβίσει...

Μόνο ένα βιβλίο έχει τη δύναμη το φασισμό να νικήσει... Ένα βιβλίο κι η καθάρια καρδιά, η γεμάτη με αλήθεια...