Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΝΕΡΓΟΣ ΕΙΣΑΙ, ΟΧΙ ΑΔΥΝΑΜΟΣ...

Στην αρχή νιώθεις το έδαφος να υποχωρεί κάτω απο το βάρος της στιγμής... Δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν, λες, να συμβαίνει αυτό σε σένα... Είναι αδύνατον απο τη στιγμή που ήσουν τόσο εντάξει στις υποχρεώσεις σου... Κι όμως... Ο εργοδότης σου ήταν σαφέστατος... Μετά απο τόσα χρόνια προσφοράς σου στην επιχείρηση, σου είπε με μπόλικη δόση σαδισμού στα μάτια του, πως πρέπει να γίνεις η Ιφιγένεια που θα επιτρέψει ξανά στους ούριους ανέμους να σπρώξουν τα ακίνητα, εδώ και καιρό, πανιά της...  




Αναρωτιέσαι πως στην ευχή θα το ανακοινώσεις στην οικογένεια σου... Οι πρώτες μέρες περνάνε σχετικά γρήγορα... Έχεις άλλωστε τόσα πολλά να τακτοποιήσεις... Φυσικά ούτε λόγος για να το ανακοινώσεις ακόμα στους φίλους σου... Δε θα το άντεχες να σε λυπούνται... Στο κάτω κάτω της γραφής, μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνος σου... Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις... Στο σπίτι το πρωί δεν σηκώνεις το τηλέφωνο για να μη χρειαστεί να δίνεις εξηγήσεις... Δεν μπορείς όμως να κρυφτείς απο τα μάτια των παιδιών... Το ξέρουν οτι κάτι σοβαρό τρέχει... Το νιώθουν πως κάτι άλλαξε και οτι αυτό δεν είναι για καλό... Πως άραγε να κρυφτείς απο ένα παιδί; Δεν μπορεί, λες και ξαναλές στον εαυτό σου μπας και το πιστέψεις, προσωρινό είναι... Δε γίνεται να χαθείς..
Τα βράδια οι ώρες κυλάνε βασανιστικά αργά... Ούτε λόγος για να κοιμηθείς, κάποιες στιγμές απλά κλείνεις τα μάτια σου κι αυτό είναι... Το στομάχι σου θυμίζει κάτι απο Γόρδιο δεσμό... Έλα όμς που δε βρίσκεται ο μεγαλέξαντρος πρόχειρος να σου τον λύσει... Και οι μέρες διαδέχονται τις νύχτες και πάει λέγοντας... Τις προάλλες τελείωσες επιτέλους και τις διαδικασίες για το επίδομα ανεργίας σου στον Ο.Α.Ε.Δ. Στ' αλήθεια, αναρωτιέσαι, πως είναι δυνατόν να ζήσει άνθρωπος με αυτά τα ψίχουλα... Κι ήταν τόσο εξευτελιστική η αναμονή στις ατέλειωτες ουρές... Ευτυχώς που δε σε κοίταξε στα μάτια η κοπέλα στο γκισέ... Δεν ξέρεις πως θα αντιμετώπιζες το βλέμμα της... 

Σιγά σιγά αρχίζεις να ψάχνεις για δουλειά... Στην αρχή φυσικά κοιτάς επιλεκτικά στον τομέα σου... Τι στην ευχή, είναι δυνατόν να μην εκτιμηθεί η πείρα σου και η μέχρι τώρα παρουσία σου στον χώρο της πρώην δουλειάς σου; Αλλά φευ... Τα περιθώρια στενεύουν και έτσι αρχίζεις να διευρύνεις την αναζήτηση σου... Ρίχνοντας τις απαιτήσεις σου και την λιγοστή αξιοπρέπεια που σου έχει απομείνει... Τίποτα όμως... Μπροστά σου σηκώνεται ένας τοίχος που αν τον ανακάλυπταν νωρίτερα οι Κινέζοι θα αντικαθιστούσαν με τη μία το Σινικό τείχος με αυτόν... Αρχίζεις να χάνεις κιλά... Χάνεις το ενδιαφέρον σου για τα απλά... Τα όμορφα, τα καθημερινά... Δεν καλοτρώς... Όσο χρειαζεται για να μην πέσεις κάτω... Σου είναι πια αδύνατον να ξεχωρίσεις αν αυτό που τρώς είναι φασολάδα ή μακαρόνια... Κι εκέι κάπου αρχίζεις να βγαίνεις όλο και πιο συχνά στο μπαλκόνι με το βλέμμα κολλημένο στο κενό... Νιώθεις παραδομένος, νικημένος... Μα πάνω απ' όλα προδομένος...






Και όμως... Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να κοιτάξεις γύρω σου... Τώρα είναι η ώρα για να στραφείς στους φίλους σου... Να τους μιλήσεις, να τους πεις τους φόβους σου... Αλλά κυρίως τις ελπίδες σου... Και θα δεις πως αυτοί που δε θα σου γυρίσουν την πλάτη θα 'ναι πολλοί περισσότεροι απο τους άλλους... Μια κουβέντα, ένα άγγιγμα στον ώμο μπορούν να γίνουν βάλσαμο για την πληγωμένη σου ψυχή... Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να σταθείς όρθιος... Να πεις φτάνει πια... Ως εδώ... Να ξαναπιάσεις παλιές σου δεξιότητες και να θυμηθείς πράγματα και όνειρα που σου γλύκαιναν τη σκέψη παλιότερα... Πριν την εποχή της υποτιθέμενης ευδαιμονίας... Και να τα ξανακυνηγήσεις με όλες σου τις δυνάμεις... Και να 'σαι βέβαιος πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην τους νικήσεις... Όλους εκείνους που σε θέλουν σκυμμένο κάτω... Υποταγμένο στις επιθυμίες τους... Αληθινό τους σκλάβο... Μόνο αν αρχίσεις ξανά να ονειρεύεσαι θα μπορέσεις να παλέψεις μ' όλες σου τις δυνάμεις... Μην αφήσεις σε κανένα να σου στερήσει τα όνειρα...

Γιατί πολύ απλά... Άνεργος είσαι, όχι αδύναμος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου