Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΑ ΣΤΟΛΙΔΙΑ...

Στολισμένη Αθήνα, γιορτινή... Τι όμορφη που δείχνεις! Τι κι αν μόλις τα φώτα σβήσουν, εμφανίζονται σα μαύρες σκιές οι διάφοροι Αγιάννηδες που ζουν πάντα στη σκιά... Τα φώτα πρέπει όλα να τα σκεπάζουν. Και στο πρόσωπο φορεμένο το περσινό και το προπέρσινο χαμόγελο... Τι κι αν πονάς; Κι ας κλάις τα βράδια μόνος σου, δίχως το βάρος να μπορείς να το σηκώσεις! Έχουμε Χριστούγεννα και πρέπει να γιορτάσεις... Πρέπει την πλάνη ν' αγοράσεις και να δείχνεις χαρούμενος. Τι κι αν δεν είσαι; Ποιόν μέλει; Ποιόν νοιάζει;


Όπου κι αν πας, ακούς χαρούμενες μουσικές. Που λάμπουν κάτω απ' τα φωτάκια... Μα είναι κρύες κι άψυχες. Και σταματάνε στο κενό, χάνονται στη στιγμή. Και τα παιδικά προσωπάκια που αντικρύζεις είναι περίεργο, δε γελάνε, δεν πάιζουν. Είναι μαρμαρωμένα, σα να περιμένουν κάτι. Τι όμως δε γνωρίζεις... 
Πως μπορούν και δε γιορτάζουν, πρέπει, δεν το γνωρίζουν; Πως δε φορέσαν τη μάσκα που 'χει σκαλισμένη την ευτυχία επάνω; Είναι γιορτές, έτσι πρέπει όλοι να κάνουν... Όλοι μας πρέπει να το κάνουμε. Είναι γιορτές. Τι κι αν οι ψυχές μας είναι ξεφτισμένες; Ποιόν άραγε να νοιάζει; Τι κι αν μόλις σβήσουν τα φανταχτερά φωτάκια στις βιτρίνες, βγαίνουν έξω οι σκιές αυτής της πόλης. Είναι γιορτές, δεν κάνει...

Κι όταν τα φώτα της άδειας πόλης σβήνουν, βγαίνουν στη φόρα οι σκιές...


Αυτές τις γιορτές θέλω να σβήσω όλα τα φώτα σε όλα τα χριστουγεννιάτικα δέντρα γύρω μου... Κάθε φωτάκι που ανάβει, κάνει τη θλίψη μου να μεγαλώνει. Κάθε στολίδι καινούριο που μπαίνει, κάνει κι έν' ακόμη δάκρυ να κυλίσει. Δεν αντέχω άλλο το γιορτινό ψέμα γύρω μου. Δες τις ψυχές εκεί έξω, πονάνε, εγώ αρνούμαι φέτος να γιορτάσω. Κάνει κρύο. Πονάω. Ένα δάκρυ τρέχει απ' τα μάτια μου, πως μπορώ στ' αλήθεια να γιορτάσω; Και τι, αλήθεια, θα μπορούσα να ευχηθώ; Ανάθεμα! Δε μ' αφήνει ο πόνος κι η οργή να γιορτάσω. Πόσο θά 'θελα να κατάφερνα να ζεστάνω την ψυχή μου εξαφανίζοντας μονομιάς τον πόνο και τη φτώχεια απ' την πόλη  μου. Να πάψουνε να καίν' τα σωθικά μου στη θέα εκείνου του παιδιού που ζητάει. Που ζητάει λίγη αγάπη, λίγη ελπίδα. Εκείνου που ονειρεύεται να μην πεινάει άλλο πια, ούτε και να κρυώνει τα βράδια. Που εύχεται απλά να ζήσει.


Οι τοίχοι λένε πάντα την αλήθεια...
Αυτές τις γιορτές, νιώθω τις στολισμένες βιτρίνες προσβολές... Και είναι μαχαιριά τα ψεύτικα χαμόγελα και οι άδειες αγκαλιές. Ήταν πάντα οι πιο όμορφες στιγμές του χρόνου. Τώρα πια δεν τις αντέχω. Δε θέλω πια να δείχνω τα συναισθήματα μου με διάφορα δώρα σε πολύχρωμο περιτύλιγμα. Δεν μπορώ άλλο πια ν' αγοράζω την αγάπη των άλλων. Φέτος λέω να ξεκινήσω με μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά μονάχα. Μα μια αγκαλιά αληθινή, απ' την ψυχή μου βγαλμένη. Έλα παρέα μου σ' αυτό, φοβάμαι τόσο πολύ να 'μαι μόνος μου σ' αυτό. Άνοιξε την ψυχή σου, σε ικετεύω. Και σταμάτησε το τώρα. Είναι σκληρό. Μόνο εσύ μπορείς. Μόνο εσύ μπορείς να κάνεις τα στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα να ξαναλάμψουν. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Κανένας γυρισμός.
Έλα να πιαστούμε απ' το χέρι, να γίνουμε ένα και να το σταματήσουμε εδώ. Μαζί μπορούμε. Μόνο εμείς μπορούμε. Μόνο μαζί.


Αυτές τις γιορτές δε θα γιορτασω... Μόνο θα σε πάρω αγκαλιά να διώξουμε μαζί το κρύο... Και θα μείνουμε έτσι μέχρι να ξαναφέρουμε πίσω τα Χριστούγεννα... Μαζί...






4 σχόλια:

  1. Στέφανε καλέ μου,μεγάλη ψυχή,δεν ξέρω πόσο θα σε ανακουφίσει αυτό,αλλά δεν είσαι μόνος.Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας που υποφέρουν,που συμπάσχουν,με τον πόνο των άλλων...
    Εύχομαι σε σένα και την οικογένειά σου,ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ,γιατί τα χρειαζόμαστε!...δύναμη ψυχής,κουράγιο και την ελπίδα ότι τα επόμενα Χριστούγεννα θα είναι καλύτερα από τα φετεινά...

    ΔΗΜΗΤΡΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξέρω, Δήμητρα μου, πως δεν είμαστε μόνοι μα σ' αυτό... Αυτό άλλωστε είναι κι εκείνο που μας κρατάει όρθιους... Σ' ευχαριστώ για τα όμορφα σου λόγια, να 'σαι καλά και να 'σαι βέβαιη πως δεν μπορεί, οι επόμενες γιορτές θα είναι καλύτερες... Γιατί, απλά, θα είναι ελεύθερες...
      Χρόνια σου πολλά...

      Διαγραφή
  2. Ανθρώπινα λόγια, γραμμένα με την ψυχή.
    Είναι κοινές οι σκέψεις και οι ελπίδες μου.
    Σου εύχομαι ολόψυχα να είσαι γερός και δυνατός και να διατηρείς πάντα την ευαισθησία και το χαμόγελό σου.
    Χρόνια Πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να 'σαι πάντα καλά Μαρία μου, χρόνια πολλά και σέ σένα...
      Σου δίνει απίστευτη δύναμη το να γνωρίζεις οτι υπάρχουν πολλοί, μα πάρα πολλοί, που βλέπουν τον κόσμο όπως εσύ...
      Να 'σαι καλά, με γεμίζεις δύναμη και κουράγιο...
      Χρόνια σου πολλά!!!

      Διαγραφή