ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ... ΜΑΥΡΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ...

Λευκές νύχτες... Μαύροι εφιάλτες...

Όσο κι αν το προσπαθήσεις, δεν ομορφαίνει η ρημάδα η ασχήμια.  Όσο κι αν το παλέψεις, οι αλυσίδες δεν εξαφανίζονται με όμορφα ονόματα και εξωραϊσμένες εκφράσεις. 
Είσαι πάντα εκεί. Και σκύβεις με φόβο το βλέμμα μην τυχόν και δεις όλα εκείνα που δε θέλεις  ν΄αντικρίσεις...

Οι λευκές νύχτες τους σκοτώνουν τους αγώνες, τα όνειρα και τις ελπίδες...

ΝΑ ΣΥΝΗΘΙΖΕΙΣ...

Το χειρότερο όλων είναι να συνηθίζεις... Να συνηθίζεις τον πόνο, να βλέπεις τη βαρβαρότητα και να μην σου κάνει εντύπωση καμιά. Να αισθάνεσαι μα να μη νιώθεις το παγωμένο, γυάλινο βλέμμα του ανθρώπου που κάθεται σ’ ένα παγκάκι περιμένοντας το τίποτα.

Το χειρότερο είναι να συνηθίζεις την οσμή του θανάτου...

ZERO...

Ένας κόσμος που δεν έχει θέση για τα ‘’μηδενικά’’... Ένας κόσμος άγριος, ψεύτικος, σκληρός. Ένας κόσμος που το φως δεν φτάνει σε όλους τους ανθρώπους, παρά χάνεται στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των ανθρώπινων προκαταλήψεων.
Ένας κόσμος όπου όλοι όσοι γεννιούνται με τη σφραγίδα του ‘’μηδέν’’ χαραγμένη στην ψυχή τους, αντιμετωπίζουν από την πρώτη στιγμή της ζωής τους ένα μέλλον προκαθορισμένο, γεμάτο εχθρότητα, διακρίσεις και απομόνωση.

ΚΟΚΚΙΝΟ... ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ...

Κόκκινο... Το χρώμα του Δεκέμβρη... Κόκκινο... Σαν το αίμα που ρέει στο βουνό... Κόκκινο... Το χρώμα του αγώνα και της πάλης... Κόκκινο... Σαν τα όνειρα και τις ελπίδες... Κόκκινο... Σαν την καρδιά που χτυπάει πιο έντονα κάθε φορά που πάει ν' ακολουθήσει την ψυχή... Κόκκινο... Σαν τη λεβεντιά εκείνων που δε λύγισαν... Κόκκινο... Σαν την υπόσχεση μας πως δεν θα τους προδώσουμε...

Κόκκινο το χρώμα του Δεκέμβρη...

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΝΟΤΕΣ...

Το φθινόπωρο πάντοτε πήγαινε χέρι χέρι με τη μουσική.  
Σκόρπιες νότες που στροβιλίζουν τις ψυχές των ανθώπων όπως τα κιτρινισμένα φύλλα των φυλλοβόλων δέντρων παραδίδονται στον άνεμο. Κόκκινο το χρώμα, κόκκινο και καφέ. Πλεγμένα ταξιδεύουν παρέα με τους ήχους του σαξόφωνου... Κόκκινη κι η ψυχή μας... Ταξιδεύει κι αυτή πάνω κάτω, ερωτευμένη με το δοξάρι ενός μαγικού βιολιού...

Γλυκιά νοσταλγία, γεμάτη μ' αρώματα και νότες...

ΜΗΤΕΡΑ ΚΙ ΑΔΕΡΦΗ...

Κάποιες στιγμές η ψυχή του ανθρώπου πετάει τόσο ψηλά που ούτε καν ο νους δεν την προφταίνει... Αγγίζει μια νότα και ταξιδεύει σε μέρη τόσο όμορφα που είναι αδύνατον το δάκρυ να μείνει άλλο κλεισμένο στης καθημερινότητας τη φυλακή και δραπετεύει. Και τρέχει λυτρωμένο απ' όλα εκείνα που το ευτελίζουν και το κάνουν να κρύβεται στη σκιά γεμάτο ντροπή.

Είναι κάποιες στιγμές που η συνάντηση δύο ανθρώπων γεννάει τόση μαγεία και συναίσθημα...

ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ...

Μέρες παλιές...

Μέρες που ούτε και θυμάσαι πόσες φορές ως τώρα ευχήθηκες να μη ξανάρθουν... Μέρες που το πρωί ξημερώνει σκοτάδι και διώχνει το φως σε μέρη παγερά κι αφιλόξενα. Σε μέρη που η Βία και το Κράτος φυλάνε ακόμα του Δία το παλάτι...

© Makis Sinodinos

ΦΤΑΝΕΙ ΜΟΝΑΧΑ...

Θα τον αλλάξεις τον κόσμο, φτάνει μοναχά να μη φοβάσαι... 

Θα ζωγραφίσεις και πάλι με πολύχρωμες κηρομπογιές το χαμόγελο στα χαραγμένα από την απελπισία και τον πόνο πρόσωπα των ανθρώπων γύρω σου.

Θα τον αλλάξεις τον κόσμο, φτάνει μονάχα να χαμογελάς...

Θα τον αλλάξεις τον κόσμο, τελικά... Εσύ... Κι εγώ μαζί... Εμείς...

ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ...

Μάνος Χατζιδάκης...

Πως, αλήθεια, να μπορέσεις να περιγράψεις όλα εκείνα που γεννάει στην ψυχή σου νότες βγαλμένες από τα πιο γλυκά όνειρα σου;
Πως να εξηγήσεις τι είναι αυτό που κάνει το στομάχι σου να μυρμηγκιάζει και τα άκρα σου να παραλύουν, αρνούμενα να κάνουν οποιαδήποτε κίνηση που θα βεβήλωνε την τόση ομορφιά;

Πως ν' αποτρέψεις το μυαλό απ' το να ταξιδεύει;

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ...

Οδυσσέας Ελύτης...

Ένας ύμνος στο φως και την ελπίδα ολόκληρη η ζωή του. 

Σαν σήμερα, στις 18 Οκτώβρη του 1979, έγινε η αναγγελία της βράβευσης του με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Ακαδημία.

 

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ...

Αξιοπρέπεια...

Ναυαρχίδα του στόλου των λόγων για τους περισσότερους από τους δυνατούς αυτού του κόσμου. Μα κούφια λέξη, άδεια από συναισθήματα και δονήσεις όταν πρέπει να μετατραπεί από απλή λέξη σε πράξη...

ΘΑ 'ΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ 1η Ιούνη 1940 - 3 Οκτώβρη 1993

''Άσπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.''

Στο μυαλό είν' ο στόχος... Το νου σου, ε;

ΛΥΚΟΦΩΣ...

Κουράστηκες. Λυγίζεις όπου να ΄ναι, το ξέρεις πια. Το νιώθεις να 'ρχεται και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις. Το λυκόφως της ελπίδας... Κοντεύεις δυο χρόνια τώρα. Που είσαι χωρίς δουλειά.  Που τριγυρνάς χωρίς σκοπό κι ελπίδα στης απόγνωσης τη μαύρη γειτονιά...

Στην αρχή δεν μπορούσες να το φανταστείς. Βλέπεις, ήταν τότε που πίστευες ακόμα στον εαυτό σου... 

Ε, και τι έγινε, ήταν η πρώτη σκέψη σου. Εσύ θα χανόσουν; Τόσοι άνθρωποι πιστεύουν σε σένα, έλεγες και έψαχνες.

Σκοτώνουν την ελπίδα...

ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ , ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ...

Βγες έξω, όρθιος σήκω, πάλεψε! Είναι το μόνο που σου 'χει απομείνει... Άκου την καρδιά σου κι ακολούθα το μονοπάτι που λαχταράει να πάρει η ψυχή σου. Μη μένεις πίσω, μην αφήνεις το σκοτάδι να σου μαυρίσει την ψυχή.
Είναι απλό, το μαύρο πρέπει με χρώμα να καλύψεις....

Κυνήγα τ' όνειρο και την ελπίδα...

8,53 ΕΥΡΩ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ...

Με την Τασσώ είμαστε φίλοι από πάντα... Μαζί στο σχολείο, μια ζωή κοντινά θρανία, μαζί και μετά... Φιλαράκια αληθινά, από εκείνα που δε χρειάζονται να βλέπονται καθημερινά για να θυμούνται πως είναι από την ίδια πάστα φτιαγμένα.

Η Τασσώ ήταν πάντα αληθινή και δυνατή. Η πιο δυνατή στην τάξη! Ήξερες πάντα τι ταξίδευε μέσα στο μυαλό της, δεν το 'κρυβε ποτέ... Και πάλευε... Μια ζωή αυτό το κορίτσι πάλευε για τα πάντα. Τίποτα στη ζωή δεν της χαρίστηκε, έφτυνε πάντα αίμα για ότι πετύχαινε.

© Τασσώ...

ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΗ ΜΑΘΗΣΗ...

Για ένα σχολείο χωρίς σκοτάδι και προκαταλήψεις. Για ένα σχολείο που ο δάσκαλος θα μπορεί να είναι δάσκαλος. Για ένα σχολείο που θα αμφισβητεί καθημερινά τη σαπίλα και το τέλμα της εξουσίας. Για ένα σχολείο που όλοι θα έχουν ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα. Για ένα σχολείο πολύχρωμο, γεμάτο χρώματα και μουσική. Για ένα σχολείο που το σκοτάδι δεν θα χωράει στις αίθουσες του.

Για ένα σχολείο σαν εκείνο που δεν είχαμε ποτέ...

Μην αφεθείς να πείθεσαι
μάθε να βλέπεις συ ο ίδιος!

Η 18η ΚΑΜΗΛΑ...

Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου κοντά στα σταυροδρόμια της Μέσης Ανατολής και στην απεραντοσύνη της ερήμου, ένας άνθρωπος μετά το θάνατο του άφησε στους τρεις γιούς του δεκαεφτά καμήλες. Η εντολή του ήταν σαφέστατη, ο μεγαλύτερος γιός του θα έπαιρνε τις μισές καμήλες, ο μεσαίος το ένα τρίτο από τις καμήλες κι ο μικρότερος το ένα ένατο από αυτές.

Είναι απλό να σταματήσουμε το λιοντάρι του πολέμου...  Δύσκολο, αλλά απλό...

ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ...

Λίγο μετά το τέλος... Μια στιγμή πριν η καινούρια αρχή χτυπήσει το παράθυρο της ψυχής σου... Εκεί ανάμεσα. Στο τέλος και την αρχή. Εκεί που ο χρόνος δεν έχει πια καμία σημασία. 
Λίγο μετά από εκείνη τη στιγμή που νιώθεις τα πάντα να γκρεμίζονται γύρω σου. Έρχεται ξαφνικά ένα χέρι και σου ξεριζώνει με μανία ότι ένιωθες πως σε στήριζε ως τώρα. Ότι σε κρατούσε όρθιο και σε γέμιζε με δύναμη... 

Και σου παίρνει μακριά ότι αγάπησες. Κι οτι έζησες ως τώρα. Το ίδιο σου το περελθόν. Και τη ζωή σου...

Η πεταλούδα ζει μονάχα μια ημέρα... Μια ημέρα που 'ναι ολόκληρη η ζωή...

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ...

Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα πρώτη...

Το σύννεφο μας τύλιξε στη στιγμή. Δεν προλάβαμε ούτε να το δούμε καλά καλά... Ένα σύννεφο μαύρο, γεμάτο πόνο κι απελπισία. Γεμάτο μούχλα και πνιγηρό σαν την οσμή που ξεπετάγεται όταν ανοίξεις μνήμα νεκρού που δεν άντεξε και πέθανε στην εποχή της ελευθερίας. 

Είναι ωραία η δύση μονάχα όταν περιμένεις την ανατολή...

ΦΟΒΗΘΗΚΕΣ...

Έχτισες τα όνειρα σου πάνω στην άμμο. Κι αυτά κάθε που φυσάει φεύγουν μακριά... Φοβήθηκες να τα χτίσεις πάνω στο βράχο. Μην τυχόν και πληγώσεις τα χέρια σου. Και πληρώσες στο τέλος  με κόστος την ψυχή σου... 

Φοβήθηκες! Και φωνάζεις όλο και πιο δυνατά για να κρύψεις το φόβο σου...

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟΙ...

Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή στη Χιλή; Και πόσο στη Σουηδία; Πόσοι, αλήθεια, ψαράδες της Σρι-Λάνκα κάνουν έναν Γερμανό τουρίστα; Και με πόσες μετοχές της Halliburton αγοράζεις μια θέση στην πράσινη ζώνη της Βαγδάτης;  

Άνθρωποι εναντίον αριθμών... Ελπίδα και αγώνας ενάντια στο σκοτάδι...

ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ...

Είναι φορές που όσο και να λάμπει το φεγγάρι, το σκοτάδι απλώνεται παντού. Μαύρο. Παγερό. Κι είναι μονάχα οι νότες που παλεύουν να το σκίσουν. Δυό τρεις νότες. Σκόρπιες. Μαγικές. Αγκαλιά μ’ ένα χαμόγελο που δεν είναι χαμόγελο αλλά αίνιγμα. 

Είναι φορές που βρίσκεται μια μαργαρίτα και διαλύει το σκοτάδι απ' την ψυχή σου...

ΛΕΞΕΙΣ...

Ανεργία... Απόγνωση... Αδιαφορία... Απελπισία... Λέξεις που έγιναν σημαία της εποχής μας... Λέξεις που πληγώνουν, λέξεις που χαρακτηρίζουν όλα όσα βιώνουμε... Λέξεις που μοιάζουν ανίκητες... Λέξεις που έχουν υποτάξει την ψυχή και το μυαλό μας... Λέξεις που πονάνε... Λέξεις φαρμάκι γεμάτες, λέξεις που ρυθμίζουν τις ζωές μας...

Για τα μάτια της ψυχής μας κάθε ημέρα είναι πανέμορφη...

ΠΕΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ...

Τέσσερις ιστορίες... Ιστορίες από εκείνες που δεν ακούγονται συχνά...

Ας γίνουμε εμείς η φωνή όλων εκείνων των ανθρώπων που κάποιοι τους τη στέρησαν... Ας διαδώσουμε παντού την ιστορία τους... Που ξέρεις; Ίσως έτσι να μη χρειαστεί να ξανακουστεί ποτέ ξανά μια τέτοια ιστορία...

Πες την ιστορία μου...

ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΕΡΙ...

Έχεις καθόλου ιδέα πως είναι να μη θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι κάθε πρωί που χαράζει; Να θέλεις απλά να μείνεις εκεί, κουκουλωμένος κάτω απ' τα σεντόνια επειδή φοβάσαι ν' αντικρίσεις όλα αυτά που υπάρχουν εκεί έξω, πέρα από το κρεβάτι σου; Μπορείς ακόμα να νιώσεις έστω και για μιά στιγμή πως είναι να νιώθεις ολομόναχος παρόλο που γνωρίζεις καλά πως εκεί έξω υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι που μοιράζονται τους ίδιους φόβους με σένα;

Με το βλέμμα στην ψυχή του άλλου......

ΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΧΑΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ...

Τελευταία μέρα της φετινής σχολικής χρονιάς η Παρασκευή, και για πρώτη φορά νιώθω την ανάγκη να δημοσιεύσω κάτι που δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής μου προσπάθειας...
Πρόκειται για ένα παραμύθι που έγραψε σε μια σχολική του εργασία ο εννιάχρονος γιος μου Χρήστος, κάνοντας με περήφανο τόσο για την επιλογή του θέματος του όσο και για τον τρόπο γραφής του... 

Χρηστάρα μου καλό σου καλοκαίρι, γεμάτο χαρά και παιχνίδι...

-Ουπς! Πως τα καταφέραμε και γεμίσαμε σκουπίδια τις θάλασσες μας;

ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΝΑ 'ΧΕΙ, ΑΡΑΓΕ, Η ΕΛΠΙΔΑ;

Τι χρώμα άραγε έχει η ελπίδα; Μην είναι κόκκινη σαν τη φωτιά που καίει στις ψυχές μας; Ή μήπως πράσινη, σαν το γαλήνεμα που γεμίζει τις ταραγμένες και γεμάτες εφιάλτες νύχτες μας; Λες να 'ναι λευκή σαν τα σύννεφα που τη φιλοξενούνε εκεί ψηλά που ταξιδεύει; Μπα, μάλλον θα 'ναι γαλάζια σαν τη θάλασσα που την ταξιδεύει σε μέρη άγνωστα κι ονειρεμένα...

Ελπίδα είναι αυτό που σιγοκαίει κάτω απ' την απελπισία...

Λευτεριά... Özgürlük... Freedom...

Γι αυτούς που ονειρεύονται... Που αγωνίζονται με την καυτή ανάσα του θηρίου απέναντι τους... Δίχως να το σκέφτονται... 
Για εκείνους που δε διστάζουν να βάλουν τις ιδέες τους πάνω κι απ' την ίδια τους τη ζωή... Και πολεμάνε γι αυτές... Αδιαφορώντας για τις πληγές από τα ρόπαλα της εξουσίας... Γιατί νοιάζονται περισσότερο για τις πληγές της ψυχής τους... 

Ο έρωτας είναι επανάσταση... Η επανάσταση είναι έρωτας...

ΑΝΗΦΟΡΑ...

Το χειρότερο είναι όταν πρέπει να δεις το παιδί σου στα μάτια... Και να του εξηγήσεις... Πως άφησες να γίνει αυτό... Πως επέτρεψες στους λύκους να ορμήσουν στη ζωή σου... Και να απειλούν να σκοτώσουν τα όνειρά σου... Και να πρέπει ν' απολογηθείς για την απάθεια σου... 

Να φοβούνται τη στιγμή που η απόγνωση μετατρέπεται σε οργή...

ΤΟΙΧΟΣ...

Τοίχος... Ψηλός, θεόρατος... Το φως κρατάει μακριά, το σκοτάδι προστατεύει... Ο ήλιος χάνεται στη σκιά του... Και τα πουλιά να τον περάσουν δεν μπορούν... Μήτε η ελπίδα... Αχ η ελπίδα! Φυλακισμένη πίσω απ' τον τοίχο, τ' αστέρια να μην μπορεί ν' αγγίξει... Και μ' ένα δάκρυ συντροφιά, κρυμμένη στη σκιά του θεόρατου τοίχου το τέλος να περιμένει αποκαμωμένη...

Κι απομείναμε να κοιτάμε τον τοίχο, ανήμποροι κι απελπισμένοι...

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ...

Κοντεύω πια να ξεχάσω πως ήταν πριν... Δεν μπορώ καν να θυμηθώ... Βλέπεις, δεκαέξι μήνες ανεργίας είναι πάρα πολύ μεγάλο διάστημα...  Οι μέρες περνάνε... Έρχονται οι νύχτες... Μα εκείνες δε φεύγουν ποτέ... Και με σκοτάδι τον ήλιο κρύβουν όλο και πιο πολύ...

Το χειρότερο είναι όταν συνηθίζεις...

ΟΝΕΙΡΑΜΑΤΑ...

Ξύπνησα κι όλα ήταν ακόμα περίεργα... Πήρα μια βαθιά ανάσα, έτριψα τα μάτια μου που έκαιγαν με λύσσα κι έκανα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι... Ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα... Πως έγινα έτσι; Κι έτρεμα... Μα γιατί έτρεμα; Αφού δεν είχε κρύο... 
Ευτυχώς ήταν απλά ένας ακόμα εφιάλτης... Τι άλλο, βλέπεις, θα μπορούσε να ήταν πέρα από ένας κακάσχημος εφιάλτης;

Κάποτε οι εφιάλτες είναι τόσο αληθινοί που πονάει στ' αλήθεια η ψυχή σου...

ΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ...

Προχωράς... Μπροστά... Μονάχα εκεί... Στο πουθενά! Ίχνος φωτός δεν υπάρχει γύρω σου... Μονάχα σκοτάδι... Και κρύο... Να μουδιάζει κάθε γωνιά του μυαλού σου απ' το κρύο... Εσύ όμως εκεί... Να προχωράς! Κι ας μην ξέρεις που πας... Μονάχα να προχωράς... Μπροστά... Και να μην τους κάνεις το χατήρι... Να σκύψεις... Ποτέ! Ποτέ ξανά! Μονάχα μπροστά...

Εκεί που το μονοπάτι του ανέμου συναντά αυτό των αστεριών...

ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ ΤΟ ΛΥΧΝΑΡΙ...

Το νιώθεις... Το βλέπεις πια καθαρά... Είναι παντού... Είναι τότε... Τότε που κόβεται η ανάσα και τα γόνατα λυγίζουν απ' το βάρος της στιγμής... Κι όλα πια γύρω μοιάζουν παγερά... Απόμακρα κι αδιάφορα... 
Μόνο το φως, μονάχα αυτό σε νοιάζει... Κι υπνωτισμένος προχωράς σ' αυτό, μαγεμένος από τη μουσική του... 

Λυχνάρι με αγάπη ποτισμένο...

ΞΕΦΩΤΟ...

Περπατάς... Βαθιά μέσα στο δάσος... Κι είναι σκοτεινά... Και μαύρα... Φοβάσαι... Φοβάσαι πολύ τις σκιές που γύρω σου χορεύουν... Και τους ήχους... Που πετάγονται ξαφνικά απο παντού σαν ερινύες... Περπατάς... Χωρίς να ξέρεις που πας... Κι απο που έρχεσαι... Μονάχα περπατάς... Βαθιά μέσα στο σκοτεινό το δάσος...

Ψάξε το φως... Μη σε φοβίζει το σκοτάδι... Μη σταματάς να προχωράς...

ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ...

"Μην τολμήσεις να το κουνήσεις ρούπι... Είμαστε εμείς εδώ... Φροντίζουμε εμείς για σένα, τώρα... Θα σου τα παρέχουμε όλα στο σπίτι... Μπορείς να ψωνίζεις απ' το σπίτι... Τα πάντα... Χωρίς να κάνεις ούτε βήμα... Εμείς θα σου τα φέρνουμε όλα στην πόρτα... Μπορείς ακόμα και να δουλεύεις απ' το σπίτι... Που να τρέχεις έξω τώρα; Είμαστε εμείς εδώ... Φτάνει να μην κουνηθείς απ' το σπίτι σου... 
Άνοιξε την τηλεόραση... Και μην την κλείσεις ποτέ ξανά... Είναι καλή η τηλεόραση... Να τ' ακούς αυτά που λέει... Εκείνη ξέρει... Τα πάντα για σένα... Αρκεί να μη ν το κουνήσεις ρούπι... Απο το σπίτι σου μέσα..."    

Βγες έξω... Ερωτέψου... Πες όχι... Άρπαξε τις στιγμές που σου κλέβουν...

ΜΑΧΗ ΑΙΩΝΙΑ...

Σκοτάδι... Σκοτάδι μαύρο κι άραχλο... Γεμάτο τρόμο κι άγρια όνειρα που κάποιοι τα λεν' κι εφιάλτες... Σκοτάδι που γελάει κοροϊδευτικά πάνω απ' το βασανισμένο μας κορμί...  Μαύρο... Παγερό... Γεμάτο σκοτεινάγρα... Σκοτάδι απόκοσμο... Καταραμένο... Μανδύας πένθιμος που καλύπτει τη ζωή κι εξαφανίζει στη στιγμή τα χαμόγελα γύρω μου... Λες και τον έβαλε κάποιος μάγος βγαλμένος απ' τα παραμύθια, την ανάσα μας να κρύψει...

Φως μέσα στο σκοτάδι... Σκοτάδι μέσα απ' το φως...

Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ...

Ένα χάδι... Μια αγκαλιά... Ένα χαμόγελο... Ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο... Χωρίς αντάλλαγμα... Χωρίς τίποτα... Έτσι απλά... Δίνεις ελάχιστα... Και πάιρνεις πίσω πολλά... Παίρνεις πίσω τα πάντα... Τη χαρά... Την ευτυχία... Την αγάπη... Την αλληλεγγύη... Τελικά, τη ζωή την ίδια... 
Είναι ο κόσμος μου... Είναι ο κόσμος ο δικός σου... Είναι ο κόσμος μας αυτός... Ο κόσμος της ψυχής μας... 



Ο κόσμος μου... Ο κόσμος σου... Ο κόσμος μας...

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ...

Είναι αυτή η γλυκιά νοσταλγία που γεμίζει κάθε γωνιά του μυαλού σου με χρώματα... Χρώματα, αρώματα και λογιών λογιών θύμησες... Καλές και κακές, όμορφες και άσχημες, σημαντικές κι ασήμαντες... Και σε παίρνει απ' το χέρι να σε ταξιδέψει πίσω, εκεί που όλα ήταν στη θέση τους, με τάξη βαλμένα... 
Είναι εκείνο το άτιμο το σφίξιμο που νιώθεις στο στομάχι, κάθε φορά που κάτι σε γυρνάει πίσω στην αλάνα, εκεί που μάτωνες τα γόνατά σου καθημερινά...

  

Είναι όλα εκείνα που έρχονται απ' το παρελθόν...
art by Donald Zolan...

ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΔΟΤΟΥ ΓΩΝΙΑ...

Την βλέπω συχνά... Και κάθε φορά που το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο δικό της, νιώθω το ίδιο βάρος τα γόνατα μου να λυγίζει... Μέσα απ' τα καθάρια, γεμάτα, αξιοπρέπεια μάτια που λεν καλημέρα κατευθείαν στην ψυχή σου...
Είναι πάντα εκεί, στο ίδιο πόστο... Ιπποκράτους και Διδότου γωνία... Λίγα μόλις μέτρα πιο πάνω από κει που φυλάνε τα όνειρα μας, μην τυχόν και δραπετεύσουν απ' την καραντίνα... Να μη μπορέσουν να μολύνουν κι άλλους...

Ήταν πάντοτε εκεί... Απόγνωσης κι αξιοπρέπειας γωνία...



ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΜΕΙΝΕ...

Έλα... Μην τα παρατάς κι εσύ τώρα... Μη γονατίζεις... Όχι κι εσύ... Όχι τώρα... Ξέρω, πνίγεσαι... Κουράστηκες... Δεν πάει άλλο, δεν μπορείς πια βουνά, μονάχος, να παλεύεις να κουνήσεις... Κρατήσου λίγο ακόμα... Λιγάκι ακόμα ρε συ, σ' έχω ανάγκη, δεν το βλέπεις;  Μονάχος δεν μπορώ... Δεν το βλέπεις; έτοιμος είμαι κι εγώ να γονατίσω...

Ξέρω... Οι λύκοι φτάσανε στην πεδιάδα... Δεν το μπορείς άλλο ν' ακούς τ' αλύχτημα τους... Ξέρω... Η καρδιά σου αν γίνει πέτρα, πιστεύεις πως θ' αντέξει...  Κι όρθια θα μείνει αν γονατίσει... Μα είναι ψέμα, να το ξέρεις...

Είμαι... Γιατί είμαστε... Τόσο απλά...

ΜΑΥΡΑ ΣΚΥΛΙΑ ΜΕ ΝΥΧΙΑ ΓΑΜΨΑ...

Έτσι ήταν πάντα ο φασισμός... Χυδαίος... Ωμός... Άγριος... Πάντοτε πήγαινε πιασμένος χέρι χέρι με την απανθρωπιά... Κι είχε για τροφή του τον ανθρώπινο πόνο, τη βία και τη δυστυχία...

Γεννιόταν πάντοτε εκεί που  η φτώχεια έστηνε ένα τρελό πανηγύρι χορεύοντας αγκαλιά με τη βία... Έτσι ήταν πάντα ο φασισμός... Σκληρός... Ύπουλος... Απάνθρωπος... Αρπακτικό της νύχτας με νύχια γαμψά... Στο αίμα βουτηγμένος και τη δυστυχία... Να τρέφεται και θεριό να γίνεται απ' το φόβο...

Κι ήταν πάντα τ' όπλο της γης των δυνατών... 

Έτσι ήταν πάντα ο φασισμός... Έτσι είναι και τώρα...

Το πρώτο που σκοτώνει ο φασισμός είν' η ψυχή του ανθρώπου...

ΜΑΚΡΙΑ...

Σκέφτηκες να φύγεις... Μακριά... Εκεί που ανθρώπου μάτι δε θα υπάρχει να σε δει... Δεν αντέχεις, βλέπεις, άλλο το κενό σου να παλεύεις να γεμίσεις... Τρύπιο πιθάρι η καρδιά σου, που χύνονται και τις ρουφάει το χώμα οι ευχές σου... Κι ο ουρανός ατέλειωτος και σκοτεινός, να σε φοβίζει... Σκέφτηκες να φύγεις... Ν' ανοίξεις την πόρτα και να μη ρίξεις πίσω σου ματιά, αλάτι από φόβο να μη γίνεις... Αλάτι που κάνει τις πληγές της δόλιας σου ψυχής να πονέσουν πιο πολύ...



Θέλεις να φύγεις... Μα δε σ' αφήνει...

ΚΙ ΕΓΙΝΕΣ ΠΑΛΙ ΠΑΙΔΙ...

Τότε... Τότε που όλα μπροστά σου είναι σκοτεινά και την ψυχή σου νιώθεις φυλακισμένη σε ανήλιαγα μπουντρούμια... Τότε που δειλιάζεις να πας έστω κι ένα βήμα πιο πέρα κι ο φόβος σε κάνει να αισθάνεσαι ασήμαντος και τιποτένιος... Τότε έρχεται εκείνη η στιγμή στη ζωή σου, είναι η στιγμή που νιώθεις ανίκητη την ανάγκη να γυρίσεις πίσω... Πίσω στα χρόνια τα παλιά, τότε που όλα ήταν απλά κι ονειρεμένα...

Μονάχα η παιδική καρδιά νικάει το φόβο...

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ...

Απαγορεύεται να ζεις, ν' αναπνέεις, να ερωτεύεσαι... Και της καρδιάς σου το χτύπο ν' ακούς δεν επιτρέπεται... Απαγορεύεται να πονάς με τον πόνο του άλλου... Να δίνεις το χέρι σου στον διπλανό σου για να σηκωθεί, κάθε φορά που πέφτει, δεν πρέπει... Απαγορεύεται να δακρύζεις για τον άλλον... Δεν κάνει μ' εκείνον να συμπάσχεις... Και να ΄σαι ευτυχισμένος με τη χαρά του δεν μπορείς... Απαγορεύεται, τ' ακούς; 

Απαγορεύεται τα όνειρά σου να τα κυνηγάς...

ΕΧΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΦΤΕΡΑ...

Παράθυρο ανοιχτό... Πουλί η ψυχή μας... Πουλί που παλεύει να ξανανοίξει τα πληγωμένα του φτερά... Στον ουρανό, εκεί ψηλά να πετάξει και πάλι... Ν' αντικρίσει τα όνειρα που έφυγαν για πάντα, το δρόμο να γυρίσουν πίσω, γοργά να δείξει...

Όνειρα... Πεταμένα στη λάσπη... Όνειρα... Που το χρώμα τους ξέφτισε στης καταιγίδας τη ζαλάδα... Όνειρα... Χαμένα... Να σε γεμίζουν με κενό... Κενό ψυχρό... Παγωμένο... Που όλο και περισσότερο και πνίγει το χαμόγελό σου... 

Ονειρεύεται... Η ψυχή σου... Και μαζί της, ονειρεύεσαι και συ...

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΑΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ...

Το ξυπνητήρι ήταν για μια ακόμα φορά πιστό στο καθημερινό του ραντεβού... Εσύ είχες ξυπνήσει, όμως, εδώ και πολύ ώρα κι έτσι το πρόλαβες πριν ξυπνήσει και τους υπόλοιπους στο σπίτι... Τι είχες ξυπνήσει δηλαδή, που, μάτι δεν είχες καταφέρει να κλείσεις όλη νύχτα...
Ακολούθησες το καθημερινό σου πρόγραμμα... Όπως ακριβώς έκανες κάθε πρωί, με θρησκευτική ευλάβεια, εδώ και εικοσιένα χρόνια... Μόνο που σήμερα δεν κατέβαινε μπουκιά... Ήταν βλέπεις αυτός ο κόμπος στο λαιμό σου που δεν άφηνε ούτε την ανάσα σου να κατέβει... Να το κοιτάξω, σκέφτηκες, να το κοιτάξω... Και χαμογέλασες πικρά...

Τίποτα δεν έδειχνε πως ήταν μια μέρα διαφορετική από τις άλλες...

ΜΑΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ, ΜΑΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΖΩΗ...

Γυρνάς το βλέμμα σου στα μάτια των άλλων κι αντικρίζεις μονάχα το κενό... Μάτια τόσο κρύα... Παγερά... Γυάλινα... Μάτια που κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν... Υποταγμένα στη μοίρα τους, ηττημένα από καιρό...  Μάτια χωρίς ζωή μέσα τους, μάτια χωρίς χαρά κι ελπίδα...
Μάτια κενά, άδεια από συναισθήματα και όνειρα... Μάτια που συνήθισαν πια να μη βλέπουν... Μάτια που δε ρωτάνε, δεν ερωτεύονται, δε λιώνουν απ' της καρδιάς τους χτύπους...

Η ψυχή δε φυλακίζεται μ' αλυσίδες...

ΟΤΑΝ ΛΥΓΙΖΕΙ Η ΨΥΧΗ...

Θα τη βρεις να κυλάει, δίπλα σ' ένα δάκρυ, στα ροδοκόκκινα μάγουλα ενός παιδιού... Τη συναντάς παρέα με μια ζεστή αγκαλιά... Κι έρχεται πάντοτε μέσα σ' ένα όνειρο... Ένα όνειρο από κείνα που, όταν ξυπνήσεις, νιώθεις μια γλύκα όμοια με σοκολάτα... Ταξιδεύει σ' ένα ρυάκι που στριφογυρίζει παιχνιδιάρικα μες του μυαλού τα περίεργα μονοπάτια... Και σου βγάζει περιπαιχτικά τη γλώσσα κάθε φορά που νιώθεις πως τη χάνεις... 

Έρχεται πάντοτε εκεί που νόμιζες πως την έχασες για πάντα...

ΟΝΕΙΡΑ...

Άδειες σκέψεις, κούφιες ελπίδες... Σκέψεις που έρχονται και στριφογυρίζουν μέσα στο κεφάλι σου τις νύχτες... Και σου τρυπάνε το μυαλό με καρφιά μυτερά, απ' το σκοτάδι ακονισμένα... Όνειρα που μοιάζουν να χάθηκαν για πάντα... Απόγνωση... Απελπισία... Απογοήτευση... Σε σκοτώνουν καθημερινά... Κάθε ώρα και μια σφαίρα στης ελπίδας σου το κορμί, κάθε στιγμή και μια μαχαιριά ακόμα... Νικήθηκες... Σου λένε... Παραδώσου πια στη μοίρα σου, δεν έχει νόημα να παλεύεις άλλο... Σου λένε κι ένα δάκρυ όλο και σου σφίγγει την ψυχή...
Όνειρα... Που να 'ναι, αλήθεια; Που να 'ναι τώρα που τα χρειάζεσαι όσο ποτέ; Τώρα που νιώθεις μόνος σου και νικημένος;

Τα όνειρα... Πόση, αλήθεια, δύναμη μπορούν να σου χαρίσουν...

ΑΝ...

Ξύπνησες ένα πρωινό κι ήταν τα πάντα γύρω σου αλλαγμένα... Ήταν όλα διαφορετικά και τίποτα δε θύμιζε τη χθεσινή τη νύχτα... Στρώμα σου ήταν ξαφνικά το κρύο πάτωμα και τα ρούχα σου ήταν βρώμικα και λιγδιασμένα... Και μύριζες... Μύριζες τόσο άσχημα που δεν μπορούσες να τ' αντέξεις ούτε λεπτό... 

Έκανε κρύο... Θεέ μου πόσο κρύο... Από τα σπασμένα τζάμια του μοναδικού παράθυρου, ορμούσε η βροχή λες και είχε βαλθεί να σε πνίξει μαζί με τις ελπίδες σου...

Και πεινούσες... Πεινούσες πολύ... Πεινούσες τόσο που ένιωθες να παραλύει το μυαλό κι η λογική σου...

Φαντάσου να παίρναμε ο ένας τη θέση του άλλου
 και να ρίχναμε όλα τα συρματοπλέγματα του κόσμου.....

ΑΚΡΑ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΣΙΩΠΗ...

Σκοτάδι... Παντού... Μαύρο πέπλο σκέπασε την ελπίδα απ' άκρη σ' άκρη... Πέπλο που ύφανε χέρι που δεν ήταν ανθρώπινο... Κι ησυχία... Πω πω, δεν την αντέχεις αυτή την ησυχία... Σου τρυπάει το μυαλό και σου κάνει τα τύμπανα κομμάτια... Σε ξεκουφαίνει... Και σου μαγκώνει την ψυχή και τη σφίγγει με λύσσα πρωτόγνωρη... Πονάς... Πονάω... Πονάμε... Πως θα τον αντέξεις τόσο πόνο;
Κάνει κρύο... Κρύο πολύ... Κι ανυπόφορο... Παγωνιά... Παγωνιά που παραλύει τα νεύρα και την ψυχή... Παντού γύρω σου σκοτάδι... Κι ένας χειμώνας βαρύς... Χωρίς ελπίδα πια...

Σιώπησες... Λούφαξες... Παραδόθηκες...

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ...

Ντρέπομαι...

Νιώθω το στομάχι μου να γίνεται κόμπος...
Πείνα... Απανθρωπιά... Σκληρότητα... Η ανάσα μου δυσκολεύεται πια να βρει το δρόμο της για τα πνευμόνια μου...
Πόνος... Εξαθλίωση... Βία... Το στήθος μου συνθλίβεται στη σύγχρονη μέγγενη...
Ανέχεια... Κατάθλιψη... Αυτοκτονίες... Η εποχή του σκοταδιού... 

Κρυώνω... Πονάω... Ζαλίζομαι... Υποφέρω... Δακρύζω... Κλαίω... Ασφυκτιώ...

Μα πάνω απ' όλα, ντρέπομαι...

Επαίτες της ίδιας μας της ζωής...

ΕΤΣΙ ΣΕ ΘΕΛΟΥΝ... ΕΤΣΙ ΣΕ ΗΘΕΛΑΝ ΠΑΝΤΑ...

Και να λοιπόν που αρχίζεις επιτέλους να το καταλαβαίνεις... Αυτό που θέλουν από σένα είναι ν' αρχίσεις να δέχεσαι τα λίγα... Να γίνει το τίποτα κομμάτι της ζωής σου... Βλέπεις το τίποτα και το απόλυτο κενό δε ζητάνε, δεν αντιδρούν... Μόνο υπακούν και εκτελούν πειθήνια τις εντολές τους... Να μη μιλάς λοιπόν... Ούτε και να σκέφτεσαι... Η σκέψη είναι για τους ισχυρούς... Έτσι σε θέλουν... Έτσι σε  ήθελαν πάντα... Μόνο που τώρα στο λένε κατάμουτρα... Είσαι, απλά, ένα γρανάζι ακόμα... Ένα ακόμα εξάρτημα της μηχανής τους... Αναλώσιμος... Φτηνός... Ασήμαντος... Τιποτένιος... Ανίκανος... Μείνε κλεισμένος στο σπίτι σου... Μπροστά στο κουτί που θολώνει τη θέα και κάνει τα πάντα να φαίνονται γκρίζα... Μη βγαίνεις έξω... Μη μιλάς στους αγνώστους... Μη γελάς... Μην ανασαίνεις... Μόνο δούλευε... Έτσι σε θέλουν... Έτσι σε ήθελαν πάντα...

Joan Miro, Peinture Collage, 1933