Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ...

Ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών... Τότε που αντίκρισε τη βία κατά πρόσωπο. 
Ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών... Τότε που ο θάνατος παραμόνευε στα στενά των Εξαρχείων, κρυμμένος καλά μέσα σε μια στολή ειδικού φρουρού της αστυνομίας. Κι όταν βρήκε την ευκαιρία, βγήκε εκείνη τη νύχτα του Δεκέμβρη από την καπνισμένη κάνη του όπλου του δολοφόνου και τον πήρε με το κρύο του το χέρι από τη συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Τον πήρε μακριά, τον οδήγησε σε μέρη παγωμένα και ανήλιαγα, σε μέρη που κανείς δε θα 'θελε να πάει. 
Κι ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών...

Μια γενιά που έμαθε να μάχεται...
Ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών, στη ζωή ακόμα καλά καλά δεν είχε προλάβει να πει μια καλημέρα... Δεκαπέντε χρονών παιδί, πού ήθελε να ρουφήξει τη ζωή μέχρι το μεδούλι της. Αλλά δεν πρόφτασε... Μα πρόλαβε όμως να πάρει απ' το χέρι μια ολάκερη γενιά και να της δείξει το δρόμο. Μια γενιά που έμαθε από μικρή να παλεύει, να κλαίει, να πονάει.
Τι κι αν ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών; Το όνομα του έγινε τραγούδι και βγήκε με ορμή απαράμιλλη από τις εφηβικές ψυχές.
Τι κι αν ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών; Πρόλαβε να χαρίσει το δικό της Μάη στα παιδιά του Δεκέμβρη. Τα παιδιά του Δεκέμβρη... Πάντα σ' αυτόν εδώ τον τόπο, ο Δεκέμβρης είχε παιδιά που ξέρουν να παλεύουν... Και να υποφέρουν. Τι κι αν μοιάζουν ν' αποκοιμήθηκαν; Γνώρισαν την εξέγερση και τώρα πια αλλιώς δεν μπορούν να κάνουν.
Ο σπόρος έπεσε στη νιότη τους εκείνο τον Δεκέμβρη.

Μια γενιά που έμαθε να πονάει...

Ήταν Δεκέμβρης, σαν τώρα... Ο Δεκέμβρης του Αλέξανδρου. Ο δικός του Δεκέμβρης. Ο Δεκέμβρης των παιδιών μας. Ο Δεκέμβρης μας. Ο Δεκέμβρης που έγιναν θρύψαλα όλες οι βιτρίνες που στήθηκαν μετά τη μεταπολίτευση για να κλείσουν μέσα τον ωχαδερφισμό ενός ολόκληρου λαού. Το σύστημα είπε πολλά για κείνο το Δεκέμβρη. Και θα πει ακόμα περισσότερα... Τον πολέμησε. Τον έτρεμε. Φοβόταν τη σπίθα που είδε στα μάτια των παιδιών. Των δικών σου παιδιών. Των δικών μου των παιδιών. Των παιδιών μας.
Κατάλαβε πως ήταν μονάχα η αρχή...

Γιατί; Αυτό το τεράστιο γιατί που βασανίζει μια γενιά...

Έτσι είναι φτιαγμένα, βλέπεις, τα παιδιά... Μπροστά μονάχα να πηγαίνουν. Και στη δικιά τους ζυγαριά, η ψυχή να μετράει πιο πολύ απ' τη λογική. Κι έχουν τη δύναμη, με την καρδιά τους τη φλόγα μας ν' ανάψουν.
Έτσι είναι φτιαγμένα τα παιδιά. Από φωτιά κι ατσάλι καμωμένα. Κι ο αέρας που φυσάει απ' την ψυχή τους, καθαρίζει κάθε σαπίλα γύρω τους.
Έτσι είναι φτιαγμένα τα παιδιά. Και δεν αλλάζουν... Είναι ωραία τα παιδιά. Είναι καιρός πια να τ' αφήσουμε να πάνε μπροστά και να μας οδηγήσουν. Ίσως έτσι να καταφέρουμε να παραμερίσουμε τη γύμνια της ψυχής μας...
Έτσι είναι φτιαγμένα τα παιδιά. Ήρωες να γεννάνε...




Για τον Αλέξανδρο... Για το Δεκέμβρη μας... 
Για τους αγώνες που δεν τελείωσαν... Για τα παιδιά μας...




   

4 σχόλια:

  1. "Eίναι ωραία τα παιδιά..."
    Η απόλυτη αλήθεια. Αυτό μόνο ας κρατήσουμε...
    Για τη μνήμη του και για τον άδικο χαμό του.
    Τα σέβη μου Στέφανε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Από παιδιά μαθαίνεις την αλήθεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή