Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

ΜΝΗΜΕΣ...

Η νοσταλγία έχει γεύση γλυκιά σα σοκολάτα... Κι έχει και το άρωμα ενός παριζιάνικου καφέ που βρέχεται απ' το Σηκουάνα τον Σεπτέμβρη... Έρχεται όπως η φθινοπωρινή βροχή και με την ένταση της ποτίζει τα ξεραμένα όνειρα σου... Κι αφήνει πάντα μια γλυκιά μυρωδιά στο τέλος, σαν τη μυρωδιά που έχει τό χώμα που μόλις δέχτηκε την ευλογία μιάς μπόρας του Νοέμβρη... Η νοσταλγία μοιάζει μ' εκείνα τ' απογεύματα στο σπίτι της γιαγιάς μας... Κι είναι φτιαγμένη απο βινύλιο που γυρνάει στις σαρανταπέντε στροφές σκορπώντας ήχους και μελωδίες απο το παρελθόν...




Οι αναμνήσεις σε παίρνουν απ' το χέρι και σ' οδηγούν πάντα πίσω, στη μήτρα που σε γέννησε... Σε πλημμυρίζουν στη στιγμή με νότες, χρώματα και ήχους που νόμιζες οτ' είχες πια ξεχάσει... Κι είναι κι αυτό το γλυκό το μούδιασμα, αυτό που νιώθεις να ξεκινάει απ' την καρδιά και να γεμίζει όλο το το κορμί δίχως να μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις... Ούτε και να θέλεις να σταματήσει... Μυρωδιά καμμένου ξύλου, σοκολάτα, χάδι και ζεστασιά... Να τι 'ναι οι αναμνήσεις...


Μνήμες... Όνειρα ανεκπλήρωτα... Και σκέψεις... Σκέψεις γι' αυτά που πέρασαν... Γι' αυτά που πίσω δε γυρνάνε... Νομίζεις... Είναι τόσο γλυκιές οι αναμνήσεις... Και σε γεμίζουν με μια ζεστασιά που όμοια της δεν υπάρχει... Ξαναγυρίζεις σ'αυτά που πέρασαν... Κι έτσι αυτά ξανάρχονται πίσω... Νοσταλγία... Πόσο δυνατή στ' αλήθεια... Κι όσο κι αν αντισταθείς, να τη νικήσεις δεν μπορείς... Ποιός θα μπορούσε άραγε να κόψει το σχοινί που τον κρατάει στενά δεμένο με τις μνήμες του; Ποιός θα 'θελε να γκρεμιστεί στη στιγμή, αν το κάνει;


    Ονειρεύεσαι... Ζεις... Ανεβαίνεις πάνω στις αναμνήσεις σου και αγγίζεις τις πιο ξεχασμένες προσδοκίες σου... Είναι, βλέπεις, όμορφο να ονειρεύεσαι... Να καβαλάς μια νότα μουσικής και πάνω της να ταξιδεύεις... Να γίνεσαι παιδί... Γεμάτος μυρωδιές μιας άλλης εποχής... Και χρώματα... Του φθινοπώρου... Κι αρώματα... Που σε ταξιδεύουν με την ευωδία τους... Ένα παλιό συρτάρι γεμάτο ασπρόμαυρες φωτογραφίες... Κιτρινισμένες απ' το χρόνο... Που ζωντανέυουν και σου πιάνουνε κουβέντα... Ταξίδια που έγιναν... Κι άλλα που δεν έγιναν... Όλα μαζί, ένα μονοπάτι που οδηγεί στα όνειρα...  


Νοσταλγία... Πόσο όμορφα σε κάνει, αλήθεια, να νιώθεις...





 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου