Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ...

Σιχάθηκα πια να τους υπηρετώ και στο ρυθμό τους να χορεύω... Δεν αντέχω άλλα πρέπει... Σιχάθηκα τα δήθεν... Θέλω ν' αναπνεύσω... Θέλω τη ζωή μου πίσω... Δεν με χορταίνουν πια τα ψίχουλα που πέφτουν απ' το τραπέζι... Τα θέλω όλα, μ' ακούς; Τα θέλω τώρα...  Και θα τα πάρω όλα, να 'σαι σίγουρος... Τους βαρέθηκα, με πνίγουν καθε μέρα, κάθε στιγμή... Φτάνει πια... Ως εδώ... Άλλο νερό στο μύλο τους δε ρίχνω...


Υπνωτίστηκα... Ναρκώθηκα απο το αέριο της ευδαιμονίας... Υπέκυψα και άνοιξα τ' αυτιά μου και μαγεύτηκα απ' το μαγικό τραγούδι των σειρήνων... Δεν άντεξα την πείνα και δοκίμασα απ' τον γλυκό καρπό των λωτοφάγων... Ναι, έσκυψα... Γονάτισα μπροστά στ' ασήμαντα και τά 'βαλα σε βάθρο χρυσοποίκιλτο πάνω να τα προσκυνάω... Άδειασα την ψυχή μου απ' το συναίσθημα, έχασα τη μαγεία... Παραδόθηκα στην καθημερινότητα της μιζέριας και της αδιαφορίας... Υπηρέτησα με πάθος τα μικρά και τ' ασήμαντα...


Σ' έβλεπα τόσο καιρό που παλεύες να σηκωθείς, σ' έβλεπα και φοβόμουν... Έτρεμα μην η ψυχή μου το ζήλευε κ' ήθελε κι αυτή ψηλά να φτάσει... Να σηκωθεί και να παλέψει μαζί σου... Φοβόμουν μην όσα έχω χάσω... Και τη ζωή ξανά απ' την αρχή την ξεκινήσω... Προσπάθησα να τα βάλω με τ' ορμητικό ποτάμι και όχι με τις όχθες που το περιόριζαν... Κι εκείνο μ' έπνιξε... Πήρε την ψυχή μου και την έβαλε μπροστά, να μ' οδηγήσει πάλι... Όπως τότε... Πριν φοβηθώ... Πριν τα μάτια μου να κλέισω...


Έπαψα όμως πια να βλέπω όσα έχω... Σήκωσα τα μάτια μου, βλέπω πια μόνο όσα μπορώ ν' αποκτήσω... Αγάπη, τραγούδι, χαρά, ευτυχία... Ανάσα κι όνειρα... Ζωή... Ζωή... Πόση μαγεία, άραγε, μπορούν να κρύβουν τρία γράμματα; Πως μπορούσα και ζούσα πεθαμένος, αλήθεια; Πως άντεχα να χτυπάω τον ίδιο μου τον εαυτό; Πως ξέχασα ν' αγαπάω; Είναι φριχτό να γυρνάω το βλέμμα μακριά απ' τα μάτια σου που καίνε... Δεν αντέχω άλλο πια να το κάνω... Δεν μπορώ να το κάνω... Και δεν πρόκειται πια να το κάνω... Είμαι λεύτερος πια... Και θα ζήσω... Όσα μου κλεψαν, πίσω θα τα πάρω... Και θα τα χαρίσω σε σένα που με λευτέρωσες... Και μου δειξες το δρόμο... Σε σένα που μου ξανάδειξες πως ν' αναπνέω... Και να ονειρεύομαι... Πως την καρδιά μου να εμπιστεύομαι και πάλι... Να την ακούω και να την ακολουθώ... Να μη φοβάμαι ν' ακούσω πια το χτύπο της... Και να τρέμω σύγκορμος όταν εκείνη το προστάζει...

 

Τα θέλω πίσω όλα... Όλα εκείνα τα όμορφα που κόντεψα να ξεχάσω...















 

4 σχόλια:

  1. Αποφυλάκιση δε μοιάζει;
    Καλά ταξίδια να έχεις Στέφανε.

    (Συγχαρητήρια για το εξαιρετικό κομμάτι που ανάρτησες)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά ταξίδια σε όλους μας, Μαρία... Μάλλον έχεις απόλυτο δίκιο, αυτό που μας χρειάζεται τελικά, είναι αποφυλάκιση απο τη φυλακή της υποταγής στη μοίρα... Σ' ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου...

      Διαγραφή
  2. Στέφανε, για άλλη μια φορά Συγχαρητήρια, άλλη μια δυνατή γραφή για να ταρακουνήσει τους πολλούς και οποίος αντέξει, καλή πατρίδα σύντροφε !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ, καλή δύναμη σε όλους όσους ονειρεύονται...

      Διαγραφή