Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΜΑΓΙΚΕΣ ΠΑΣΤΙΛΙΕΣ...

Πονάς... Υποφέρω... Τι θα μπορούσα να κάνω τον πόνο σου να θεραπεύσω; Δεν αντέχω άλλο να σ' αφήνω μόνο σου... Λυγίζω απ' τον πόνο σου... Κάνει κρύο... Παγωνιά... Στην ψυχή μου... Και δεν αντέχεται πια η αδιαφορία... Είναι ένα τέρας... Με νύχια γαμψά... Και μου σκίζει την ψυχή σε χίλια κομμάτια...


Παστίλιες για τον πόνο του άλλου... Εσύ τις παίρνεις, κάποιος άλλος σταματά να πονάει...

Τι καλά θα 'τανε να γινόταν ένα θάυμα... Και να υπήρχε, λέει, μια μαγική παστίλια που το σκοτάδι να έκανε πέρα... Να την έπαιρνες εσύ και να σταματούσε να πονάει ο Χοσέ στο Περού... Τι όμορφα που θα 'τανε, αλήθεια... Να γιατρευόταν ο πόνος μ' ένα κόκκινο κουτάκι... Γεμάτο παστίλιες... Και μ' άπειρη αγάπη... Πόσο θα 'θελα να ξυπνούσα αύριο το πρωί και να 'ταν όλα τα χριστουγεννιάτικα δέντρα γύρω μου στολισμένα με κόκκινα χάρτινα κουτάκια... Και να 'χαν για φωτάκια τις μαγικές παστίλιες... Εκείνες που θεραπεύουν τον πόνο του άλλου, ξέρεις εσύ... Να γινόταν ο κόσμος όλος μια αλυσίδα... Και μια αγκαλιά... Που να χωράει όλα τα κόκκινα κουτάκια με τις μαγικές παστίλιες...


Έλα να δώσουμε τα ρέστα μας στην αλληλεγγύη...
Ξέρω, είναι λίγο... Σου φαίνεται ελάχιστο... Δεν μπορεί ο πόνος του άλλου μ' ένα κουτάκι με παστίλιες να σταματάει... Μα είναι η αρχή... Μόνο η αρχή... Κι είναι τόσο σπουδαία αυτή η αρχή... Και ξεκινάει το μαγικό της ταξίδι απ' το φαρμακείο... Και σταματάει εκεί που τελειώνουν τα όνειρα μας... Πουθενά... Είναι όμορφη η αγάπη... Κι έχει χρώμα κόκκινο, ένα κουτάκι με παστίλιες για τον πόνο του άλλου...


Η αγάπη ξεκινάει απο το φαρμακείο... Και καταλήγει πίσω... Στην ψυχή... Την ψυχή τη δική σου... Και τη δική μου... Και του άλλου...


 

2 σχόλια:

  1. Με παστίλιες και με χαμόγελα και με ανθρωπιά και αλληλεγγύη, θα το στολίσουμε σιγά-σιγά το "δέντρο" της ζωής μας.
    Στέφανε, κάθε φορά που διαβάζω τέτοια κείμενα και σκέψεις, γίνομαι μια στάλα πιο αισιόδοξη. Απ' το μπλογκ σου πρωτο-έμαθα για την ύπαρξη της μαγικής παστίλιας. Χαίρομαι που συνεχίζεις αυτή την εξαιρετική προσπάθεια παρακίνησης.
    Να'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι τόσο όμορφο, Μαρία μου, να γνωρίζεις οτι τελικά δεν είσαι μόνος σου απέναντι στην καταιγίδα...
      Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να στηρίξεις και να στηριχτείς...
      Σημαντικό και πανέμορφο μαζί...
      Τελικά είναι η ίδια η ζωή...
      Σ' ευχαριστώ για μια ακόμα φορά για τα καλά σου λόγια...

      Διαγραφή