Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

ΤΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΧΡΥΣΑΦΙ...

Το αληθινό χρυσάφι έχει τη μουσική ενός λασπωμένου μονοπατιού που διασχίζει με περίσσια τόλμη ένα καταπράσινο δάσος... Το χρώμα του δεν είν' το χλωμό, αρρωστιάρικο κίτρινο ενός άχρηστου μανικετόκουμπου, ούτε και το βάρος του μετριέται σε ουγγιές... Είναι καθάριο σαν το ρυάκι που κυλάει παίρνοντας μαζί του κομμάτια απ' την ψυχή του, αγνού κι αμόλυντου απ' τους ανθρώπους, χιονιού... Και δεν μπορεί κανείς στον κόσμο να μετρήσει την καθαρότητα του σε καντάρια ή χιλιοστά...



Έχει τον ήχο που βγαίνει απ' τα φτερά μιας κουκουβάγιας, την ώρα που αυτή γυρνάει με φαγητό για τα παιδιά της... Και χορεύει μαζί με ένα στρατό απο μέλισσες πάνω απ' το πιο όμορφο λουλούδι... Είναι κάτω από κάθε ένα πεσμένο απ' τον αμείλικτο νόμο του φθινοπώρου, φύλλο κρυμμένο... Μυρίζει πεύκο, έλατο και γιασεμί, μυρίζει αγάπη και γαλήνη... Το αληθινό χρυσάφι δεν θα το βρεις ποτέ χωμένο μέσα στο κορμί της γης, ούτε στα σκοτάδι γεμάτα χρηματοκιβώτια τραπεζών συσσωρευμένο... Η καρδιά του ανθρώπου είναι ο τόπος του κι τα κλαδιά ενός πεύκου το εξοχικό του...



Ο άνθρωπος συχνά δεν καταφέρνει να το δει και το μπερδεύει... Το ψάχνει πληγώνοντας τη γη, και λαχταράει να το κρατήσει... Αδικεί στ' όνομα του, κλέβει, σκοτώνει... Την ίδια του την ύπαρξη σε κίνδυνο βάζει... Κάνει πολέμους, δικτατορίες, φυλακίζει ανθρώπους για να το αποκτήσει... Τη μάνα γη που τόσο απλόχερα ζωή του 'δωσε, πληγώνει... Κι όταν νομίσει πως το απέκτησε, το λιώνει και σε βάθρο ΄τ' ανεβάζει... Το προσκυνάει σα να 'ταν ο ουρανός, το βλέμμα του θολώνει... Κι απ' την πολύ την προσμονή, τα λογικά του χάνει...













Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου