Παράθυρο ανοιχτό... Πουλί η ψυχή μας... Πουλί που παλεύει να ξανανοίξει τα πληγωμένα του φτερά... Στον ουρανό, εκεί ψηλά να πετάξει και πάλι... Ν' αντικρίσει τα όνειρα που έφυγαν για πάντα, το δρόμο να γυρίσουν πίσω, γοργά να δείξει...
Όνειρα... Πεταμένα στη λάσπη... Όνειρα... Που το χρώμα τους ξέφτισε στης καταιγίδας τη ζαλάδα... Όνειρα... Χαμένα... Να σε γεμίζουν με κενό... Κενό ψυχρό... Παγωμένο... Που όλο και περισσότερο και πνίγει το χαμόγελό σου...
 |
| Ονειρεύεται... Η ψυχή σου... Και μαζί της, ονειρεύεσαι και συ... |
Απόγνωση... Απελπισία... Αδικία... Δεν είναι όλα τα άλφα στην αρχή της λέξης ίδια...
Άμυνα... Αντίσταση... Ανεβαίνω... Στης πάλης το μπαλκόνι... Να δεις τα σύννεφα... Και να τα ζωγραφίσεις... Υπάρχουνε και άλφα που σχεδιάζουν στο χαρτί την ελπίδα... Εκείνα που σε κάνουν να υψώνεις τη γροθιά σου... Να σηκώνεις ψηλά το βλέμμα σου, τ' αστέρια ν' αντικρίζεις...
Ζωή... Τι νόημα άραγε έχει χωρίς το χρώμα της ελπίδας; Και πως μπορεί μόνη της να ταξιδέψει στης ανθρωπιάς τα μέρη;
Νάτο... Δεν τ' ακούς; Σήμανε η ώρα που όρθιος θα σηκωθείς... Η ώρα που θα πάρεις πίσω την ελπίδα... Δεν μπορεί να ταξιδέψει η ψυχή χωρίς ελπίδα... Κι αρέσει στην ψυχή να ταξιδεύει... Και να ονειρεύεται... Τρέφεται βλέπεις η ψυχή με όνειρα... Και η ζωή σου... Με όνειρα κι ελπίδα...
Αλληλεγγύη... Κι αγώνας... Δεν είναι όλα τα άλφα στην αρχή της λέξης ίδια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου