Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ...

Έρχεται σαν αρπακτικό και σου ξεσκίζει την ψυχή με τις ατσάλινες λεπίδες του τρόμου που κουβαλάει. 
Ο πόλεμος... Πόσο φριχτός, πόσο άγριος. Τις νύχτες στοιχειώνει τα όνειρά σου. Όταν σ' αφήνει, βέβαια, να κλείσεις μάτι... 
Ο πόλεμος... Η βία... Του ανθρώπου η απληστία. 
Ο πόλεμος... Φριχτός σαν εφιάλτης. Άσχημος. Βγαλμένος απ' τα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής. 
Ο πόλεμος... Πόσο άγριος κι απάνθρωπος. Ποιος είναι εκείνος που άραγε τον αντέχει; Και ποιος είναι αυτός που τον χωρίζει σε δίκαιο και άδικο;


Photo: EPA/MOHAMMED SABER

Συνοδός των δυνατών... Και πιστό σκυλί παντοτινό που τους υπηρετεί τυφλά. Δύναμη στα χέρια των λίγων. Κι εχθρός των πολλών. Και των μικρών παιδιών... 
Ο πόλεμος... Λατρεύει να στοιχειώνει τα μικρά παιδιά. Και να τους κλέβει τον ύπνο τους. Και τη ζωή... 
Ο πόλεμος... Μαχαιριά στην καρδιά του ανθρώπου. Μαύρο σάβανο που τυλίγει ότι όμορφο υπάρχει. Και που σκεπάζει με λύσσα κάθε αχτίδα φωτός. 
Ο πόλεμος... Τρέφεται με αίμα και με πόνο. Παίρνει ζωή απ' την ανάσα την τελευταία  μικρών παιδιών και νεαρών αντρών που σημαδεύει.
Ο πόλεμος... Ποιος άραγε τον μπορεί;

Majdi Mohammed/Associated Press

Ο πόλεμος... Πόσο πόνο μπορεί να κρύβει μια απλή λέξη; Πόση δυστυχία; Πόσα δάκρυα μπορεί να χύσει στις όχθες του ποταμιού που το λένε δυστυχία. 
Ο πόλεμος... Κι η προσφυγιά. Που πάει πάντα μαζί του... Σαν την ύαινα τον ακολουθεί και τρώει τις σάρκες που περίσσεψαν... Και σφίγγουν με την τανάλια του πόνου τα όνειρα και την ελπίδα. 
Ο πόλεμος... Η βία... Η ανθρώπινη αδικία... 
Αίμα χυμένο παράλογα στο πλακόστρωτο της ζωής. Αίμα με δάκρυα ποτισμένο. 
Ο πόλεμος... Ποιος άραγε είν' αυτός που τον ζητάει;


Τον μίσησαν... Τον λάτρεψαν... Τον έκαναν Θεό... Τους υπηρέτησε σα δούλος κι αφέντης τους συνάμα. Τον ακολούθησαν στα σκοτεινά μονοπάτια του τρόμου. Πόνεσαν... Έκλαψαν... Υπέφεραν... Ο πόλεμος... Τα δεινά όλου του κόσμου κλεισμένα σε μια λέξη. Βία... Οργή... Θυμός... 
Ο πόλεμος... Μίσος... Όχι, δε θα υποκύψω! Θα το φωνάξω μ' όση ψυχή μου 'χει απομείνει! Τον μισώ. Μισώ κι αυτούς που τον φέρνουν στον ύπνο των παιδιών. Αυτούς που τα κάνουν να κλαίνε. Τους δούλους του πολέμου. Αυτού του άγριου κατασκευάσματος της εξουσίας και της δύναμης. 
Ο πόλεμος... Πόσο στ' αλήθεια τον μισώ...


Όσο σιωπάμε, δυναμώνει... Κι όσο υποτασσόμαστε, θεριεύει. Τρέμει τη φωνή μας. Γι αυτό ζητάει και την ψυχή μας. 
Ο πόλεμος... Κι οι ισχυροί που μας τον φέρνουν. 
Αρνούμαι! Το θάνατο... Τον πόνο... Θέλω να 'χω γύρω μου ζωή. Και για τη ζωή θα ουρλιάζω. Όσο πιο δυνατά μπορώ. Μέχρι να ουρλιάξουμε όλοι μαζί. Και να τον διώξουμε. Εκεί μακριά... Στη χώρα που δεν έχει παιδιά...


Κραυγή... Μαζί... Όλοι εμείς... Τον διώχνουμε... Τον πόλεμο... Για πάντα απ' τις ζωές μας... Κι απ' τις ζωές όλου του κόσμου...







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου